Βορόκλινη: Ένας παραλιακός πεζόδρομος που μοιάζει να βουλιάζει ή να επιπλέει στη θάλασσα

Ο Παραλιακός πεζόδρομος Βοροκλίνης, αποτελεί έναν παραλιακό χώρο κίνησης και κοινωνικής δραστηριότητας, ο οποίος ταυτόχρονα λειτουργεί και ως ‘κατώφλι’ μεταξύ της ιδιωτικής ανάπτυξης και του δημόσιου παραλιακού χώρου.

Η μελέτη του είναι αποτέλεσμα συνεργασίας των αρχιτεκτόνων Μαργαρίτας Δανού και Σεβίνας Φλωρίδου. Ο χώρος αποτελείται από ένα μονοπάτι, το οποίο καθώς ελίσσεται, συνδέει μια σειρά από οριζόντιες επιφάνειες μέσα σε ένα τοπίο γης και θάλασσας. Τα συνθετικά εργαλεία που διαπλέκονται και διαμορφώνουν σχέσεις και μορφές είναι οι έννοιες της επιφάνειας (δάπεδα που δημιουργούν μικρότερους και ρευστούς χώρους που προσαρμόζονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα και χρήση), της ραχοκοκαλιάς (διάδρομος κίνησης-πορείας που συνδέει τους χώρους αυτούς), του αντικειμένου (αντικείμενα τα οποία ακολουθούν την κίνηση της ραχοκοκαλιάς ή κατασκευές ελεύθερες στο τοπίο) και του τοπίου (συνεχής διαπλοκή χώρων και επιφανειών, διάχυση του τεχνητού στο φυσικό).

Ο χώρος ο οποίος φιλοξενεί τα αποδυτήρια και αποχωρητήρια, ένα μικρό περίπτερο και ένα ανοικτό χώρο αναψυχής αποτελεί συνέχεια των πλατωμάτων κατά μήκος της πορείας που δημιουργείται. Περιβάλλεται στη μία του πλευρά από την αμμώδη παραλία και τη θάλασσα, ενώ στην άλλη από μια τεχνητή ‘λίμνη’ η οποία αναπέμπει στην ύπαρξη κάποτε εκεί φυσικών λιμναζόντων νερών. Το νερό και στις δύο πλευρές κάνει το έργο να μοιάζει από κάποια απόσταση σαν νησάκι.

Η προσέγγιση εδραίωσης της κατασκευής του πεζόδρομου πάνω στην ρευστή άμμο ακολουθεί τη λογική συνοχής και εφαρμογής του έργου στη παραλία, όπου τα αρχιτεκτονικά, στατικά και τοπογραφικά στοιχεία εξελίσσονται σε συνοχή με τον χώρο που τα περιβάλλει. Επιφάνειες από ξύλο, πέτρα και μονολιθικό λευκό βοτσαλωτό σκυρόδεμα με εμφανές πετραδάκι της θάλασσας ακουμπούν ελαφρά πάνω στην άμμο ενώ στηρίζονται από αθέατη κατασκευαστική υποδομή. H υποδομή έχει σχεδιαστεί ώστε να επιτρέπεται κάτω από το μονοπάτι η δυναμική κίνηση της θάλασσας και της άμμου. Με την ανεμπόδιστη κίνηση των στοιχείων της φύσης, ο πεζόδρομος φαίνεται είτε να επιπλέει είτε να ‘βουλιάζει’ μέσα στο ασταθές τοπίο που δημιουργείται όταν η άμμος υποκύπτει στις δυνάμεις της θάλασσας ή των καιρικών φαινομένων, πλάι στην ακτογραμμή, που και η ίδια συνέχεια επαναπροσδιορίζεται από τη θάλασσα.

Οι συσχετισμοί του έργου με τη θάλασσα, τα διαβρωμένα βράχια και την ξύλινη αποβάθρα είναι άμεσοι. Η λεπτότητα κατασκευής στα στέγαστρα αλουμινίου και στα παγκάκια σηματοδοτεί τους υπαίθριους καθιστικούς χώρους. Στις κεκλιμένες περσίδες των στεγάστρων αυτών, όπως και στο νερό της θάλασσας αντανακλάται το φως της ημέρας ή της νύχτας. Η χρήση ενδοδαπέδιου και χαμηλού φωτισμού αναδεικνύει τη δυνατότητα εναλλαγής των χώρων, πορειών και στιγμών. Η ρυθμική εναλλαγή του φωτισμού στις επιφάνειες του πεζόδρομου διασταυρώνεται με την πορεία κίνησης ενώ ο ψηλός φωτισμός από λαμπτήρες, το φως των οποίων αντανακλάται πάνω σε λευκές επιφάνειες, διαχέεται μέσα στο φως του σούρουπου και προσθέτει στη σύνθεση των νυκτερινών φώτων, των αστεριών και των μακρινών φώτων της πόλης.