“Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε τον δικό μας «ήρωα». Ο άνθρωπος αυτός, είναι συνήθως το μεγαλύτερο μας στήριγμα, εκείνος που είναι πάντα δίπλα μας, και στις χαρές μα και στις λύπες, εκείνος που συνηθίζει να μας χαρίζει τις πιο τρυφερές αγκαλιές, που δεν θα διστάσει να θυσιάσει την προσωπική του ευτυχία για το δικό μας χαμόγελο, που το χάδι του μπορούμε να το ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, που η αγάπη του για μας είναι ανιδιοτελής, άνευ όρων. Για την 29χρονη Μαριστέλλα ο άνθρωπος αυτός είναι ο πατέρας της, Αλέξανδρος Αλεξίου, διευθυντής του Γυμνασίου Αθηένου. Mε αφορμή την πρώτη ατομική έκθεση της Μαριστέλλας, ο κ. Αλεξίου μίλησε στο Ρεπόρτερ online για την ιστορία αυτού του κοριτσιού που κάποτε, όχι μόνο δεν μπορούσε να πάρει το πινέλο για να ζωγραφίσει αλλά δεν ήταν σε θέση ούτε καν να ανοίξει το χέρι της.
+15
Η διάγνωση του όγκου στον εγκέφαλο
Η Μαριστέλα γεννήθηκε το 1987 στην Αθηένου. Δύο χρόνια αργότερα διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Οι γονείς της, έχοντας άλλα τρία παιδιά άρχισαν ένα μεγάλο αγώνα προκειμένου να στηρίξουν το κοριτσάκι τους. «Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γι’ αυτό τον αγώνα. Ήταν μια δύσκολη περίπτωση όπως μας ενημέρωσαν οι γιατροί οι οποίοι μας έδιναν τότε ελάχιστες πιθανότητες να ζήσει σε περίπτωση που προχωρούσαμε σε εγχείρηση», εξηγεί ο κ. Αλεξίου. Οι γονείς της ταξίδεψαν τότε στην Αγγλία, με την ελπίδα οι γιατροί εκεί να έχουν καλύτερα νέα για το μέλλον της Μαριστέλλας. «Μέρα με τη μέρα η κατάστασή της επιδεινωνόταν, ο όγκος μεγάλωνε, βλέπαμε τις επιπτώσεις που είχε αυτό στην ομιλία της, στα άκρα της και θέλαμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για το παιδί μας. Ο γιατρός, εκεί μας καθησύχασε ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Η Μαριστέλλα μας είχε αστροκύτωμα. Ήταν μια κύστη γεμάτη με υγρό το οποίο αφαιρέθηκε, και στην περίπτωση που θα ξαναγέμιζε με υγρό ο όγκος, με τη βοήθεια μιας σύριγγας θα μπορούσε να αφαιρεθεί ξανά, όπως και έγινε. Το επόμενο διάστημα η Μαριστέλλα έπρεπε να υποβληθεί σε ακτινοθεραπείες. Εγώ αναγκαστικά έπρεπε να γυρίσω στην Κύπρο, λόγω υποχρεώσεων στο σχολείο. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα που την περίμενα στο αεροδρόμιο να επιστρέψει με τη μητέρα της. Μόλις την είδα έτρεξε αμέσως και κρύφτηκε στην αγκαλιά μου ευτυχισμένη. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή για μένα. Η όψη της είχε αλλάξει. Τα μαλλάκια της ήταν ελάχιστα. Μα τα μάτια της ήταν τόσο χαρούμενα. Αυτή η στιγμή έχει χαραχθεί για πάντα στην μνήμη μου”, εξηγεί ο πατέρας της.
+15
Ο μεγάλος αγώνας της αποκατάστασης
Το επόμενο διάστημα, η οικογένεια της Μαριστέλλας άρχισε ένα μεγάλο αγώνα, με πρωταγωνίστρια την ίδια, έτσι ώστε να αποκατασταθεί σε κάποιο βαθμό η υγεία της και η ζωή της να μπει σιγά σιγά σεπρόγραμμα. «Εργοθεραπεία, φυσιοθεραπεία, λογοθεραπεία, ψυχολογική στήριξη, κολύμπι, συνέθεταν το καθημερινό πρόγραμμα της Μαριστέλλας. Στην ηλικία των 8 χρονών, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και ένα μεγάλο επιληπτικό επεισόδιο στη συνέχεια μας ταρακούνησαν σε μεγάλο βαθμό αφού για 13 μέρες η Μαριστέλλα δεν μπορούσε να πει λέξη. Στη συνέχεια, προσπαθήσαμε με τη βοήθεια ειδικών έτσι ώστε να συνεχίσει το πρόγραμμα της αποκατάστασης». Η Μαριστέλλα, παρά τις δυσκολίες, κατάφερε να ολοκληρώσει το γυμνάσιο της Αθηένου, το οποίο εξακολουθεί να επισκέπτεται καθημερινά και να περνά αρκετό χρόνο εκεί, μαζί με τον πατέρα της που είναι ο διευθυντής του σχολείου. «Λατρεύει τη ζωγραφική, ειδικά τη θάλασσα που ζωγραφίζει συχνά. Ήταν επιθυμία της μητέρας της να τη στείλουμε σε εργαστήρι τέχνης για να μάθει να ζωγραφίζει και εκείνη την αγάπησε αμέσως. Για μας είναι αξιοθαύμαστο που ενώ κάποτε δεν μπορούσε να ανοίξει καν την παλάμη της, στην πορεία, μετά από υπερπροσπάθεια πήρε στα χέρια της το πινέλο και άρχισε να ζωγραφίζει».
Ο θάνατος της μητέραςΠριν από 12 περίπου χρόνια, λίγο πριν η Μαριστέλλα κλείσει τα 18 της χρόνια, η μητέρα της έπειτα από άνιση μάχη με τον καρκίνο έφυγε από τη ζωή βυθίζοντας στο πένθος όλη την οικογένεια. Ο πατέρας της, έγινε για την ίδια και τα άλλα τρία αδέρφια της και μάνα και πατέρας φροντίζοντας να μην τους λείψει ποτέ τίποτα. «Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Προσπάθησα να φανώ δυνατός για τα παιδιά μου. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτά. Έχουμε αναπτύξει μια απίστευτη σχέση μεταξύ μας. Η ιστορία της Μαριστέλλας μας έχει ωριμάσει όλους από πολύ νωρίς. Είμαστε καθημερινά σε εγρήγορση όλοι μας σε ότι αφορά την υγεία της και αυτό μας έχει δέσει ακόμη περισσότερο. Εισπράττω την αγάπη τους καθημερινά και τους την ανταποδίδω με όλη μου τη ψυχή. Τα παιδιά μου είναι το παν για μένα».
Έκθεση στη μνήμη της μητέρας Μαρούλλας
Το Σάββατο 26 Νοεμβρίου, στις 19:00 η Μαριστέλλα θα εκθέσει όλους τους πίνακες ζωγραφικής της στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Γυμνασίου Αθηένου. Η έκθεση, πραγματοποιείται στη μνήμη της μητέρας της Μαρούλας που έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Ο ενθουσιασμός καθρεφτίστηκε στο πρόσωπό της όταν τη ρώτησα πώς αισθάνεται που θα εκθέσει τους πίνακές της. Κατάλαβα ότι προσπαθούσε να μου πει καθαρά πως θέλει να ζωγραφίσει κι άλλους μέχρι τη μέρα της έκθεσης, και ο πατέρας της μου το επιβεβαίωσε. «Πόσους έχεις ζωγραφίσει μέχρι σήμερα»; την ξαναρώτησα και μου απάντησε αμέσως 130! «Η Μαριστέλλα μου λέει πολύ συχνά ότι νιώθει την παρουσία της μητέρας της να της κρατά το χέρι ενώ ζωγραφίζει και να τη βοηθά. Το πιστεύω ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό» μου λέει ο πατέρας της. Η Μαριστέλλα, μας κοιτούσε χαμογελώντας. «Και όταν κολυμπώ, τη νιώθω κοντά μου», ψέλλισε η ίδια. Για εκείνη, η μητέρα της είναι ο Φύλακας Άγγελός της.
H καθημερινότητα και το μήνυμα ζωής
Σήμερα η Μαριστέλλα ακολουθεί συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή και ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει κολύμπι, ζωγραφική αλλά και λογοθεραπεία έτσι ώστε να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα. Παράλληλα σερφάρει στο διαδίκτυο, κυρίως σε σελίδες με πίνακες ζωγραφικής και τα απογεύματα επισκέπτεται τη γιαγιά της. «Είναι πανέξυπνη και θέλει να αισθάνεται χρήσιμη. Έρχεται μαζί μου στο σχολείο και περνά το χρόνο της δημιουργικά. Το έχει ανάγκη. Θα έπρεπε να υπήρχε ένα κέντρο χειροτεχνίας στο οποίο να απασχολούνται αυτά τα παιδιά έτσι ώστε να νιώθουν και τα ίδια χρήσιμα στην κοινωνία. Αυτός ο άνθρωπος, δε ξέρω τι θα γινόταν χωρίς την υπερπροσπάθεια όλης της οικογένειας. Είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε οικογένεια. Αυτό το μήνυμα θέλω να στείλω σε όλους. Τέτοια γεγονότα σε λυγίζουν, είναι ανθρώπινο, μα πρέπει να προσπαθείς, να στέκεσαι στα πόδια σου και να παλεύεις για το καλό των παιδιών σου και της κοινωνίας. Αυτό που με δίδαξε όλη αυτή η ιστορία είναι πως πρέπει να είσαι έτοιμος από καιρό για τον κάθε αγώνα. Έτοιμος να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, με παρρησία και όχι κλάματα, να παλέψεις. Θρησκόληπτος δεν είμαι, πίστευα όμως πάντα στη δύναμη του Θείου. Καθημερινά, επικαλούμαι την Παναγία. Το αισθάνομαι. Αυτή η ιστορία εξαφάνισε από μέσα μου κάθε ίχνος εγωισμού, έφτασα στην ταπεινότητα και τη βαθειά ακλόνητη πίστη ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει. Κανένας γιατρός, κανένας άνθρωπος» καταλήγει ο κ. Αλεξίου.
12/11/2016 11:22
