Όταν συνειδητοποίησε ότι ο εφιάλτης ήταν μόνιμος, το πάλεψε & βγήκε νικητής

Τις περισσότερες φορές, μερικά μόνο λεπτά, είναι αρκετά για να αλλάξουν εντελώς τη ζωή ενός ανθρώπου. Πολλές φορές μια άτυχη στιγμή, μια απροσεξία, οδηγούν σε τραγωδία.

Πόσο άδικο είναι μερικές μόνο στιγμές να μπορούν να σβήνουν με τόσο βίαιο τρόπο τα όνειρα μιας ολόκληρης ζωής. Δυστυχώς όμως, η ζωή μας παίζει περίεργα παιχνίδια με κανόνες που αλλάζουν διαρκώς.

Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα επικρατεί πάντα…

Πανικός, πόνος, σύγχυση και δυστυχία. Μέσα σε όλη εκείνη τη σύγχυση, λίγοι είναι οι άνθρωποι που βρίσκουν τη δύναμη, κοιτάζουν μπροστά με θέληση και τόλμη. Κάποτε, πριν πολλά χρόνια σε μια εκπομπή, μια μητέρα είχε πει: «Πάντα αναρωτιόμουν αν εμείς οι γονείς των θυμάτων των τροχαίων ατυχημάτων που στάθηκαν η αφορμή να αλλάξει εντελώς η ζωή των παιδιών μας, είμαστε τυχεροί άτυχοι ή άτυχοι τυχεροί;

Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα με τίμημα και κληρονομία τη παραπληγία.

Η κόρη αυτής της γυναίκας μετά από τροχαίο ατύχημα έμεινε καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Μετά από 3 μήνες νοσηλείας επέστρεψε σπίτι. Η μητέρα ήταν τόσο χαρούμενη που το παιδί της γύρισε ξανά πίσω, που ήταν σαν να ξαναγεννήθηκε. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να δει ότι, δεν ήρθε όπως είχε φύγει από το σπίτι αλλά καθηλωμένη σε  τροχοκάθισμα.

Όταν το συνειδητοποίησε, γονάτισε μπροστά σε ένα εικόνισμα και παρακάλεσε το Θεό να της δίνει πάντα δύναμη. Ορκίστηκε ότι, ούτε το τροχοκάθισμα αλλά ούτε και κανείς άλλος δεν πρόκειται να σταματήσει τα όνειρα και το χαμόγελο από τα χείλη τόσο του παιδιού της όσο και εκείνης.

Κάπως έτσι συνέβη και στη ζωή του Πέτρου. Μέσα σε όλα εκείνα τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή του, βρήκε τη δύναμη και μπόρεσε να πείσει τον εαυτό του  ότι, η θέληση και η πίστη κάνουν θαύματα στη ζωή μας, φτάνει πρώτα να το πιστέψουμε εμείς και τότε όλα κυλούν αλλιώς. Εξάλλου πάντα παραμένουν οι ίδιες σκέψεις, τα ίδια συναισθήματα, οι ίδιες επιθυμίες.

Ο Πέτρος Πέτρου από την Αραδίππου αναφέρει:

«Γεννήθηκα στις 11 Φεβρουαρίου του 1985 στη Λάρνακα. Έζησα και μεγάλωσα στο χωριό Αραδίππου. Είμαστε τέσσερα αδέρφια και είμαι ο μεγαλύτερος στην οικογένεια. Έζησα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, με σωστή διαπαιδαγώγηση από τους γονείς και δασκάλους μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει στη γειτονιά με φίλους και συγγενείς χωρίς την επίβλεψη της σημερινής υπερπροστατευτικής οικογένειας.

Τα εφηβικά μου χρόνια ήταν γεμάτα με όμορφες εικόνες και όνειρα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε βεβαίως και η οικογενειακή ισορροπία που είχαμε.

Δυστυχώς όλες εκείνες οι όμορφες και ήρεμες στιγμές δεν έμελλε να συνεχιστούν για πολύ στη ζωή μου. Όλα χάθηκαν με πολύ βίαιο τρόπο, η μοίρα άλλα μου επιφύλασσε…

Ήταν ξημερώματα 1ης Απριλίου 2007 και ήμουν 22 ετών τότε. Πήγα με ένα πολύ καλό μου φίλο για ένα ποτό στη Λάρνακα. Στο δρόμο για την επιστροφή, σε μια στροφή… έγινε η στροφή στη ζωή μου.  Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα με τίμημα και κληρονομία τη παραπληγία.

Ευτυχώς έχω τη καλή συνήθεια να φοράω ζώνη ασφαλείας αλλιώς, θα  υπήρχαν χειρότερα. Όσο και αν προσπάθησα δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη στιγμή. Σβήστηκαν εντελώς από τη μνήμη μου σαν να μην είχαν συμβεί ποτέ. Δεν ξέρω αν έφταιγα ή όχι και ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν ο άλλος οδηγός. Ο φίλος και συνοδηγός μου, εκείνη τη στιγμή έστελνε μήνυμα στη κινητό του και δεν είδε ούτε εκείνος.

Η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν στα όρια της. Δε μπορούσα να το πιστέψω και να το αποδεκτώ πλέον ως τετελεσμένο

Μετά από καιρό έμαθα ότι, η σύγκρουση είχε σαν αποτέλεσμα, να χρειαστεί η επέμβαση της πυροσβεστικής Υπηρεσίας για τον απεγκλωβισμό μου. Ευτυχώς έτυχε να υπάρχει πυροσβεστικό όχημα κοντά και έτσι μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκα κιόλας στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρνακας, λιπόθυμος και με σκισμένα ρούχα.

Ο πατέρας μου είναι αστυνομικός και το έμαθε από έναν φίλο και συνάδερφο του. Μαζί με τους γονείς μου στο νοσοκομείο ήρθαν συγγενείς αλλά και οι φίλοι μου που στην αρχή πίστευαν ότι επρόκειτο για πρωταπριλιάτικο ψέμα.

Από το νοσοκομείο Λάρνακας με έστειλαν στης Λευκωσίας. Είχε δημιουργηθεί θρόμβωση της κατιούσας θωρακικής αορτής. Μάλιστα αναγκάστηκαν να κάνουν σε διαφορετικό σημείο τη τραχειοτομή με αποτέλεσμα, όταν συνήρθα να μην μπορώ να μιλήσω. Ένας από τους φίλους μου αργότερα μου είπε οι γιατροί δεν πίστευαν ότι θα καταφέρω να ζήσω.

Το πρώτο καιρό δεν ήταν καθόλου εύκολα τα πράγματα, τόσο για μένα όσο και για την οικογένεια μου. Περάσαμε πολύ δύσκολες μέρες στο Γ.Ν. Λευκωσίας αλλά και όταν παραπέμφθηκα στο Ισραήλ για εξειδικευμένη εκπαίδευση και για νέα εγχείρηση λόγω επιπλοκών, όπως υψηλός πυρετός και  το πρόβλημα με τη φωνή μου.

Στην αρχή δεν μιλούσα καθόλου, έπειτα λίγο και βραχνά. Κάθε φορά όμως που ήθελα να μιλήσω, έπρεπε πρώτα να κλείνω με αποστειρωμένο ρούχο την τρύπα στο λαιμό μου. Όταν επέστρεψα πίσω στην Κύπρο, ήμουν πολύ αδύνατος, ούτε τα χέρια μου δεν είχα δύναμη να κουνήσω. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, οι γιατροί μας είπαν ότι, από το μόσχευμα προέκυψε αιμάτωμα που πίεζε τον πνεύμονα.

Μας είπαν πως, δεν μπορούσαν να με ανοίξουν ξανά και έτσι έφυγα και πάλι για Ισραήλ. Εκεί με χειρούργησαν αλλά με καινούργια τομή, δεν άνοιξαν την παλιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια των γονιών μου όταν είχα συνέρθει. Είχα μπροστά μου δυο ταλαιπωρημένα, κουρασμένα και φανερά αδυνατισμένα πλάσματα. Δεν μπορούσα να αντέξω το πόνο τους αλλά και δεν μου ήταν εύκολο να δεχτώ ότι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, ένα μοιραίο λάθος, θα μου στοίχιζε μια ζωή.

Η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν στα όρια της. Δε μπορούσα να το πιστέψω και να το αποδεκτό πλέον ως τετελεσμένο. Πονούσα  όσο περνούσε ο καιρός καθώς συνειδητοποιούσα ότι ο εφιάλτης ήταν πια μόνιμος. Μέσα μου όμως, έλεγα ευτυχώς που δεν έπαθαν τίποτα ο φίλος μου και ο άλλος οδηγός, τουλάχιστον να μην υποφέρουν και άλλοι άνθρωποι.

Μετά από 9 χρόνια ακριβώς, μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι η ζωή μου ακόμα και με τα αγκάθια της, είναι μια υπέροχη ανθοδέσμη. Προχωρώ με αυτά που έχω, προσπαθώ να χρησιμοποιώ τα προτερήματα μου για ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της ζωή. Κάποιες φορές δεν αρνούμαι ότι έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση όταν άγνωστοι στο δρόμο με κοιτάνε περίεργα με ρωτάνε: «Μα τι έπαθαν τα πόδια σου;» ή μια φορά που ένας κύριος μου έδωσε ένα ευρώ επειδή πίστευε ότι ήμουν ζητιάνος.

Όταν του είπα ότι δεν είμαι ζητιάνος εκείνος μου έβαλε τις φωνές και στο τέλος μου είπε: «Εγώ φταίω που ήθελα να σε βοηθήσω». Θα ήθελα και θα προσπαθήσω να αλλάξω την νοοτροπία αντιμετώπισης των ατόμων με αναπηρία, αυτή την εικόνα που προσβάλει τα άτομα ως προς την διαφορετικότητα τους οπτικά.

Γνωρίζω και το πόσο δύσκολο είναι, ένα άτομο με αναπηρία να δημιουργήσει μια σχέση που να κρατήσει. Θα ήθελα να έχω δίπλα μου μια κοπέλα που να μπορεί να προσαρμοστεί στα δικά μου δεδομένα. Να μην με φέρνει σε δύσκολη θέση όπως για παράδειγμα, να είμαστε κάπου με μουσική και να μου πει: «Μακάρι να μπορούσαμε να χορεύαμε μαζί».

Ευτυχώς που υπάρχει και η  μουσική, είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου από τη μέρα που γεννήθηκα. Πάντα είχα σαν όνειρο να έχω τις δικές μου δισκογραφικές δουλειές, αλλά καμιά φορά φοβάσαι να κάνεις όνειρα μην τυχόν και δεν πραγματοποιηθούν.

Ωστόσο το μέλλον είναι απρόβλεπτο όπως και η ζωή μας. Αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά! Βλέπεις το θέμα είναι, να μη τα βάζεις κάτω. Αυτό αποφάσισα να κάνω και εγώ. Και εφόσον πολλοί λένε ότι η τύχη είναι με τους τολμηρούς, αποφασίζω να βάλω σε άκρη όλες τις αναποδιές, όλα τα εμπόδια.

Αυτή τη στιγμή έχω στο ενεργητικό μου δύο δίσκους, το «Παράξενη ζωή»  και το «Άνω Θρώσκω». Επίσης έχω και 3 cd singles με το: «Αστέρι λαμπρό», «Το μικρό μας νησί» και το τελευταίο μου «Διψώ για να καώ». Οφείλω να ομολογήσω ότι στη μουσική μου δουλεία, κύριο μέλημα μου είναι να συγκινήσω, παρά να σας εντυπωσιάσω.

Επιμένω, προχωρώ γιατί ανήκω στους τολμηρούς και ονειρεύομαι. Χαμογελώ και εύχομαι να συνεχίσω να έχω ανθρώπους που με στηρίζουν και  αγαπούν, για να μπορώ και εγώ με τη σειρά μου, να τολμώ και να ονειρεύομαι. Στο κάτω-κάτω, η ζωή μου χρωστάει πολλά και πρόκειται να τα διεκδικήσω όλα»

Πηγή:  ant1iwo.com