Οδοιπορικό: Εκεί όπου οι άνθρωποι ψωνίζουν με €2,49

Στη μεγαλύτερη φτωχογειτονιά της Λάρνακας, την πρώην τ/κ συνοικία

Η πρώην τ/κ συνοικία της Λάρνακας είναι ίσως η μεγαλύτερη φτωχογειτονιά της πόλης, καθώς κατοικείται κυρίως από συνταξιούχους και οικογένειες/άτομα λήπτες δημοσίου βοηθήματος και Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος. Πίσω από τους αριθμούς της οικονομίας βρίσκονται οι άνθρωποι.   Και η καθημερινότητά τους αποτελεί μια άλλη πραγματικότητα. Στο μανάβικο του κυρίου Βασίλη, 100 μέτρα δυτικά του πρώην τ/κ σινεμά, η καθημερινότητα απλών ανθρώπων γεννά ανθρώπινες ιστορίες. Που σαν σίφουνας σ’ αρπάζουν και σε ρίχνουν στο σκληρό κανναβάτσο μιας άλλης, σκληρής, κυπριακής πραγματικότητας.

Αυτής των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν με τα 400 ώς 800 ευρώ, είτε είναι μονήρεις είτε έχουν οικογένεια. Γιατί ούτε τα 400 φτάνουν αν είσαι μονήρης και λαμβάνεις επίδομα, αλλά ούτε και τα γύρω στα 700-800 αν έχεις οικογένεια και λαμβάνεις είτε επίδομα είτε ΕΕΕ.   Ανθρώπινες ιστορίες καθημερινού αγώνα επιβίωσης στο μανάβικο του κυρίου Βασίλη, που, σύμφωνα με τον ίδιο, στους πέντε πελάτες οι τρεις ψωνίζουν πολύ συχνά βερεσέ, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Διότι μετά θα πεινούν, γέροι, νέοι και παιδιά. Ψώνισμα βερεσέ με τον μήνα και κάθε μήνα, μερική δόση στο χρέος του προηγούμενου μήνα, για να μπορούν να ψωνίζουν και τον νέο μήνα. Αλλά αυτές οι ιστορίες του βερεσέ δεν είναι τίποτε.

Στο μπακάλικο του κυρίου Βασίλη πάει τακτικά ένας παππούς που αγοράζει μια ντομάτα, δυο αγγουράκια, δυο κρεμμύδια, δυο μέτριες πατάτες, αναλογίζεται πως αβγά και ψωμί έχει στο σπίτι και άρα, έχει να βγάλει το μεροφάι του. Και μετά πάει στο ταμείο να ζυγίσει το ψώνισμά του. «Δυο ευρώ και 49 σεντ», τα πλήρωσε και κίνησε για το σπιτικό και τη γριά κυρά του.   «Είναι κάποιες φορές που στενοχωριέμαι βλέποντας τις καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων. Ούτε τα επιδόματα ούτε οι συντάξεις που λαμβάνουν τους φτάνουν. Είναι φορές που υπολογίζω ο ίδιος πως υπάρχουν οικογένειες που τρώνε στον μήνα 15 φορές μακαρόνια και άλλες καμιά δεκαριά ρύζι και κριθαράκι. Είναι τα πιο φθηνά τρόφιμα.

Αν τους ανοίξεις το στομάχι, θα έχει βλαστήσει μέσα ρύζι. Άνθρωποι που, για να αγοράσουν κάτι άλλο, κοιτάζουν πιο είναι πιο συμφέρον και φθηνό. Και όχι τι πεθυμά η όρεξή τους. Κάποιες φορές λυπάμαι το μωρό της μάνας που δεν έχει 50 σεντ για τα πατατάκια ή τη σοκολάτα και το μωρό κλαίει ασταμάτητα. Και δεν εννοώ ξένες μάνες. Είναι και αυτές, αλλά είναι και οι Κύπριες.

Άντρες και γυναίκες σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση», μας λέει ο κ. Βασίλης.   «Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι βρέθηκαν σε αυτή την άθλια οικονομική θέση. Αλλά στην τ/κ συνοικία της Λάρνακας, αυτά δεν είναι σπάνια, από πολύ καιρό τώρα. Να αγοράζεις μια ντομάτα, δυο αγγουράκια… Απλά για να ικανοποιήσεις το αίσθημά σου ότι γεύτηκες και εσύ αυτά τα ακριβά ζαρζαβατικά. Να αγοράζεις ένα μήλο, για να μην ξεχάσεις τη γεύση του και να πεις ότι έφαγες και εσύ και η γριά σου μήλο ή αχλάδι». Συνόψισμα εμπειριών από τον κ. Βασίλη, τον μανάβη του τ/κ μαχαλά της Λάρνακας.   Όπου τα τσιγάρα από καιρό δεν πωλούνται με το πακέτο, αλλά με το ένα. «Έρχεται ο άνθρωπος, ντόπιος και ξένος, και αγοράζει 2- 4 τσιγάρα. Ανάβει το ένα μόλις βγει έξω, να του «περάσει», και το άλλο ή τα άλλα 2- 3 τα παίρνει για να βγάλει τη νύχτα», συνεχίζει την κουβέντα του. Μας διακόπτει ένας φίλος του, ο Νικηφόρος, που είναι άνεργος οικοδόμος από το 2010-2011, λέγοντας και αυτός «αυτά που λέτε και χειρότερα».

Κάποιοι πασχίζουν να ζήσουν αξιοπρεπώς

Πριν φύγουμε, ο κ. Βασίλης μας μίλησε για τους ανθρώπους της μεγάλης αξιοπρέπειας, που επίσης ζουν στη φτωχογειτονιά του πρώην τ/κ μαχαλά της Λάρνακας. Αυτούς που δεν καταδέχονται το βερεσέ, αλλά ούτε και τις αγορές μιας ντομάτας και δυο αγγουριών. Προσπαθούν να ζουν αξιοπρεπώς, με την όποια σύνταξη ή επίδομα έχουν. Και όταν τα λεφτά εξαντληθούν από τις 20-25 του μήνα, απλά δεν αγοράζουν τίποτε, έχουν – δεν έχουν στο σπίτι τους. «Περνούν απλά με ό,τι έχουν, κρύβοντας το πρόβλημά τους, πίσω από την εξώπορτα του σπιτιού τους».

Γράφει: Πάμπος Βάσιλας
Πηγή: www.philenews.com