Κοινωνία
Προς Λαρνακείς και Αμμοχωστιανούς: Είμαστε λίγοι για να γινόμαστε «μικροί»
31/03/2016 11:04
Του Νίκου Αντωνιάδη – Νέα Υόρκη
Είμαι 100% Αμμοχωστιανός και πάντα θα νιώθω περήφανος γι’ αυτή την πόλη που μου στέρησαν το δικαίωμα να την χαρώ, όταν ήμουν 5 χρονών. Την ίδια ώρα, νιώθω 100% ευγνώμονας στην Λάρνακα και τους ανθρώπους της για την φιλοξενία τους, αφότου ήμουν 5 χρονών.
Δυο πόλεις στην ίδια χώρα, την Κύπρο μας. Μια χώρα μοιρασμένη που δεν σηκώνει άλλες έχθρες και άλλη διαίρεση. Ναι, είμαστε μικρός σαν λαός, είμαστε μικρή σαν χώρα και οι έχθρες μεταξύ μας, μας κάνουν «μικρότερους». Αν η Ανόρθωση και η Σαλαμίνα προέρχονται από την Αμμόχωστο, αν η ΑΕΚ (ΠΟΛ-ΕΠΑ) και η Αλκή προέρχονται από την Λάρνακα, είναι όλα μέρος αυτού του νησιού, αυτού του χώματος που υποφέρει. Ένα μέρος μιας τεράστιας ιστορίας, αυτών των τεράστιων συλλόγων.
Δηλαδή εσύ που βρίζεις με λέξεις όπως «σκουλήκια», δεν θα βρεις σκουλήκια στο χώμα της χούφτας που κρατάς και τα πετάς στην πατρίδα μας; Θεωρείς πως το χώμα της Αμμοχώστου είναι διαφορετικό από αυτό της Λάρνακας και πως το χώμα της Λάρνακας είναι διαφορετικό από αυτό της Πάφου, της Λεμεσού, της Λευκωσίας;
Εσύ που θεωρείς πως «υποτιμάς» κάποιους ανθρώπους που κατάγονται από τον Άη – Γιάννη, ή αλλιώς «μαντογειτονιά», όπως ειρωνικά την αποκαλείς, έχεις μπει στον κόπο να διαβάσεις την ιστορία αυτής της γειτονιάς;
Όταν ο πόλεμος οδήγησε εμένα και την οικογένεια μου στην Λάρνακα, δεν θυμάμαι να μιλούσα διαφορετική γλώσσα από τους ανθρώπους της οικογένειας που μας φιλοξένησε. Με αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που μας άνοιξαν το σπίτι τους, μας άνοιξαν την καρδιά τους, μέχρι ο πατέρας μου να ξεκινήσει από την αρχή. Αυτή η οικογένεια από την Λάρνακα μιλούσε την ίδια γλώσσα μαζί μας. Και τα παιδιά αλλά και οι φίλοι των παιδιών τους παίζαμε όλοι μαζί στις τότε άδειες γειτονιές. Παίζαμε πόλεμο με ξύλινα όπλα και σπαθιά και «ενωμένοι», τα παιδιά της Αμμοχώστου και της Λάρνακας, «προσπαθούσαμε» να νικήσουμε τους Τούρκους. Αυτό ήταν το παιχνίδι μας!
Στο σχολείο, έμαθα να μιλώ την ίδια γλώσσα με τους συμμαθητές μου, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο. Αν για κάποιους η Λάρνακα ήταν «χωριό» πριν τον πόλεμο, τότε κρίμα που δεν έμεινε πάντα έτσι, όπως τότε, μια γραφική, «ασπρόμαυρη», νοσταλγική πόλη, όπως ακριβώς την βλέπουμε τώρα στις φωτογραφίες. Γιατί εμένα μου λείπει αυτή η πόλη (έστω κι αν για κάποιους είναι «χωριό»). Και οι αναφορές ότι οι «άνθρωποι» της έγιναν άνθρωποι λόγω του ερχομού των Βαρωσιωτών, λυπάμαι αλλά αυτό με προσβάλλει ως Αμμοχωστιανό, αλλά και ως άνθρωπο. Γιατί κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αγνότητα και φιλοξενία της πλειοψηφίας των ανθρώπων αυτής της πόλης. Και ούτε έχουμε το δικαίωμα να «κρεμμάζουμε» τους δημότες της με μια μονοκοντυλιά, μιας και κάτι τέτοιο θα συνέβαινε και αντίστροφα, αλλά και σε όποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου!
Ο εχθρός μας δεν είναι τα «σκουλήκια» που «ήρθαν» από το πληγωμένο χώμα της πανέμορφης Αμμοχώστου αλλά ούτε και o Άης Γιάννης, που έχει μια τεράστια ιστορία στην πλούσια ιστορία της πόλης του Ζήνωνα αλλά και της Κύπρου μας. Εχθρός μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς που δεν ξέρουμε «πότε», «που», «πως» και «γιατί» λέμε όσα λέμε. Είναι ντροπή μας, μειώνει την ιστορία των δυο πόλεων, «χαλά» την όψη των Φοινικούδων αλλά και την «γεύση» των πορτοκαλιών του Βαρωσιού. Και είναι κρίμα να ξίνουμε πληγές μεταξύ μας. Δεν πονέσαμε αρκετά το 1974; Δεν πονέσαμε αρκετά από το Χρημαστήριο; Δεν πονέσαμε αρκετά από το κούρεμα; Δεν πονάμε αρκετά από όσα συμβαίνουν στις μέρες μας;
Για χρόνια κρατούσα αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου και άκουγα χίλια δυο. Και τώρα, έτσι, σε ανύποπτο χρόνο, και αφού ένιωσα πως καθάρισα από το «ψέκασμα» της Κύπρου, βρισκόμενος εδώ στην Νέα Υόρκη, θέλησα να αποτυπώσω αυτές τις σκέψεις, να τις μοιραστώ με τους συμπολίτες μου, τους συμπατριώτες μου, τους λίγους ανθρώπους της Κύπρου μας που μπορούν να μεγαλουργήσουν και όχι να «μικρύνουν» περισσότερο. Ειδικά τώρα που βλέπω τους συμπολίτες μου, τους συμμαθητές μου, τους φίλους μου Λαρνακείς και Βαρωσιώτες, να έχουν ταρακουνηθεί από όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Η ζωή δεν διαρκεί περισσότερο από ένα μικρό κύκλο που κάνει το σκουλήκι στο χώμα. Ούτε και έχει σημασία αν εγώ μεγάλωσα στην ενορία της Αγίας Ζώνης ή αν κάποιος μεγάλωσε στην ενρορία του Άη-Γιάννη, την περιοχή με τον υπέροχο πνευματικό Πατήρ Παναγιώτη, που τιμά όλη την Εκκλησία (που κι αυτή το έχει ανάγκη) και στηρίζει καθημερινά δεκάδες συμπολίτες μας (από Λάρνακα και Αμμόχωστο). Αλλά σημασία έχει η ΑΛΛΗΛΟΣΤΗΡΙΞΗ!
Και επειδή είναι όντως τόσο μικρή η ζωή, εσύ που ίσως διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σήμερα, αύριο, μεθαύριο, βγάλε από μέσα σου αυτό που ίσως σε «μικραίνει», φόρεσε την πραγματική πανοπλία του Κίμωνα, και ενώσου με το άρμα που κουβαλά τα πορτοκάλια της κατεχόμενης μας πόλης, της Αμμοχώστου. Και να’σαι σίγουρος πως με τέτοια άρματα, κανένας Τούρκος κατακτητής δεν θα μπορούσε να αγγίξει το χώμα που πατούν οι Λαρνακείς, οι Βαρωσιώτες, οι Κερυνιώτες, οι Μορφίτες. Κανένας Τούρκος δεν θα έμενε ξεμέθυστος από το νέκταρ των πορτοκαλιών που ριζώνουν στο χώμα της Αμμοχώστου μας, της πατρίδας μας, και δεν θα τολμούσε να μας κοντέψει. Τότε δεν ήμασταν ενωμένοι! Θα συνεχίσουμε να κάνουμε το ίδιο λάθος;
Όλοι ΕΜΕΙΣ, έχουμε υποχρέωση να μεγαλώνουμε μέρα με την μέρα! Γιατί το χώμα μας είναι λίγο, η χώρα μας είναι μικρή, αλλά… έχουμε μια τεράστια και ΚΟΙΝΗ ιστορία! Ας μην γινόμαστε «μικροί»!
Ο Νίκος Αντωνιάδης είναι Σύμβουλος Πολιτικού Μάρκετινγκ & Επικοινωνίας και μέλος του Αμερικανικού Συνδέσμου Πολιτικών Συμβούλων (AAPC). Είναι Υποψήφιος Διδάκτορας στο Πολιτικό Μάρκετινγκ και έχει προταθεί για τα Αμερικανικά Βραβεία Μάρκετινγκ 2016 (ΑΜΑ) για την δημιουργία του Μοντέλου Μέτρησης της Πολιτικής Ανταγωνιστικότητας & Απόδοσης.
