Επικήδειος λόγος της Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων κας Αννίτας Δημητρίου στην κηδεία των οστών του Χριστάκη Νικολάου, στη Λάρνακα

Στο άκουσμα της λέξης ΗΡΩΑΣ, το μυαλό μας πάει σε κάτι που ξεπερνάει τα ανθρώπινα μέτρα. Τι είναι αυτό αλήθεια που προσδιορίζει τον ήρωα; Πώς μετρούμε την ηρωική πράξη; Ήρωας είναι σίγουρα αυτός που δίνει τη ζωή του σε κάτι μεγαλύτερο, απ’ τα εφήμερα… Ήρωας είναι αναμφισβήτητα κάποιος που θυσίασε τη χαρά της νιότης στον βωμό της πατρίδας… Ήρωας λογιέται αυτός που δεν λογάριασε τον θάνατο…  Μαζευτήκαμε εδώ λοιπόν σήμερα, στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου, για να συνοδεύσουμε στην τελευταία του κατοικία έναν ΗΡΩΑ. Τον Χριστάκη Νικολάου.

Ένα νέο άξιο που πολέμησε με ηρωισμό και θυσιάστηκε για την πατρίδα. Έναν  υπερασπιστή της ελευθερίας και της δημοκρατίας που προστέθηκε στον τραγικό κατάλογο των θυμάτων της τραγωδίας του 1974. Ο Χριστάκης έδωσε τη ζωή του το μαύρο εκείνο καλοκαίρι στο ιερό θυσιαστήριο της δόξας και της τιμής.

Την ανάμνηση του, τα λίγα εκείνα χρόνια που έζησε ανάμεσά τους, θα διατηρούν για πάντα ζωντανή οι συγγενείς, οι φίλοι και συγχωριανοί του.

Γεννημένος στον Άγιο Γεώργιο του Σπαθαρικού το 1954, με τον δίδυμο αδερφό του Γιώργο υπήρξαν τα δύο από τα πέντε παιδιά του Δημήτρη και της Λουκίας Νικολάου. Διέμενε με την οικογένειά του στο χωριό του, μέχρι το 1964, οπότε και μετακόμισαν στην Αμμόχωστο. Ο τιμώμενος ήρωας μας υπήρξε άριστος μαθητής και απέκτησε το 1972 δίπλωμα λογιστικής. Ήταν νέος με πολλά ενδιαφέροντα, όπως ο προσκοπισμός, το ποδόσφαιρο και η ενασχόληση με την αγαπημένη του ομάδα, την Ανόρθωση. Είχε όλο το μέλλον μπροστά του.

Το 1972 κατετάγη στην Εθνική Φρουρά, έλαβε τον βαθμό του λοχία και τοποθετήθηκε στον 120 Λόχο Βαρέων Όλμων στη Λακατάμια. Στις 14 Ιουλίου 1974 αποχαιρέτησε τους γονείς του -εν αγνοία του- για τελευταία φορά και επέστρεψε στη μονάδα του μέχρι την ημέρα απόλυσης του. Τραγική ειρωνεία… Η ημέρα αυτή θα ήταν, υπό κανονικές συνθήκες, η 20^ή Ιουλίου 1974.

Η τύχη, η μοίρα, το πεπρωμένο είχαν ωστόσο διαφορετικά σχέδια για τον Χριστάκη. Όταν ξέσπασε η βάρβαρη τουρκική εισβολή, η μονάδα του κινητοποιήθηκε άμεσα. Τμήμα της ανέλαβε αποστολή να μεταβεί με φάλαγγα οχημάτων μέσω Μιας Μηλιάς και Κυθρέας προς την περιοχή της Κλεπίνης, όπου θα συναντούσαν και θα ενίσχυαν άλλα τμήματα της Εθνικής Φρουράς. Στο πρώτο όχημα επέβαινε και ο Χριστάκης Νικολάου. Όταν έφτασαν στην περιοχή, βρήκαν το χωριό ερημωμένο. Χωρίς επικοινωνία με τη διοίκηση της μονάδας, χωρίς διαταγές, συνέχισαν βόρεια προς τον Άγιο Επίκτητο, αναζητώντας τα τμήματα τα οποία στάλθηκαν να ενισχύσουν. Εκεί συνάντησαν το ίδιο σκηνικό: έρημο το χωριό, κανένα στρατιωτικό τμήμα. Συνέχισαν την πορεία τους, δεξιά η θάλασσα, αριστερά ο Πενταδάκτυλος, μέχρι που έφτασαν δυτικά της Κερύνειας. Εκεί συναντήθηκαν με άλλες δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς και όλοι μαζί κινήθηκαν με οδηγίες προς το χωριό Άγιος Γεώργιος, για να καταστρέψουν τουρκικά άρματα που είχαν αποβιβαστεί. Στην πορεία συναντήθηκαν με τουρκικό στρατιωτικό τμήμα. Στη μάχη που ακολούθησε ανατινάχθηκε το όχημα στο οποίο επέβαινε ο Χριστάκης με δύο άλλους στρατιώτες, τον Ανδρέα Πογιατζή και τον Μιχάλη Χαραλάμπους. Μέσα στην κόλαση της μάχης, οι συμπολεμιστές τους, οι οποίοι κατάφεραν να βγουν ζωντανοί, δεν μπόρεσαν να δουν αν οι τρεις εθνοφρουροί γλίτωσαν από την έκρηξη. Ήταν η τελευταία φορά που τους είδαν.

Για δεκαετίες το όνομα του Χριστάκη παρέμενε στον τραγικό κατάλογο των αγνοουμένων, μέχρι το 2020 που ανευρέθηκαν τα οστά του μαζί με των δύο άλλων συντρόφων του σε ομαδικό τάφο στο σημείο όπου έγινε η μάχη.

Σήμερα, μαζί με τα αδέρφια του, τα ανίψια του και τους συγγενείς του, με καθυστέρηση σαράντα εφτά και πλέον χρόνων, εναποθέτουμε τα λείψανα του ήρωα Χριστάκη στην άγια γη της πατρίδας μας με τις τιμές που του αξίζουν. Έστω και μακριά από το πολυαγαπημένο του χωριό. Αποχαιρετούμε έναν ήρωα, ένα άξιο της πατρίδας τέκνο, ένα νέο που έδωσε στον βωμό της ελευθερίας ό,τι πολυτιμότερο είχε: τη ζωή του.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι υπάρχει ακόμα ένας πολύ μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μας, αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής, των οποίων η τύχη ακόμα δεν έχει διακριβωθεί. Και είναι οι οικογένειες των αγνοουμένων μας που πλήρωσαν και πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα της κυπριακής τραγωδίας. Αυτοί που για χρόνια σήκωναν, και πολλοί σηκώνουν ακόμα, τον σταυρό της άγνοιας και της αβεβαιότητας.

Ως πολιτεία καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια τόσο για να βοηθήσουμε τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων όσο και για να αναγκαστεί η Τουρκία να συνεργαστεί, καθώς αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο, ώστε να έχουμε ουσιαστικά αποτελέσματα το ταχύτερο δυνατό. Σε αυτό το ανθρωπιστικό θέμα, στόχος μας είναι να απαντηθούν οριστικά τα βασανιστικά ερωτήματα που ταλανίζουν τις οικογένειές των αγνοουμένων μας εδώ και τόσες δεκαετίες.

Σε αυτά τα παιδιά όπως ο Χριστάκης, που θυσιάστηκαν για την ελευθερία, αλλά και στους νέους μας σήμερα… Τους το χρωστάμε. Τους χρωστάμε ν’ αγωνιστούμε προσηλωμένοι στον εθνικό μας στόχο και να επιτελέσουμε το καθήκον μας, για τη δικαίωση της πατρίδας.

Τη δικαίωση που μπορεί να έρθει μόνο μέσα από μια λύση του Κυπριακού, που θα επανενώνει το νησί μας σε συνθήκες ελευθερίας, ασφάλειας, ειρήνης, ατομικής και εθνικής αξιοπρέπειας για όλους τους νόμιμους κατοίκους του. Μια λύση που θα μας απαλλάσσει από τα στρατεύματα κατοχής και θα τερματίζει τον εποικισμό, χωρίς ξένες κηδεμονίες και αναχρονιστικά συστήματα εγγυήσεων. Μια λύση που θα μας επιτρέψει να ριζώσουμε ξανά στη γη των πατέρων μας, στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στην Καρπασία, στην Αμμόχωστο.

Βουβό και εύγλωττο κάλεσμα σε αυτό το ιστορικό μας χρέος απέναντι στην πατρίδα, απέναντι στους νεκρούς της κυπριακής τραγωδίας θα μας απευθύνει η προτομή του ήρωα, της οποίας τα αποκαλυπτήρια σε λίγο θα τελέσουμε. Το μνημείο του Χριστάκη Νικολάου, τα μνημεία όλων των ηρώων μας, δεν αποτελούν απλά εργαλεία μνήμης και υπόμνησης. Συνιστούν πηγές της ιστορίας μας, στις οποίες ανατρέχουμε, για να αντλήσουμε τα διδάγματα του παρελθόντος, να εφοδιαστούμε με δύναμη και να ανεβάσουμε το ηθικό μας· πηγές αυταπάρνησης και πατριωτισμού, στις οποίες αναβαπτιζόμαστε, για να αναλάβουμε το χρέος μας προς την πατρίδα· πηγές αρετής και ευψυχίας, όπου καθαριζόμαστε από τα εφήμερα και ασήμαντα, για να αφοσιωθούμε στα διαχρονικά και τα ατελεύτητα. Σε αυτά που θα καθορίσουν το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Ύψιστο όλων αυτών η προστασία και η εξασφάλιση της επιβίωσης του λαού μας, διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα τις αρχές και τις αξίες μας σε αυτή την εσχατιά του Ελληνισμού που έλαχε να κατοικούμε.

Αιωνία ας είναι η μνήμη σου, Χριστάκη Νικολάου, και ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.