Πατήρ Μακάριος Θεοδούλου: Ο Ζηλωτής στο καθήκον και στο Ποίµνιο του

Ο µακροβιότερος ιερέας του Αγίου Λαζάρου ανοίγει την καρδιά του και µας ταξιδεύει σε άγνωστες πτυχές της ζωής του.

Γράφει η Γεωργία Ιωαννίδου

Τον χαρακτηρίζει το γεµάτο καλοσύνη χαµόγελο του και η αγνότητα της ψυχής του. Αποτελεί την πιο οικεία προσωπικότητα της πόλης του Ζήνωνα και θεωρείται ένας από τους πιο αγαπηµένους ιερείς της Λάρνακας και όχι µόνο. Ο πατήρ Μακάριος Θεοδούλου αν και είναι ο µακροβιότερος εν ενεργεία  ιερέας του Ιερού Ναού Αγίου Λαζάρου, εξακολουθεί να εργάζεται για πάνω από µισό αιώνα  µε το ίδιο πάθος και αγάπη για αυτό που τάχθηκε να υπηρετήσει.

Τον γνωρίζω από την παιδική µου ηλικία και αισθάνοµαι ιδιαίτερη τιµή και χαρά που είναι ο ιερέας της ενορίας µου.

Πάντοτε µου έκανε εντύπωση η ευγενική του µορφή και σε µία τυχαία µας συνάντηση πρόσφατα, του είπα ότι  ήθελα να µάθω περισσότερα για τη δράση του. Λίγες µέρες αργότερα, µε υποδέχθηκε µαζί µε την πρεσβυτέρα του, στο ζεστό φιλόξενο τους σπίτι όπου ξετυλίξαµε  το κουβάρι της ζωής του. Είπαµε πολλά που είναι αδύνατο να χωρέσουν όλα, ωστόσο κράτησα αρκετά  και τα µοιράζοµαι µέσα από τις σελίδες της εφηµερίδας µας.

Παιδικά χρόνια

Γεννήθηκε στο χωριό  ∆ιερώνα της επαρχίας Λεµεσού τον Νοέµβριο του 1938. Παιδί τριµελούς οικογένειας µε γονείς  αγρότες ευσεβείς και ταπεινούς µεγάλωσε σε ένα περιβάλλον µε ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Θυµάται ότι από την  ηλικία των 7 χρόνων  κρατούσε την λαµπάδα στην εκκλησία και βοηθούσε σε ότι χρειαζόταν ο ιερέας του χωριού. Η βιβλική µορφή του ιερέα αυτού, στάθηκε όπως ο ίδιος οµολογεί, καθοριστική για την µετέπειτα πορεία του.

Στο Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο ο πατέρας του πήγε εθελοντής στον πόλεµο (όπου έχασε το χέρι του) και µαζί µε τον µεγαλύτερο του αδελφό βοηθούσε  παράλληλα µε το σχολείο τη µητέρα του στις γεωργικές εργασίες. Φοίτησε µέχρι το ∆ηµοτικό σχολείο και σε ηλικία 16 χρόνων λόγω οικονοµικών αναγκών, βρίσκει δουλειά στις εγκαταστάσεις του πλυντηρίου µεταλλεύµατος στο Βασιλικό. ∆ύσκολες και αντίξοες συνθήκες.  Αργότερα δούλεψε για λίγο καιρό ως βοηθός οικοδόµου σε διάφορες εργοληπτικές εταιρείες.

Αιτία για να γίνει ιερέας στάθηκε η µεγάλη του αγάπη για την εκκλησία. «Έκανα αίτηση στον Μητροπολίτη Κιτίου Άνθιµο και µε ενέκρινε να µεταβώ στην Ιερατική Σχολή  Απόστολος  Βαρνάβας στην Λευκωσία».

Η φοίτηση για τη βασική επιµόρφωση (Α’ κύκλος) ήταν τριετής (1957-1960).

Η δίψα του για µάθηση δεν σταµάτησε όµως εδώ και αργότερα ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ανώτερη επιµόρφωση (Β’ κύκλος) Ακαδηµαϊκό πρόγραµµα φοίτησης (1978 – 1980), µε άδεια του Επίσκοπου Χρυσοστόµου.

«Ήθελα να µορφωθώ περισσότερο και να προσφέρω πιο πολλά  πράγµατα  στο ποίµνιο µου»  σηµειώνει.

Το Φεβρουάριο του 1960  χειροτονήθηκε Ιεροδιάκονος και πήρε το όνοµα Μακάριος (λεγόταν Φαίδωνας). Υπηρέτησε ως διάκος στον Ιερό Ναό Αγίας Νάπας στη Λεµεσό για πέντε χρόνια  και όταν κενώθηκε η θέση στην Μητρόπολη Κιτίου – Λεµεσού (τότε), ήρθε στη Λάρνακα στο Ιερό  Ναό Αγίου Λαζάρου, στην αρχή ως  διάκονος. Tο 1974 χειροτονήθηκε ιερέας.

Για 53 χρόνια λειτουργεί στον Ιερό Ναό Αγίου Λαζάρου και θεωρεί τη Λάρνακα δεύτερη του γενέτειρα. Την χαρακτηρίζει παρηγοριά της ψυχής του και της οικογένειας του.

Μαζί µε τη γυναίκα του την πρεσβυτέρα Αντρούλα Λεωνίδα Χριστοφή, πορεύονται σε  ένα δρόµο αγάπης και προσφοράς, για περισσότερα από 58χρόνια. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τρεις γιούς και µία κόρη και έχουν  10 εγγόνια και ένα δισέγγονο.

Πόσο εύκολος ή δύσκολος είναι ο δρόµος που επιλέξατε  να υπηρετήσετε;

«∆εν είναι εύκολος θέλει καθηµερινή προσπάθεια, αγώνα, υποµονή και προσευχή. Είναι ένα λειτούργηµα που δεν µπορείς να το εγκαταλείψεις. Ο κληρικός είναι υπεύθυνος να σώζει ψυχές . Χρειάζεται προσευχή, ψυχική δύναµη και φώτιση από το Θεό και κάτω από τη σκέπη του να βοηθά µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ποίµνιο του».

Οι νέοι µας βρίσκονται αντιµέτωποι µε πολλούς κινδύνους πως µπορεί πιστεύετε να βοηθήσει η  εκκλησία; Ποιος είναι ο ρόλος της;

«Προσπαθούµε να βοηθούµε µε κάθε τρόπο και τους νέους µας. Οι ιερείς συµπονάµε τα νέα παιδιά. Οι νέοι είναι το πρόβληµα και όχι οι ηλικιωµένοι. Μέσα από προσωπικές  επαφές βρίσκουµε πολλές φορές λύσεις στα προβλήµατα τους. Εκτός από εξοµολόγοι, είµαστε γι αυτούς και οι ψυχολόγοι τους µε συµπόνια και παρηγοριά γινόµαστε το καταφύγιο που  τους προσφέρει αγάπη και µια µεγάλη αγκαλιά».

Ποιος είναι ο µεγαλύτερος σας φόβος;

«Ο ιερέας πιστεύω ότι δεν πρέπει να αισθάνεται φόβο γιατί όταν είναι σωστός στο καθήκον που υπηρετεί το οποίο έχει σαν σκοπό να διαδώσει παντού την αγάπη, τότε λαµβάνει τη µεγαλύτερη ευλογία».

Ποια µηνύµατα στέλνετε σε αυτούς που δεν έρχονται στην εκκλησία;

«Κάνω έκκληση σε όσους δεν εκκλησιάζονται να προσέρχονται στην εκκλησία γιατί είναι η κιβωτός της αγάπης και της σωτηρίας της ψυχής µας».

«Ως λειτουργός του Ύψιστου, για όσο καιρό το επιτρέπει η υγεία µου θα προσφέρω τις υπηρεσίες µου µέχρι τελευταίας µου πνοής, στο Άγιο Θυσιαστήριο» µας είπε συγκινηµένος, καθώς µας αποχαιρετούσε.

Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο 62ο τεύχος του τοπικού free press περιοδικού L.A. Voice το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω σε ηλ. μορφή.

text