Αναστασία Ξενοφώντος Γαϊτάνου: Ζω έχοντας πάντα δίπλα μου ένα πουγκί, “Το πουγκί των στιγμών”.

Πολυγραφότατη και δραστήρια, έχει εκδώσει ήδη τέσσερα βιβλία και περιμένουμε με χαρά τα επόμενα! Η συγγραφέας Τασούλα Γαιτάνου μιλάει για την εμπειρία της σαν εκπαιδευτικός, τα εργαστήρια συγγραφής αλλά και το καινούριο της βιβλίο.

Τασούλα μου σε καλωσορίζω στη βιβλιοθήκη μας. Ένας χώρος αρκετά οικείος για σένα. Αλλά πριν ξεκινήσουμε μίλησε μας πρώτα για τον εαυτό σου για όσους δεν σε γνωρίζουν.

Καλώς σας βρίσκω. Τιμή μου!
Κατάγομαι από την Αραδίππου, την οποία αγαπώ αφού για μένα κουβαλάει μέσα της ανθρώπους αγαπημένους μα και εικόνες, μυρωδιές και αναμνήσεις. Έχω τη δική μου οικογένεια, τον σύζυγο και τα δύο μου παιδιά και δεκάδες άλλα παιδιά που είχα την τύχη να διδάξω. Είμαι δασκάλα για 29 χρόνια. Ακούγονται πολλά; Κι όμως πέρασαν τόσο γρήγορα και μου πρόσφεραν τόσα πολλά, κυρίως την αγάπη και τον σεβασμό των παιδιών, πράγματα πολύτιμα. Η αγάπη μου για τα βιβλία είναι τεράααααστια! Για μένα αποτελούν την παρηγοριά μου, τη δύναμή μου, την ελπίδα μου. Να, γιατί ξεκίνησα να γράφω. Γιατί πιστεύω ότι οι λέξεις που κλείνονται σε ένα βιβλίο μπορούν να αποτελέσουν τα «όπλα» του παρόντος μα και του μέλλοντος.

Η συγγραφή είναι κάτι που διδάσκεται ή κάτι που έχεις απλώς μέσα σου και το εξωτερικεύεις;

Φυσικά και διδάσκεται. Αυτό που δεν διδάσκεται είναι η ματιά του συγγραφέα, εκείνος ο μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο ένας συγγραφέας βλέπει τα πάντα αλλιώτικα.

Ξενάγησε μας λίγο στα μυστικά της χώρα της φαντασίας. Πώς έρχεται η ιδέα, η πρώτη λέξη, η τελευταία παράγραφος;

Μμμμ, η ιδέα έρχεται ανύποπτα, εκεί ακριβώς που δεν το περιμένεις. Κάνοντας μια βόλτα, μέσα από μια συζήτηση, βλέποντας μια ταινία, με μια λέξη, έναν ήχο, μέσα από τα μάτια του ζώου σου, μέσα από το χαμόγελο του παιδιού σου, μέσα από μια άσχημη εμπειρία… Από παντού. Φτάνει να έχεις τις αισθήσεις της καρδιάς σου ανοικτές. Όσο για την τελευταία παράγραφο, αυτή γράφεται με μια δόση χαρμολύπης. Χαράς που ολοκλήρωσες ακόμη ένα συγγραφικό σου ταξίδι και λύπης γιατί θα σου λείψει.

Τι πρέπει να προσέξει ο συγγραφέας όταν δημιουργεί ιστορίες για παιδιά;

Πρώτα απ’ όλα τη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Πρέπει να είναι απλή μα σωστή χωρίς παιδιάστικα καμώματα. Δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι τα μηνύματα που θέλει να δώσει η ιστορία του τα οποία θα πρέπει να ωφελούν τον ψυχισμό των παιδιών και όχι να τον τραυματίζουν. Πάνω απ’ όλα οι ιστορίες του πρέπει να σέβονται το μυαλό των παιδιών, την ψυχή τους, τις δυνατότητές τους.

Ποιες ώρες της ημέρας αισθάνεσαι την ανάγκη να γράψεις;

Α, δεν έχω συγκεκριμένες ώρες. Το μόνο που χρειάζομαι για να γράψω είναι ελεύθερος χρόνος, διάθεση και έμπνευση.

Είχες κάποιους δισταγμούς προτού πάρεις την απόφαση να κυκλοφορήσεις το πρώτο σου μυθιστόρημα. Τι ή ποιος τελικά σε παρότρυνε να μην κάνεις πίσω;

Πρέπει να σας εκμυστηρευτώ ότι το πρώτο μου μυθιστόρημα πέρασε από πολλές διορθώσεις και πήρε αρκετά χρόνια μέχρι να φτάσει στην έκδοση. Αυτός που ουσιαστικά με παρότρυνε να μην τα παρατήσω ήταν η επιμονή και το όνειρό μου που ήθελε πάση θυσία να πραγματοποιηθεί.

Η φαντασία είναι σημαντική για ένα συγγραφέα. Που τελειώνει η φαντασία και που ξεκινάει η πραγματικότητα;

Τι ενδιαφέρουσα ερώτηση. Για μένα η φαντασία και η πραγματικότητα παντρεύονται και η συμβίωσή τους είναι τόσο αρμονική και γαλήνια που στο τέλος γίνονται ένα.

Πώς προέκυψε η ιδέα για τη σειρά: ‘’Η ομάδα των πέντε’’;

Η σπίθα της ιδέας άναψε μέσα μου από μια ταινία με σούπερ ήρωες που κάθε άλλο παρά σούπερ ήταν. Θυμάμαι είχα σκεφτεί: «Τι ωραία που θα ήταν να φτιάξω μια ομάδα από γκαφατζήδες ήρωες που στο τέλος θα καταφέρουν με την αγνή ψυχή τους να υπηρετήσουν το καλό και να νικήσουν το κακό».

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο της σειράς «η ομάδα των πέντε. Μίλησε μας λίγο γι’ αυτό.

Έχουν περάσει δύο χρόνια και η πόλη ευημερεί και αναπτύσσεται ελεύθερη πια από τον στυγνό εγκληματία, Μαύρο Σίφουνα. Όμως το κακό δεν επαναπαύεται ποτέ. Καιροφυλακτεί και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Έτσι στη μεγαλύτερη γιορτή της πόλης κάνει την εμφάνισή του ένας νέος μα εξίσου επικίνδυνος εχθρός. Ένας εχθρός, ένας εφιάλτης που γέννησε το παρελθόν. Σαν σκιά κάνει την εμφάνιση του και κρυμμένος πίσω από το πρόσωπο του επιστήμονα υφαίνει το σχέδιο του για να πετύχει το σκοπό του, που δεν είναι τίποτα άλλο από το να εκδικηθεί την πόλη και να την οδηγήσει στην καταστροφή. Ο Δήμαρχος, ο Αστυνόμος, ο Καταπληκτικός και η ομάδα των 4 ενώνονται ξανά για να αντιμετωπίσουν τη νέα απειλή. Μόνο που αυτή τη φορά τα όπλα που έχει στη διάθεσή του ο εχθρός είναι, όχι μόνο πολλά, μα απίστευτα έξυπνα και επικίνδυνα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά και νικητής θα βγει αυτός που θα κάνει τα λιγότερα λάθη.

Να περιμένουμε νέο βιβλίο στη συνέχεια της σειράς…;

Δεν το έχω σκεφτεί. Αν τα παιδιά αποζητούν τη συνέχεια και αν μέσα μου γεννηθεί η ανάγκη για μια νέα περιπέτεια της Ομάδας των 5 τότε ναι.

Τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες των ιστοριών σου;

Αυτό δεν το γνωρίζω. Κρυφή μου ελπίδα είναι να αγαπήσουν τους ήρωες μου και μέσα απ’ αυτούς να πάρουν μαθήματα ζωής.

Μίλησε μας για τους ήρωες των βιβλίων σου που εσύ θεωρείς ινδάλματα σου.

Ινδάλματα μου είναι όλοι εκείνοι οι ήρωες που έκαναν την ανατροπή. Που ενώ η ζωή τους έφερε μπροστά στον λανθασμένο δρόμο εκείνοι βρήκαν τη δύναμη και το θάρρος να αλλάξουν ρότα. Ο Νυφίτσας, ο Δήμαρχος, ο Κέρβερος…

Ποιοι είναι οι ήρωες σου στην πραγματική ζωή;

Είναι απλοί, καθημερινοί τύποι σαν εμένα και εσένα που δεν τα βάζουν κάτω στις δυσκολίες. Όλοι αυτοί που προσπαθούν για το καλύτερο και που σέβονται και εκτιμούν όλα αυτά που τους προσφέρονται.

Ποια είναι η πρόκληση τού να γράφει κανείς βιβλία, που απευθύνονται σε έφηβους;

Λατρεύω να γράφω για τους εφήβους. Γιατί; Γιατί ο έφηβος είναι ένας υποψήφιος ενήλικας με καρδιά παιδιού. Η πρόκληση κάθε φορά είναι να καταλάβω την ψυχοσύνθεσή του, να είμαι όσο πιο πιστή γίνεται στην αλήθειά του. Υπάρχει όμως ακόμη ένας λόγος που αγαπώ πολύ αυτή την ηλικία. Κι αυτός είναι ότι ζωντανεύει τη δική μου εφηβική ηλικία. Μέσω των εφηβικών μου βιβλίων γίνομαι ξανά δεκαπέντε χρόνων.

Ως εκπαιδευτικός έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με παιδιά και εφήβους. Ποιο πιστεύεις εσύ είναι το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι νέοι;

Ότι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους κι αφού δεν τον γνωρίζουν δεν τον αγαπούν. Όχι με την ναρκισσιστική έννοια του τύπου, «Εγώ είμαι ο σπουδαιότερος και ο καλύτερος», αλλά με την έννοια του να φροντίσω τον εαυτό μου, να σεβαστώ το σώμα και την ψυχή του, να τον προστατεύσω. Κι από τη στιγμή που δεν αγαπούν τον εαυτό τους δεν μπορούν να αγαπήσουν ούτε τους γύρω τους, απλά τους χρησιμοποιούν.

 

 

Πάμε τώρα στην άλλη ενασχόληση σου, το βιωματικό εργαστήριο. Πως μπορεί να βοηθήσει το βιωματικό εργαστήρι ένα παιδί ή έναν έφηβο και ποιος είναι ο στόχος;

Μέσα από το βίωμα η μάθηση γίνεται κτήμα μας. Σε ένα βιωματικό εργαστήρι το παιδί δεν είναι παθητικός δέκτης αλλά ενεργεί, συμμετέχει, ζει, αισθάνεται. Τέτοιου είδους εμπειρία δεν ξεχνιέται ποτέ.

 

 

Διάβασα κάπου κάτι που μου άρεσε πολύ και το συγκράτησα: Η λογοτεχνία είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος να αγνοείς τη ζωή. Να γράφεις σημαίνει να ξεχνάς. Πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια αυτά για σένα. Και τί κοινό μπορεί να έχει αυτή η ‘’αλήθεια’’με το βιβλίο σου ‘’Η Ζωή…αλλιώς’’…;

Μμμμ, για μένα η συγγραφή δεν σημαίνει αγνοώ ή ξεχνώ αλλά σημαίνει αντιμετωπίζω, χειρίζομαι, βλέπω κατάφατσα όλα αυτά που με απασχολούν και τα οποία είχα ρίξει φύρδην μίγδην σε μια γωνιά του μυαλού μου. Το «αλλιώς» βγήκε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου και ήταν το αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της διαδικασίας, του εσωτερικού μου συγυρίσματος.

Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ είχε πει: Το να γράψεις ένα βιβλίο είναι μια ολόκληρη περιπέτεια. Στην αρχή το παίρνεις σαν παιχνίδι. Ύστερα όμως το βιβλίο γίνεται μια ερωμένη, μετά ένα αφεντικό και στο τέλος ένας τύραννος. Έχεις νοιώσεις ποτέ αυτό το αίσθημα;

Ναι, το έχω νοιώσει, όχι φυσικά στον ίδιο βαθμό για κάθε βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά η ιστορία που γράφεις αποκτά ζωή και απαιτεί τη σημασία σου, την προσοχή σου. Οι ήρωες είναι πολύ απαιτητικοί ξέρεις και δεν θα ησυχάσουν αν δεν τους οδηγήσεις στο τέρμα.

Πρόσφατα παρακολούθησα μια παράσταση της σχολής χορού ‘’Dancing Art’’ όπου εκεί έκανες την πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα και είδα μάλιστα με πόσο ενθουσιασμό συμμετείχαν τα παιδιά . Ποια συναισθήματα προσκόμισες από αυτή την εμπειρία; Σου έχουν πει κάτι που σε έχει συγκινήσει ιδιαίτερα;

Η συνεργασία μου με τη σχολή χορού ‘’Dancing Art’’ ξεκίνησε πριν τέσσερα περίπου χρόνια. Αυτή είναι η δεύτερη παράσταση που ανεβάζουμε μαζί. Τι να πω για τη Λένα; Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη και δόσιμο. Τι να πω για τα παιδιά; Ο ενθουσιασμός και η αγάπη τους για τον χορό είναι μεταδοτικά. Η σχολή χορού είναι μια μεγάλη οικογένεια κι εγώ πολύ τυχερή που με δέχτηκαν σ αυτήν. Το να στήνεις μια παράσταση από το μηδέν κρύβει μέσα του κάτι το μεγαλειώδες. Αυτό που θυμάμαι είναι η αγωνία και η γλυκιά αναστάτωση τη στιγμή της παράστασης. Εκεί τα παιδιά μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο, σε κάτι μοναδικό. Δραπετεύουν απ’ αυτό που είναι και ζουν τη στιγμή. Κι εγώ μαζί τους.

 

Λόγω της συγγραφικής σου ιδιότητας, επισκέπτεσαι αρκετά σχολεία. Τι εντυπώσεις ή συναισθήματα παίρνεις από τους συνάδελφους εκπαιδευτικούς αλλά και από τα παιδιά;

Οι εκπαιδευτικοί όπως και τα παιδιά διψούν για κάτι δημιουργικό, για κάτι που θα ξεφεύγει από τη συνηθισμένη διδασκαλία ξερών γνώσεων. Έχουν ανάγκη αυτό το διαφορετικό που θα ξυπνήσει μέσα τους την περιέργεια και θα τους ενεργοποιήσει. Κάθε φορά εκπαιδευτικοί και μαθητές με ρωτάνε: «Πότε θα ξανάρθεις;»

 

Έχεις διακριθεί με κάθε τρόπο. Τι σημαίνει αυτό για σένα;

Η διάκριση με σπρώχνει να προχωρήσω. Μου υπενθυμίζει ότι η συγγραφή είναι ένας δρόμος ανοικτός, χωρίς αλτ και αδιέξοδα.

Κλείνοντας θα ήθελα να μου περιγράψεις, ένα όμορφο περιστατικό από τη συγγραφική σου πορεία, που όταν το σκέφτεσαι νιώθεις περήφανη και σε βοηθά να συνεχίζεις ακόμα περισσότερο για έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά.

Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ ένα μεμονωμένο περιστατικό. Όμως…

Όταν με ρωτούν τα παιδιά για τη συγγραφή τους λέω ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση, ότι πολλές φορές βρήκα κλειστές πόρτες στο διάβα μου, ότι άκουσα πολλά ΟΧΙ προτού καταφέρω να εκδώσω τα βιβλία μου.

Τότε βλέπω να σχηματίζεται ένα μεγάλο και φωτεινό ΜΠΡΑΒΟ στο πρόσωπό τους. Σαν να μου λένε: «Συνέχισε. Αξίζει!»

Τασουλα μου, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.

Πηγή: www.e-aradippou.cy