«Είμαι η Ελλού, 80 χρονών από τις Αγγλισίδες και σε 20 χρόνια έκαμα 16 παιθκιά»

Δεκαέξι ονόματα. Δέκα κορίτσια, έξι αγόρια. Για σχεδόν ολόκληρη την Κύπρο μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα. Για την κ. Ελλού Αχιλλέως από τις Αγγλισίδες όμως, αυτά τα ονόματα ανήκουν στα παιδιά της.

Σε ηλικία 80 χρόνων, πλέον, είναι μια από τις τέσσερις εν ζωή μάνες στην Κύπρο που έφεραν στον κόσμο τόσα παιδιά.

Μια γυναίκα που παρά τις αντιξοότητες της τότε εποχής, κατάφερε να γεννήσει όλα τα παιδιά της σε 20 χρόνια και να τα μεγαλώσει με αξιοπρέπεια. Μερικοί εξ’ αυτών, τέσσερις στο σύνολο, αποφάσισαν να μείνουν στις Αγγλισίδες. Άλλες τέσσερις από τις κόρες της κ. Ελλούς έφυγαν για το εξωτερικό και συγκεκριμένα την Αγγλία, ενώ οι υπόλοιποι οκτώ βρίσκονται διασκορπισμένοι, σε όλη την Κύπρο.

«Σε είκοσι χρόνια τους έκανα όλους. Αν γεννούσα το Γεννάρη, το επόμενο χρόνο γεννούσα το άλλο. Μέσα σε τρία χρόνια γέννησα πέντε μωρά, από το 1970-73. Τα τελευταία ήταν δίδυμα. Το πρώτο με το τελευταίο μου έχουν 20 χρόνια διαφορά».

Τα δύσκολα χρόνια 
Αναπόφευκτα η κ. Ελλού με τόσα παιδιά έμενε στο σπίτι για να φροντίσει σε εποχές δύσκολες, τα παιδιά της, ωστόσο δεν έχει κανένα παράπονο για αυτό αλλά αντιθέτως μίλησε με υπερηφάνεια στο REPORTER για το πώς τα μεγάλωσε, δηλώνοντας ότι δεν το μετάνιωσε ποτέ.

«Δεν ξεχώριζα ποτέ κανέναν. Όλοι για μένα ήταν το ίδιο. Έχω κάποιες μικρές αδυναμίες αλλά όλους τους αγαπώ. Αγαπούσα τα μωρά μου, δεν τα άφηνα ποτέ να μόνα τους και προσπάθησα να μην του λείψει τίποτε».

Η κ. Ελλού, ένας άνθρωπος ευγενέστατος και έξω καρδιά, μας άνοιξε το σπίτι της και μας μίλησε για την οικογένεια της. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης μας και στις απανωτές ερωτήσεις μας για το πώς κατάφερε να μεγαλώσει δεκαέξι παιδιά, μας ανέφερε ότι όσοι την έβλεπαν με τόσα παιδιά δεν το πίστευαν, αλλά εξήγησε ότι ποτέ δεν τους έλειψε το φαγητό και γι’ αυτό δοξάζει το Θεό.

«Είχαμε ακριβώς όσα χρειαζόμασταν. Ήξεραν όλοι ότι το φαγητό που τους έκανε η μητέρα τους έγινε με κόπο. Θυμούμαι για παράδειγμα κάθε Κυριακή πίναμε αναψυκτικό. Παίρναμε ένα μεγάλο αναψυκτικό γίγαντα και πίναμε όλοι από μια γουλιά. Δεν είναι όπως σήμερα που κάποιος μπορεί να πίνει αναψυκτικό καθημερινά. Ή άλλο παράδειγμα, την πεντηκοστή τους έκανα πουρέκκια, ραβιόλες… Όλα τους τα έκανα απλά μπορεί η ποσότητα να μην ήταν η ίδια με άλλες οικογένειες. Αλλά πάλι ήμασταν και ήταν όλοι ευτυχισμένοι».

Δύσκολη έως και ακατόρθωτη ήταν η μετακίνηση της δεκαοκταμελούς οικογένειας αφού μπορεί ο σύζυγος της κ. Ελλούς να είχε αυτοκίνητο, ωστόσο δεν μπορούσε να μεταφέρει όλη την οικογένεια.

«Δεν κινούμασταν εύκολα με 16 μωρά. Πηγαίναμε μέσα στο χωριό και αν έπρεπε να πάμε σε κανένα γιατρό στη Λάρνακα παίρναμε το λεωφορείο. Ή για παράδειγμα όταν είχε κανένα πανηγύρι πηγαίναμε πάλι με το λεωφορείο».

Παρόλα αυτά η κ. Ελλού παραδέχεται ότι τα παιδιά της ήταν φρόνιμα και τα μεγαλύτερα βοηθούσαν τα μικρότερα και έτσι η ζωή τους κύλησε πιο ομαλά.

«Αυτό που τους έμαθα είναι να αγαπούν» 
Σήμερα, ανατρέχοντας τα όσα έζησε η κ. Ελλού, νιώθει ευτυχισμένη αλλά και περήφανη που όλα τα παιδιά της είναι αγαπημένα και την επισκέπτονται πολύ συχνά, κυρίως τις Κυριακές.

«Νιώθω ευτυχισμένη. Έρχονται τα παιδιά μου κάθε Κυριακή και τους βλέπω. Όταν έρχονται τα παιδιά είναι πολύ ωραία, γεμίζει η αυλή. Είναι χαρά. Ευτυχώς είναι μονιασμένα τα παιδιά μου, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, ευτυχώς. Αυτό που τους έμαθα είναι να αγαπούν ο ένας τον άλλο και να είναι αγαπημένοι».

Η κ. Ελλού εκτός από τα δεκαέξι παιδιά, μέτρα σήμερα περίπου τριάντα εγγόνια, ενώ απέκτησε και δισέγγονα.

Η πολιτεία την βράβευσε για την προσφορά της στην Εθνική Φρουρά, αφού και τα έξι αγόρια της υπηρέτησαν στο στρατό, ενώ της απονεμήθηκε και πριν από περίπου δύο χρόνια βραβείο  από την υπουργό Εργασίας Ζέτα Αιμιλιανίδου, όντας μια μάνα με 16 παιδιά.