Επιμνημόσυνος λόγος Προέδρου της Βουλής στο εθνικό μνημόσυνο των ηρώων της Κοινότητας Τρούλλων

Επιμνημόσυνος λόγος της Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων κας Αννίτας Δημητρίου στο εθνικό μνημόσυνο των ηρώων της Κοινότητας Τρούλλων

Γνώριμα βήματα με έφεραν σήμερα εδώ, στον Ιερό Ναό του Αγίου Μάμαντος. Βήματα που έκανα πάρα πολλές φορές με την οικογένειά μου, με συγγενείς, με φίλους, με εσάς, τους συγχωριανούς μου. Θεωρώ ότι κάθε ευκαιρία να είμαι μαζί σας, με τους ανθρώπους τους δικούς μου, στον τόπο τον δικό μου, από τη μία είναι δώρο και από την άλλη γεννά ένα καθήκον. Δώρο, γιατί βρίσκομαι ανάμεσα σε πρόσωπα γνώριμα και αγαπημένα. Καθήκον, γιατί έχετε προσδοκίες στις οποίες οφείλουμε να ανταποκριθούμε, για να φανούμε αντάξιοι των συγχωριανών μας, αντάξιοι των οικογενειών μας, αντάξιοι της ιστορίας και του χρέους ευθύνης που μας αναλογεί. Αντάξιοι της ιστορίας της λεβεντογένας κοινότητας των Τρούλλων, της κοινότητάς μας που σε σχέση με τον πληθυσμό της έχει δυσανάλογα μεγάλη και σημαντική προσφορά στους εθνικούς αγώνες της πατρίδας μας.

Του χωριού μας, που σήμερα με τιμά, καλώντας με να μιλήσω για δύο ήρωες. Δύο εκλεκτούς γιους των Τρούλλων. Δυο νέους που πρόβαλαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο την ποιότητα, τον χαρακτήρα του πραγματικού Έλληνα της Κύπρου. Του Έλληνα που διαπνέεται από το ευγενέστερο των αισθημάτων, τη φιλοπατρία. Του Έλληνα που κλείνει τα αυτιά στις σειρήνες της ψεύτικης ασφάλειας και της φυγοπονίας.

Του Έλληνα, όπως τελικά καθρεφτίστηκε στις σύντομες μα δοξασμένες ζωές του Ανδρέα Σουρουκλή και του Νικόλα Γεωργίου. Των άξιων τέκνων της πατρίδας, για τα οποία συγκεντρωθήκαμε σήμερα υπό τη σκέπη του Άγιου Μάμαντος του μεγαλομάρτυρα, του θαυματουργού και πολιούχου αγίου μας, για να αποτίνουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής.

Ταπεινωμένοι και συγκλονισμένοι, συναισθανόμενοι την ιστορικότητα και τη σημασία του χώρου και των ηρώων που σήμερα τιμούμε, κλίνουμε λοιπόν σήμερα ευλαβικά το γόνυ, έχοντας πλήρη συνείδηση του χρέους και της εθνικής ευθύνης απέναντι στην ιστορία μας. Της ιστορίας μας που φυλάσσει στις χρυσές της δέλτους τον Ανδρέα Σουρουκλή, ένα παλληκάρι που ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια. Έναν ενθουσιώδη μαχητή της δοξασμένης ΕΟΚΑ, έναν αγωνιστή της ελευθερίας που δικαίως διάβηκε στα είκοσι πέντε του χρόνια τις πύλες της αθανασίας. Τις πύλες που πέρασαν πριν και μετά από τον Ανδρέα Σουρουκλή δεκάδες ήρωες της εθνικοαπελευθερωτικής μας εποποιίας. Ήρωες κάθε ηλικίας που προέρχονταν από όλα τα στρώματα της κοινωνίας του νησιού μας. Αποδεικνύοντας έμπρακτα την παλλαϊκότητα του ένδοξου αγώνα της αποικιοκρατούμενης πατρίδας μας, η σύζυγος του Γεωργία, οι γονείς του Δημήτρης και Χριστίνα, τα αδέλφια του Πηνελόπη, Γιωρκάτζης, Κωστής, Μιχάλης, Μάμας, Κυριακούλα, Θεοδοσία και Παναγιώτα, αγκάλιασαν το ηρωικό μπερέ της ΕΟΚΑ μαζί με τον Ανδρέα.

Ο αγώνας και η θυσία του μαθαίνονται μαζί με την πρώτη αλφαβήτα σε όλα τα παιδιά της ηρωομάνας κοινότητάς μας. Από τη φιλοξενία του αρχηγού του, του θρυλικού Μιχαλάκη Παρίδη, στο κρησφύγετο που με τη σύζυγό του κατασκεύασε, ως τη στιγμή που οι σφαίρες έκοψαν το νήμα της νεανικής ζωής του στην ενέδρα που έστησαν στους Άγγλους αποικιοκράτες στη «Σαμερή», η ιστορία και η προσφορά του Ανδρέα αποτελεί μέρος της ταυτότητας του κάθε συγχωριανού μας. Οι κόρες του, Χριστίνα και Ανδρούλα, δίκαια λαμβάνουν με ευλάβεια τις τιμές της ιστορικής μνήμης του ελληνισμού. Ο πατέρας τους κέρδισε με το σπαθί του την αιώνια νεότητα και μετατράπηκε σε σύμβολο μαχητικού πνεύματος, καθώς μετουσίωσε την επιθανάτια διακήρυξη του αρχηγού του «Οι αγωνιστές της ελευθερίας δεν παραδίδονται. Νικούν ή πεθαίνουν».

Άξιος συνεχιστής του Ανδρέα Σουρουκλή αποδείχτηκε και ο άλλος γιος των Τρούλλων του οποίου τη μνήμη σήμερα τιμούμε, ο Νικόλας Γεωργίου. Φιλήσυχος και αγαπητός σε όλους, στεκόταν δίπλα στον πατέρα του, βοηθώντας τον στα χωράφια. Ο Νικόλας ήταν είκοσι χρονών, όταν ξέσπασε η τουρκική εισβολή. Όπως χιλιάδες άλλοι έφεδροι στρατιώτες, πολλοί εκ των οποίων συγχωριανοί μας, κατατάχθηκε αμέσως στη μονάδα του και συγκεκριμένα στο Τάγμα Τεθωρακισμένων και μεταφέρθηκε στην πρώτη γραμμή, στην περιοχή του Βορείου Πόλου στη Λευκωσία. Την 21η Ιουλίου έπεσε μαχόμενος, κτυπημένος από εχθρική σφαίρα. Το μέρος όπου θάφτηκε παραμένει άγνωστο, στερώντας την ευκαιρία από τους χαροκαμένους γονείς του, Γεώργιο και Άννα, να εναποθέσουν τον ήρωα γιο τους στην τελευταία του κατοικία στα ιερά χώματα της πατρώας γης με τις τιμές που του αξίζουν.

Το μνημόσυνο του Νικόλα Γεωργίου, καθώς και τα μνημόσυνα όλων των ηρώων που έδωσαν τη ζωή τους πολεμώντας τις ορδές του Αττίλα το 1974 λειτουργούν ως υπόμνηση. Μας τσιμπούν, όπως οι μέλισσες του Ονήσιλου στο ποίημα του Παντελή Μηχανικού, και θα μας τσιμπούν για πάντα, ώστε να μην ξεχάσουμε ποτέ το δίδυμο έγκλημα κατά της πατρίδας μας, την προδοσία εκείνη που έφερε την τραγωδία, από της οποίας τις συνέπειες ακόμα υποφέρουμε.

Δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν απόκρυφα συστατικά, στη μαγιά που κράτησε ζωντανό τον Ελληνισμό της Κύπρου διά μέσου των αιώνων. Η γλώσσα μας, η ταυτότητά μας, η θρησκεία μας και οι παραδόσεις μας έμειναν ζωντανές και αναλλοίωτες χάρη στην ενότητα και στην ομοψυχία του λαού μας. Τα δύο συστατικά που μπροστά σε κάθε εθνική πρόκληση, απέναντι σε κάθε επιβουλή και κίνδυνο, ανέκαθεν χρησιμοποιούσαμε, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Αυτά τα ίδια στοιχεία επιβάλλεται να χρησιμοποιήσουμε και σήμερα, ώστε να ανατρέψουμε τα οδυνηρά τετελεσμένα του μαύρου καλοκαιριού του 1974. Τα τετελεσμένα που κρατούν εκατοντάδες οικογένειες στην άγνοια για την τύχη των αγνοουμένων τους. Τα τετελεσμένα που στερούν χιλιάδες πρόσφυγες από τις πατρογονικές τους εστίες. Τα τετελεσμένα που μας καθιστούν ακρίτες στο χωριό μας, στερώντας μας πολλή από τη γη μας, πολλές από τις περιουσίες μας.

Αυτή η ανατροπή συνιστά την υποχρέωσή μας προς όσους έδωσαν τη ζωή τους στα πεδία της μάχης και της δόξας, για να κρατηθεί η πατρίδα μας ζωντανή. Χάρη σε αυτούς έχουμε σήμερα την Κυπριακή Δημοκρατία ζωντανή, λειτουργική, πλήρες και ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Στο πλαίσιο αυτών των διεθνών οργανισμών είμαστε σε θέση να διαπραγματευόμαστε, να διεξάγουμε τον αγώνα μας, προκειμένου να κατορθώσουμε να πετύχουμε τον στρατηγικό μας στόχο: Την απελευθέρωση και επομένως την επανένωση της Κύπρου ως ένα κράτος με καθεστώς πλήρους κυριαρχίας, πλήρους ανεξαρτησίας και πλήρους εδαφικής ακεραιότητας. Αυτό ήταν το όραμα όσων έδωσαν τη ζωή τους, αυτή είναι η προσδοκία ολόκληρου του κυπριακού λαού.

Το δίκαιο είναι με το μέρος μας. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς να δεχόμαστε εκβιασμούς και απειλές, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε και να αγωνιζόμαστε, προκειμένου να το επιτύχουμε. Έχουμε την αποφασιστικότητα, έχουμε τη βούληση, έχουμε τη στήριξη της Ελλάδας και της Ενωμένης Ευρώπης, ώστε να επιμένουμε, μέχρι να διασφαλίσουμε μια λύση χωρίς αναχρονιστικές εγγυήσεις, χωρίς παρουσία ξένων στρατευμάτων, χωρίς σχέσεις εξάρτησης και υποταγής προς οποιονδήποτε.

Αυτή είναι η δικαίωση που περιμένουν οι ήρωές μας. Αυτή είναι η πατρίδα για την οποία θυσιάστηκαν. Αυτή είναι η πατρίδα που αξίζει και σε εμάς και στις μελλοντικές γενιές μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.