To success story των γυναικών της υπαίθρου στη ορεινή Λάρνακα

Μία συνεργασία 500 γυναικών από 22 κοινότητες, εκ των οποίων οι 100 δημιούργησαν τη δική τους επιχείρηση. Η ομάδα τους μίλησε στον «Π».

info: Τις γυναίκες του Συλλόγου θα βρείτε σήμερα 1η Οκτωβρίου στον Αλαμινό όπου πραγματοποιείται το 15ο Φεστιβάλ Παραδοσιακής Κουλτούρας.

Έναν άθλο έχουν πετύχει οι γυναίκες της ορεινής Λάρνακας. Με πείσμα, σκληρή δουλειά, συνεργασία και αλληλεγγύη έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την ανεργία ή το νοικοκυριό και να βρουν τη θέση τους στην αγορά εργασίας. Κατά βάση έχουν δημιουργήσει η κάθε μία τη δική της επιχείρηση αναδεικνύοντας τη χειροτεχνία και τη γαστρονομία της επαρχία τους.

Οι γυναίκες της ορεινής Λάρνακας αποτελούν πια ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα συλλογικό κι οργανωμένο σύστημα προώθησης της γυναικείας επιχειρηματικότητας προς όφελος της προσωπικής αλλά και της τοπικής ανάπτυξης.

Προορισμός αριστείας

Ήδη η δράση τους μέσα από τον Σύλλογο Γυναικών Υπαίθρου Λάρνακας:

Έχει βοηθήσει 100 γυναίκες από 22 χωριά, σε ένα σύνολο πληθυσμού 11 χιλιάδων ατόμων, σε επαγγελματική ενεργοποίηση κι αποκατάσταση.
Έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη βράβευση της ορεινής Λάρνακας ως προορισμού αριστείας, ένα πολύ δυνατό εργαλείο για ανάδειξη της περιοχής.
Έχει οδηγήσει στην υποβολή δύο φακέλων για πιστοποίηση δύο τοπικών προϊόντων με ονομασία γεωγραφικής ένδειξης, των χειροποίητων μακαρονιών της σμίλας ή του σκλινιτζιού και των τερτζιελλουθκιών (ζυμαρένια κουλουράκια) με το χαρουπόμελο.
Δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής σε εκθέσεις και φεστιβάλ, αλλά και της οργάνωσης γαστρονομικών διαδρομών ώστε τα τοπικά προϊόντα να προβληθούν και να γίνουν ευρέως γνωστά σε ντόπιους και σε τουρίστες. Κάποιες βιοτεχνίες έχουν ήδη προχωρήσει και σε εξαγωγές.
Ο Πέτρος Νικολάου με τα καλάθια του. Ασχολείται επαγγελματικά.

«Κάπως έτσι ξεκινήσαμε»

Ο Σύλλογος Γυναικών Υπαίθρου Λάρνακας, μια ομάδα 500 μελών περίπου (δεν ασχολούνται όλες επαγγελματικά, κάποιες ενδιαφέρονται π.χ. για τις εκδρομές του συλλόγου ή για τα σεμινάρια που παραδίδουν οι γυναίκες μέλη), είναι πλέον σε θέση να μεταφέρει την τεχνογνωσία του και σε άλλες περιοχές της Κύπρου όπου καλείται για να βοηθήσει κι άλλες γυναίκες να ενεργοποιηθούν.

Η Άννα Κοσμά είναι η πρόεδρος του συλλόγου. «Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 2004 μετά από ένα ταξίδι που είχαμε κάνει στην Κρήτη, όπου είδαμε από κοντά την προοπτική ανάπτυξης γυναικείων συνεταιρισμών. Ο στόχος ήταν να φέρουμε τις γυναίκες κοντά και να αναδείξουμε τη σημασία του να βγουν απ’ το σπίτι τους και να δημιουργήσουν. Κακά τα ψέματα, τότε, οι πλείστες κοπέλες στην ύπαιθρο ήταν νοικοκυρές. Έφτιαχναν υπέροχα πράγματα σπίτι τους αλλά δεν είχαν ποτέ σκεφτεί πως αυτή τη γνώση θα μπορούσαν να την αξιοποιήσουν οικονομικά. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Με συνεργασία γυναικών από 11 κοινότητες. Σήμερα εμπλέκονται 22 χωριά και μας ζητούν να ενταχθούν γυναίκες από άλλα έξι».

Η ομάδα που μίλησε στον «Π». Αριστερά η Έρμη Παπακυριακού, η Έλενα Χριστοφόρου, η Άντρη Βασιλοπούλου, ο Πέτρος Νικολάου, η Κατερίνα Αντωνίου, η Δώρα Δημητρίου και η Άννα Κοσμά. Όπως μας λένε η ιδέα του συλλόγου είναι κάτι πρωτοποριακό για την Κύπρο γιατί προάγει την ιδέα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης.

Εργαστήρια και βιοτεχνίες

Όπως επισημαίνει η Άννα ένας μεγάλος αριθμός γυναικών, γύρω στις 100, δραστηριοποιείται σήμερα επαγγελματικά.

«Προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα δημιουργώντας εργαστήρια και αδειοδοτημένες μικροβιοτεχνίες». Γλυκών του κουταλιού, μαρμελάδων, έβαλαν μελίσσια κι έφτιαξαν χώρους συσκευασίας του μελιού, χειροποίητων ζυμαρικών… Άλλες προχώρησαν επαγγελματικά με το κέντημα και το πλέξιμο, πλασάροντας ωστόσο νέα, σύγχρονα προϊόντα όπως για παράδειγμα κοσμήματα ή τσάντες.

Τα χωριά της ορεινής Λάρνακας έχουν το πλεονέκτημα της εύκολης πρόσβασης από τον αυτοκινητόδρομο σε αντίθεση με άλλες περιοχές της Κύπρου. Βρίσκονται στο μέσο τριών πόλεων γι’ αυτό και συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να δέχονται πληθυσμιακή άνοδο. Ρωτάμε, εάν η δράση του συλλόγου βοήθησε κόσμο από τα χωριά της επαρχίας που είχε εγκαταλείψει τη ζωή στην ύπαιθρο για να αναζητήσει αλλού ευκαιρίες προσωπικής ανάπτυξης, να επιστρέψει. «Δεν θα το έλεγα. Αλλά χωρίς αμφιβολία υπάρχουν άτομα που σκέφτονταν αν θα έφευγαν, για να αναζητήσουν εργασία στις πόλεις, και τελικά εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και προτίμησαν να μείνουν».

Όπως επισημαίνει ο σύλλογος έδωσε έμπνευση και σε νέες γυναίκες, κάτω των 40, που ήταν σε αναζήτηση εργασίας αλλά λόγω της κρίσης δεν μπορούσαν να εργοδοτηθούν, να δημιουργήσουν κάτι δικό τους, ενώ έχει πλέον κοντά του και άντρες οι οποίοι βλέποντας αυτή την πορεία και τις καλές προοπτικές έγιναν μέλη.

Τεχνογνωσία

Όπως σημειώνει η Άννα Κοσμά η δουλειά των γυναικών εκτιμάται. Αυτή η σύγχρονη ματιά της ανάδειξης της τοπικής κουλτούρας, η παραγωγή και ο ανταγωνισμός, βοήθησε να γνωρίσει ο κόσμος τα προϊόντα και να τα αγαπήσει. Αυτή η τάση αντικατοπτρίζεται γενικότερα και στο γεγονός ότι πλέον κάθε χωριό κάνει και φεστιβάλ.

«Με το πέρασμα των χρόνων μας προσέγγισαν κι άλλοι από άλλες περιοχές για να βοηθήσουμε να οργανωθούν σε ένα σύστημα συλλογικό σαν το δικό μας. Πήγαμε στην Αθηένου όπου δουλέψαμε μαζί τους τρία χρόνια μέχρι να κάνουν το πρώτο βήμα. Πήγαμε επίσης στον Κάμπο της Τσακίστρας, στον Άγιο Αμβρόσιο Λεμεσού και στη Διερώνα. Μεταφέρουμε τις γνώσεις και την εμπειρία μας γιατί ο στόχος είναι ο πλούτος που έχουν τα όμορφα χωριά του τόπου μας να μην μένει ανεκμετάλλευτος».

Η μελισσοκόμος

Η Έλενα Χριστοφόρου είναι κοντά στα 30 και κατάγεται από τη Μελίνη, ένα χωριό 60 κατοίκων, όπου και διαμένει μαζί με τον σύζυγο και το οκτάχρονο παιδί τους. Όπως μας αφηγείται ο σύζυγός της ξεκίνησε το 2011 να ασχολείται ερασιτεχνικά με τα μελίσσια. Όταν έμεινε άνεργη, τέλη του 2015, αποφάσισε να ασχοληθεί κι αυτή επαγγελματικά. Μια κακή συγκυρία, ένα ατύχημα που είχε ο σύζυγός της αρχές του 2016, την «ανάγκασε» να αναλάβει αποκλειστικά η ίδια για ένα διάστημα. «Με τη βοήθεια του συλλόγου, ο οποίος ήταν σε όλα τα στάδια της ανάπτυξης δίπλα μας, σήμερα φτάσαμε στα 300 μελίσσια και είναι αποκλειστικά η δουλειά μας. Ασχολούμαστε και με τα παράγωγα του μελιού. Ο σύλλογος μάς βοήθησε μέσω της συμμετοχής μας σε φεστιβάλ για να προωθήσουμε τα προϊόντα μας και συνεχίζουμε δυναμικά. Με τη δουλειά αυτή μπορούμε να συντηρούμε την οικογένειά μας».

Η Έλενα Χριστοφόρου και ο σύζυγός της, επαγγελματίες μελισσοκόμοι.

Γλυκά του κουταλιού

Η Έρμη Παπακυριακού ζει στους Αγίους Βαβατσινιάς όπου έφτιαξε μία βιοτεχνία παρασκευής παραδοσιακών γλυκών του κουταλιού, μαρμελάδων, σουτζούκου, παλουζέ και άλλων τοπικών προϊόντων. Είναι μία από τις γυναίκες που ίδρυσαν τον σύλλογο και είναι στη δουλειά αυτή μία 20ετία. «Με τον σύλλογο προωθήθηκε περισσότερο η δουλειά μου. Σήμερα για να καταλάβετε κάνουμε και εξαγωγές».

Ξύλινο κόσμημα

Η Κατερίνα Αντωνίου είναι πρόσφυγας από την Κοντέα και διαμένει στην Κοφίνου εδώ και 44 χρόνια. Είναι νοικοκυρά και ο σύζυγός της πελεκάνος. Όταν λόγω της κρίσης μειώθηκαν οι ξυλουργικές εργασίες αναγκάστηκαν να αναζητήσουν άλλες λύσεις για να μπορέσουν να βγάλουν τα προς το ζην. «Δώσαμε όλη μας την ενέργεια πάνω στα ξύλινα κοσμήματα. Ξεκινήσαμε με ξύλινα παπιγιόν και μετά «μπήκαμε» και στα κοσμήματα. Δεν μπορώ να πω ότι μέχρι στιγμής αυτή η ενασχόληση μάς έφερε σημαντικά εισοδήματα. Αλλά ήταν ένας τρόπος να φεύγει όλη η αρνητική ενέργεια από πάνω μας. Δημιουργούσαμε και μετουσιώναμε σε χαρά την απογοήτευση. Σιγά-σιγά γνωρίζει ο κόσμος τις δημιουργίες μας μέσα από τα φεστιβάλ στα οποία συμμετέχουμε με τη βοήθεια του συλλόγου. Πέρσι στο Φεστιβάλ Κουλτούρας πήρα το πρώτο μου εισόδημα από τις δημιουργίες μας».

Καλαθοπλεκτική

Στον σύλλογο πλέον έχουν ενταχθεί και άντρες. Ο Πέτρος Νικολάου, από την Πάφο, μόνιμος κάτοικος Χοιροκοιτίας, όταν έχασε πριν πέντε χρόνια τη δουλειά του στα ξενοδοχεία αποφάσισε να ασχοληθεί με την καλαθοπλεκτική. Έφτιαξε ένα εργαστήρι και ασχολείται πλέον επαγγελματικά. «Μέσω του συλλόγου έγινε η προβολή των προϊόντων μου. Με βοήθησε πάρα πολύ και να εξελιχθώ ως τεχνίτης και να προωθήσω τη δουλειά μου. Αυτή τη στιγμή είμαι σε μια πολύ καλή φάση. Δουλεύω με πολλά τουριστικά γραφεία στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Έρχονται σχεδόν καθημερινά λεωφορεία με τουρίστες στο εργαστήρι μου όπου τους κάνω επιδείξεις και βεβαίως πουλώ τα προϊόντα μου».

Χειροποίητες τσάντες

Η Άντρη Βασιλοπούλου είναι στον σύλλογο από την ίδρυσή του. Εκτός από τα αγροτουριστικά καταλύματα στην Καλαβασό, ασχολείται και με τη δημιουργία χειροποίητων τσαντών από σμιλί. Μένει στην Τόχνη. Όπως μας λέει με τις τσάντες μπορεί να βγάζει ένα έξτρα εισόδημα για την οικογένειά της. Στον σύλλογο κάνει και μαθήματα κατασκευής τσαντών με το σμιλί και ήδη αρκετές άλλες κοπέλες έμαθαν την τέχνη και κάποιες πωλούν και τα δημιουργήματά τους.

Εργαστήρι ζυμαρικών

Η Δώρα Δημητρίου κατάγεται από τον Άγιο Θεόδωρο και ζει στο Μαρώνι, όπου διατηρεί και το εργαστήρι παρασκευής χειροποίητων παραδοσιακών ζυμαρικών: Εκτός από μακαρόνι κυπριακό, τερζελούδι και φιδές, έχει εξελίξει τα προϊόντα της με βάση και τη ζήτηση που υπάρχει από την αγορά. Φτιάχνει τρικολόρε, μακαρόνια ολικής και μακαρόνια με μελάνι σουπιάς. Ξεκίνησε το 2014 όταν πλέον αποφάσισε να κλείσει μια άλλη δουλειά που δεν τα κατάφερε μέσα στην κρίση κι έβαλε λουκέτο. Όπως μας λέει ο σύλλογος ήταν που της έδωσε το κίνητρο να ξεκινήσει. Παρουσίασε τα προϊόντα της στο Φεστιβάλ Κουλτούρας και όταν είδε την αγάπη που της έδειξε ο κόσμος άρχισε να αναπτύσσει την ιδέα. Η μικροβιοτεχνία της δημιουργήθηκε το 2015, από τον πρώτο χρόνο της ενασχόλησής της. «Είδα την προοπτική και αποφάσισα να επενδύσω. Τώρα έχει και φάσεις που δεν προλαβαίνουμε να φτιάχνουμε. Διαθέτουμε την παραγωγή μας σε φεστιβάλ, σε μια φρουταρία, σε ένα κατάστημα και τώρα ξεκινήσαμε και μια συνεργασία με ένα εστιατόριο vegan. Για να βγάλουμε τα προς το ζην θα πρέπει να δουλεύουμε 10-12 ώρες την ημέρα γιατί είναι δύσκολη υπόθεση το χειροποίητο».

Πηγή: www.politis.com.cy