Αντρέας Κρασσάς: Η μοναχική ζωή ενός Judoka

Όση ώρα μιλά ο Αντρέας, νιώθω απογοήτευση. Πώς αλλιώς μπορεί να αισθανθεί κανείς ακούγοντας έναν 25χρονο να αγωνίζεται μόνος του τα τελευταία 8 χρόνια και παρά τις διεθνείς διακρίσεις του στο τζούντο, οι αρμόδιοι φορείς να σφυρίζουν αδιάφορα; Ένας νέος αθλητής που άφησε τις σπουδές του στη μέση για να προπονείται με την εθνική ομάδα του Ισραήλ και που δεκάδες φορές κοιμήθηκε στο πάτωμα κι άλλες τόσες έχωσε βαθιά το χέρι στην τσέπη, μόνο και μόνο για να κάνει αυτό που αγαπά.

Της Κωνσταντίνας Γεωργίου

«Το πρόσωπο του κυπριακού τζούντο τα τελευταία οκτώ χρόνια. Μηδενική υποστήριξη από τη χώρα μου. Μηδενική προβολή από τα ΜΜΕ. Μηδενική υποδομή του τζούντο. Μηδέν χορηγοί. Ωστόσο, είμαι ακόμη εδώ και αγωνίζομαι στο υψηλότερο επίπεδο, με τους καλύτερους αθλητές του κόσμου, υψώνοντας τη σημαία μου εκεί που κανένας Κύπριος Judoka δεν έχει καταφέρει». Σε ανύποπτη στιγμή, εμφανίστηκε μπροστά μου στο Facebook το πιο πάνω status του Αντρέα Κρασσά. Χωρίς δεύτερη σκέψη τού έστειλα μήνυμα. Λίγες μέρες αργότερα, τον είχα χαμογελαστό απέναντί μου. Ένας άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή σε σκλαβώνει με την ευγένεια του. «Όσα έγραψα βγήκαν από την ψυχή μου… Με έπιασε το παράπονο βλέποντας τους άλλους αθλητές να ανεβάζουν φωτογραφίες από την προετοιμασία τους για το Ρίο».

Του ζητώ να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τότε που ήταν τριών χρονών και ήθελε να γραφτεί σε σχολή τζούντο. «Ο παππούς μου είναι ο Ανδρέας Τρικωμίτης. Ένας πρώην παλαιστής της ελληνορωμαϊκής πάλης. Το πρότυπό μου. Τον άκουγα να διηγείται ιστορίες από τα παλιά και ενθουσιαζόμουν με ό,τι είχε να κάνει με τις πολεμικές τέχνες. Όταν άκουσα ότι κάποια ξαδέλφια μου θα γράφονταν σε σχολή τζούντο, ήθελα να τους ακολουθήσω. Δεν μπορούσα, όμως, λόγω ηλικίας. Έτσι άρχισα με ενόργανη και δυο χρόνια αργότερα έκανα παράλληλα και τζούντο. Σε ηλικία 11 ετών συμμετείχα στους πρώτους μου διεθνείς αγώνες». Με φυσικότητα, μου λέει ότι κέρδισε. Από τα 17 μέχρι τα 19 ήταν πρώτος στην κατάταξή της Ευρώπης για νέους κάτω των 21 ετών. Οι καλές του επιδόσεις, τον οδήγησαν να αγωνίζεται και στην κατηγορία των ανδρών, έχοντας απέναντί του έμπειρους Judoka. O Αντρέας δεν με σνομπάρει που είμαι άσχετη με το άθλημα. Αντιθέτως, μου λύνει κάθε απορία. Το τζούντο χωρίζεται στις εξής κατηγορίες: Μέχρι 60 κιλά, μέχρι 66, μέχρι 73, μέχρι 81, μέχρι 90, μέχρι 100 και 100+. Όταν μου εξηγεί τις δυσκολίες για να κρατηθείς σε μια κατηγορία μετά από χρόνια, γουρλώνω έκπληκτη τα μάτια. «Αν βρίσκεσαι στο όριο, μια-δυο μέρες πριν από τον αγώνα φοράς μια ειδική στολή, η οποία βοηθά στην εφίδρωση. Παράλληλα, δεν πρέπει να πίνεις καθόλου νερό, ενώ πρέπει να περιορίσεις και τις θερμίδες που καταναλώνεις. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά αυτό γίνεται μόνο αν είσαι χρόνια στην ίδια κατηγορία. Στο τζούντο δεν κάνεις ποτέ διάλειμμα. Πάντα προσέχω τη διατροφή μου. Για μένα είναι τρόπος ζωής». Πέρα από το τζούντο, ο Αντρέας σπουδάζει οικονομικά στο Northeastern University στη Βοστώνη. «Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο πάτησα ένα παρατεταμένο pause και μετακόμισα στο Ισραήλ, προκειμένου να προπονούμαι με την εθνική τους ομάδα. Κι αυτό επειδή στην Κύπρο δεν υπάρχει άλλος αθλητής στο επίπεδο μου. Αλλά, ακόμη και να υπήρχε, δεν ωφελεί να προπονείσαι καθημερινά με τον ίδιο αντίπαλο. Οπότε, με δικά μου έξοδα διαμένω σ’ ένα αθλητικό κέντρο, περίπου 40 λεπτά μακριά από το Tel Aviv. Όταν οι άλλοι αθλητές επιστρέφουν στο σπίτι τους τα σαββατοκύριακα, εγώ μένω μόνος μου. Πολλές φορές δεν υπήρχε καν διαθέσιμο κρεβάτι και κοιμόμουν στο πάτωμα. Η εθνική ομάδα του Ισραήλ όμως είναι οικογένειά μου, έστω κι αν η ζωή εκεί είναι μοναχική».

«Ποια στήριξη σού προσφέρει η χώρα μας;», τον ρωτώ και αποδεικνύεται πως άθελα μου ξύνω μια τεράστια πληγή. «Με βάση τις επιτυχίες μου είμαι ο κορυφαίος αθλητής της κυπριακής ομοσπονδίας τζούντο τα τελευταία οκτώ χρόνια. Είμαι 18 φορές πρωταθλητής Κύπρου, δυο φορές χρυσός στους Αγώνες Μικρών Κρατών, αργυρός στους Κοινοπολιτειακούς που έγιναν στη Γλασκόβη το 2014, ενώ έχω σημειώσει νίκες σε δύσκολα Grand Prix, Grand Slam και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, το πιο κρίσιμο διάστημα για να προκριθεί ένας αθλητής στους Ολυμπιακούς, χρειάστηκε να κάνω γύρω στα 25 με 30 ταξίδια για να συμμετάσχω σε αγώνες προκειμένου να κερδίσω πόντους, εκ των οποίων η κυπριακή ομοσπονδία τζούντο δεν πλήρωσε ούτε ένα. Ένα μεγάλο μέρος των εξόδων μου το κάλυψα με το πριμ που πήρα από τους Κοινοπολιτειακούς, το οποίο δίνεται ως επιβράβευση στους αθλητές και όχι για να στηρίξουν τον εαυτό τους. Αγωνίζομαι εντελώς μόνος. Στις διεθνείς διοργανώσεις συμμετέχω χωρίς να έχω μαζί μου έστω έναν προπονητή. Εγώ κλείνω τα εισιτήρια μου. Ακόμη και για να δηλώσω συμμετοχή σε αγώνες, πρέπει να έρθω από τη Λάρνακα στη Λευκωσία για να βεβαιωθώ ότι δεν θα γίνει κάποιο λάθος. Μια φορά που τους ζήτησα να με δηλώσουν μέσω τηλεφώνου δεν το έκαναν και μάλιστα επρόκειτο για αγώνα που θα μου έδινε πόντους για την πρόκρισή μου στους Ολυμπιακούς».

Όσο τον ακούω, ενισχύεται η αίσθησή μου πως ζούμε σε μια χώρα που «πυροβολεί» στο πόδι τους νέους της. «Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι ότι είναι ανέφικτο για έναν αθλητή του τζούντο να πληροί τα κριτήρια υψηλού αθλητισμού του ΚΟΑ. Αν δεν πετύχεις σε συγκριμένους αγώνες, είσαι εκτός, ενώ δεν υπολογίζουν διοργανώσεις στις οποίες παλεύεις με τους καλύτερους στον κόσμο. Δίνει ελάχιστες ευκαιρίες για στήριξη. Θεωρώ ότι είναι ευθύνη της ομοσπονδίας να ενημερώσει τον ΚΟΑ και να διαμορφώσει αναλόγως τα κριτήρια. Επειδή είμαστε ένα μικρό κράτος και μόνο εγώ αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο, η παγκόσμια ομοσπονδία τζούντο στηρίζει περιπτώσεις σαν τη δική μου. Μετά από επιστολή που έγραψα και προώθησε η κυπριακή ομοσπονδία στην παγκόσμια, είχα την οικονομική στήριξή της για τα έτη 2011-2014, της τάξεως των 15 χιλιάδων ευρώ. Για μένα ήταν τεράστια βοήθεια. Με αυτά τα χρήματα μπόρεσα να αγωνιστώ σε 4-5 αγώνες τον χρόνο, έχοντας στο πλευρό μου έναν προπονητή. Φέτος, που άλλαξε το συμβούλιο της ομοσπονδίας, αρνήθηκαν να προωθήσουν την επιστολή μου, με το αιτιολογικό ότι δεν πρέπει να αναφέρεται σ’ έναν μόνο αθλητή. Ήθελαν την οικονομική στήριξη για την αγορά εξοπλισμού και όσα χρήματα θα απέμεναν θα τα μοίραζαν σε διάφορους αθλητές. Τελικά, η επιστολή δεν έγινε ποτέ, δεν επωφελήθηκε κανείς κι εγώ έχασα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε 4-5 αγώνες που θα μου απέφεραν πόντους για την Ολυμπιάδα. Να σημειώσω ότι το καινούριο συμβούλιο απαρτίζεται κατά 80% από ανθρώπους που δεν ασχολήθηκαν ποτέ οι ίδιοι με το άθλημα του τζούντο. Είναι απλώς γονείς που τα παιδιά τους είναι αθλητές του τζούντο, στα πρώτα στάδια». Καθώς με παρατηρεί να κουνώ με απογοήτευση το κεφάλι, έρχεται να συμπληρώσει: «Το φετινό συμβούλιο, παρόλο που διανύουμε μια ολυμπιακή χρονιά, δεν βρήκε ώρα να συνεδριάσει για να αποφασίσει ποιον αθλητή θα έστελνε στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Ρωσία. Ευτυχώς, ο τεχνικός σύμβουλος προνόησε και αλληλογράφησε μαζί τους και έτσι παρόλο που έληξε η προθεσμία, καταφέραμε με χίλια-δυο emails να τούς πείσουμε να συμμετάσχω. Πήγα, εκπροσωπώντας τη χώρα μας, μαζί με τον προπονητή της κυπριακής εθνικής ομάδας τζούντο και μπήκα στην 16αδα. Παρόλο που υπάρχει σχετικό κονδύλι για το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα από τον ΚΟΑ, τα έξοδα τα επωμίστηκα εγώ, καθώς μου έχουν πει πως τα συγκεκριμένα χρήματα είναι παγιοποιημένα. Ακόμη περιμένω να τα πάρω».

Είναι εμφανές πως ο Αντρέας δεν παραδίδει εύκολα τα όπλα. «Μη νομίζεις. Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Είμαι 25 ετών, άφησα τις σπουδές μου σ’ ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής και μετακόμισα στο Ισραήλ. Δεν έχω καμία απολύτως στήριξη. Τον Σεπτέμβρη αναγκαστικά θα επιστρέψω στο πανεπιστήμιο και θα ασχολούμαι παράλληλα. Για να συνεχίσω το τζούντο στο επίπεδο που βρίσκομαι τώρα, χρειάζομαι γύρω στις 30-40 χιλιάδες ευρώ τον χρόνο. Το χειρότερο είναι ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδική περίπτωση. Έτσι αντιμετωπίζουν γενικότερα τους αθλητές μας. Απλώς, στη δική μου περίπτωση, δεν φτάνει που δεν έχουν παράδοση στο τζούντο, που δεν έχουν υποδομή και δεν μπορούν να στηρίξουν έναν αθλητή του επιπέδου μου, με εμποδίζουν κιόλας. Μερικές φορές αναρωτιέμαι εάν είμαι εγώ ο παράλογος. Πώς γίνεται κάποιος που δεν ασχολήθηκε ποτέ με το τζούντο, να αποφασίζει για μένα που έχω τόσες γνώσεις γύρω από το άθλημα; Δυστυχώς, στην Κύπρο όλοι ξέρουν λίγο απ’ όλα. Αλλά εγώ αγαπώ πάρα πολύ το τζούντο για να το αφήσω»!

Πηγή: http://like.philenews.com