Γεώργιος Λυκούργος: Κορυφαία Προσωπικότητα της Λάρνακας

Γράφει η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΣΥΖΙΝΟΥ

Ο Τοµεάρχης της ΕΟΚΑ 1955-59, ο ∆ιπλωµάτης, ο Πρέσβυς, ο ∆ήµαρχος, ο Αγιογράφος και συντηρητής εικόνων!

Η Λάρνακα αισθάνεται περήφανη  για το γνήσιο τέκνο της, το οποίο εργάστηκε σκληρά µε σεµνότητα και υπευθυνότητα από όποια έπαλξη κι αν υπηρέτησε.

Άνθρωπος χαµηλών τόνων …ποτέ του δεν διατυµπάνισε τα όσα έχει προσφέρει …Η  προσφορά υπήρξε για αυτόν το αυτονόητο και έγινε καθηµερινό βίωµα του!

Ο Γεώργιος Λυκούργος, έζησε µια ζωή βγαλµένη από παραµύθι, µε ανεκτίµητες εµπειρίες και µοναδικά βιώµατα που θα το συντροφεύουν στο υπόλοιπο της ζωής του!

Σήµερα µοιράζει το χρόνο του στη µελέτη, την αγιογράφηση, ενώ ετοιµάζει την αυτοβιογραφία του, ένα βιβλίο που σίγουρα θάναι πολύ ενδιαφέρον!

Λατρεύει να ασχολείται µε τα εγγονάκια του και να συναντά τους φίλους του.

Στο πλευρό του, πάντα ο φύλακας άγγελος του, η σύζυγος του Αυγή, στέκει αγέρωχη στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα της ζωής του.

Ο Γεώργιος Λυκούργος στη συνέντευξη που παραχώρησε στην L.A.Voice, µας ταξίδευσε νοερά στην ιστορία της  ζωής του!

Τι  θυµάστε από τα παιδικά σας χρόνια;

Τα βιώµατα της παιδικής ηλικίας πιστεύω ότι στον καθένα µας παραµένουν ανεξίτηλα.  Ευτύχησα να γεννηθώ σ’ ένα περιβάλλον κατανόησης και αγάπης.  Ουδέποτε ένοιωσα απόρριψη ούτε από την οικογένειά µου, ούτε από το άµεσο ή ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, ούτε από τους συµµαθητές µου στο σχολείο.  Τόσο στη γειτονιά µου, τη Χρυσοπολίτισσα, όσο και στο σχολείο αναλάµβανα κατά κανόνα ηγετικούς ρόλους.

Οι γονείς σας τι σας συµβούλευαν;

Τον Ιανουάριο του 1940, όταν ήµουν µόλις 8 ετών, έζησε η οικογένειά µας ένα δράµα.  Ο πατέρας µου σε ηλικία 40 ετών τότε, µας έφυγε λόγω λανθασµένης διάγνωσης των γιατρών. ∆ιέγνωσαν έλκος του στοµάχου ενώ στην πραγµατικότητα ήταν  σκωληκοειδίτιδα, η οποία, δύο χρόνια µετά έφθασε σε τέτοιο σηµείο µόλυνσης που προκάλεσε περιτονίτιδα, µη υπαρχόντων ακόµα των αντιβιοτικών φαρµάκων. Έτσι γρήγορα επήλθε ο θάνατος, αφήνοντας  τη µητέρα µου µε τρία παιδιά, ένα αγόρι, εµένα, και δύο µικρότερα κορίτσια.

Τα πρώτα χρόνια µετά το θάνατο του πατέρα,   συγκατοικούσαµε µε το θείο Γιώργο, αδελφό του πατέρα, τον παππού Χαράλαµπο, την γιαγιά Αγγελική και τη θεία Μαρίκα, αδελφή της µητέρας.  Όλοι µε επικεφαλής το θείο Γιώργο, προσπαθούσαν να µας κρατήσουν στο δρόµο των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών. Επέµεναν στην κοσµιότητα στην εµφάνιση, στους καλούς τρόπους στο τραπέζι και προς τους ξένους και στη χρήση του πληθυντικού όταν απευθυνόµαστε σε µεγαλύτερους µας. ∆εν έπρεπε να βλαστηµούµε ή να υβρίζουµε και να χρησιµοποιούµε βία έστω κι αν µας προκαλούσαν.

Ως έφηβος τι ονειρευόσασταν; Έχουν υλοποιηθεί τα περισσότερα από τα όνειρα σας;

Όντας µαθητής του Λυκείου, είχα ως καθηγητή Τέχνης τον γνωστό ζωγράφο Βίκτωρα Ιωαννίδη, ο οποίος διαπίστωσε µια ευχέρεια µου στο σχέδιο και γενικά τη ζωγραφική.  Είχα τότε έντονες παροτρύνσεις εκ µέρους του για ν’ ακολουθήσω σπουδές καλών τεχνών.  Μου άρεσε η ιδέα αλλά δυστυχώς χρήµατα για τέτοιες σπουδές δεν υπήρχαν.  Αργότερα όντας πολιτικός κατάδικος και µετέπειτα ως διπλωµάτης, είχα την ευκαιρία να ικανοποιήσω κατά κάποιο τρόπο την επιθυµία µου αυτή, ασχολούµενος µε την αγιογραφία και συντήρηση εικόνων, µελετώντας όλες τις τεχνικές που εφαρµόζονται στην τέχνη αυτή, αρχίζοντας στο πρώτο στάδιο µε τη λαδοµπογιά, υστερότερα και κατ’ αποκλειστικότητα µε την αυγοτέµπερα και πιο αργά µε την εγκαυστική.

Ένεκα των γνώσεων αυτών, το Γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι Antenne 2, µε φιλοξένησε καµιά δεκαπενταριά φορές για να µιλήσω για τη βυζαντινή τέχνη στην Κύπρο, τα µοναστήρια µας και τη δική µου τέχνη.  Όταν παρουσιαζόταν η κατάλληλη ευκαιρία δεν παρέλειπα ν’ αναφερθώ στη λεηλασία της πολιτιστικής µας κληρονοµιάς από τον Τούρκο εισβολέα.

Τι σπουδές έχετε κάνει;

Είµαι απόφοιτος του Παγκυπρίου Εµπορικού Λυκείου Λάρνακος και πτυχιούχος της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστηµών Αθηνών, σηµερινό Πάντειο Πανεπιστήµιο.  Στη Σορβόννη Παρισίων σπούδασα Γλώσσα και Γαλλικό Πολιτισµό, καθώς και Ισλαµολογία.

Η πορεία της ζωής σας είναι αξιοζήλευτη. Ποια χρόνια θυµάστε πιο έντονα και αναπολείτε περισσότερο;

Ήµουν πάντοτε παρών σε θεατρικά ερασιτεχνικά συγκροτήµατα και σε ηλικία 15 ετών είχα εκλεγεί ως ο πρώτος Πρόεδρος της νεοϊδρυθείσας τότε ΟΧΕΝ Λάρνακας.  Η ιδιότητα αυτή µου επέτρεψε να µετέχω ως µέλος της 40µελούς συντονιστικής επιτροπής Σωµατείων, Συνδέσµων και Οργανώσεων Λάρνακας που ίδρυσε το 1947 ο τότε Μητροπολίτης Κιτίου Μακάριος από τις πρώτες µέρες της ανάληψης των καθηκόντων του στη Μητρόπολη.  Η επαφή µου µε τον Μακάριο αλλά και µε το Σταύρο Ποσκώτη, µέλος επίσης της επιτροπής αυτής, η σχετική συνεργασία µαζί τους, οδήγησαν µε τρόπο φυσικό στη συµµετοχή µου στον Ένοπλο Αγώνα του 1955-59. Ιδρυτικό µέλος και αξιωµατούχος της ΟΧΕΝ και της ΠΕΟΝ, ήµουν από τα πρώτα µέλη της ΕΟΚΑ, αρκετά πριν την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα την 1η Απριλίου 1955. Μετά τη λήξη του Αγώνα, ακολούθησε µια βραχυπρόθεσµη συµµετοχή µου (2 χρόνια) στα νέα κόµµατα Ε∆ΜΑ και Πατριωτικό Μέτωπο και στη συνέχεια, το 1961 εντάχθηκα στη διπλωµατική υπηρεσία ως ακόλουθος πρεσβείας, που αντιστοιχούσε µε τον πιο χαµηλό βαθµό στην ιεραρχία του Υπουργείου Εξωτερικών.

Περνώντας µια προς µια όλες τις βαθµίδες της ιεραρχίας έφθασα στην κορυφή µε το βαθµό του Πρέσβυ και αφυπηρέτησα την 31/12/1991 αφού στο µεταξύ οι δηµοτικές εκλογές του ίδιου έτους µε ανέδειξαν ∆ήµαρχο Λάρνακας.

Σ’όλα τα πόστα και επάλξεις που υπηρέτησα, προσπάθησα να δώσω τον καλύτερό µου εαυτό γιατί απλούστατα αγαπούσα εκείνο που έκανα και προσπαθούσα να ξεχωρίζω τα θετικά  που πάντοτε ήταν περισσότερα από τα αρνητικά.  Η διπλωµατική µου καριέρα που διήρκεσε 32 χρόνια, µοιράζεται µε πόστα στην Ευρώπη και Ηνωµένα Έθνη (Νέα Υόρκη) καθώς και σε Αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής, και Βορείου Αφρικής στις οποίες προστέθηκε τελευταίως το Ιράν (2007-2009) που βρίσκεται  στην Ασία. Τόσο εγώ  όσο κι η γυναίκα µου Αυγή που ήταν µαζί µου παντού  περάσαµε καλά και διατηρούµε  άριστες αναµνήσεις από όλες τις χώρες.    Εποµένως είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ποιο πόστο αναπολούµε περισσότερο.  Πρέπει οµως να οµολογήσω ότι η ιδιότητα του ∆ηµάρχου µε γέµιζε περισσότερο γιατί ερχόµουν επί καθηµερινής βάσης σε απευθείας επαφή µε τους ανθρώπους προσπαθώντας να λύσω ή απαµβλύνω τα προβλήµατά τους.

Ποιες διεθνείς προσωπικότητες έτυχε να γνωρίσετε από τις διάφορες θέσεις που υπηρετήσετε;

Εκτός από τους αρχηγούς κρατών, βασιλείς ή προέδρους δηµοκρατίας, προέδρους βουλής, πρωθυπουργούς, υπουργούς, γερουσιαστές, βουλευτές και άλλους αξιωµατούχους των χωρών της διαπίστευσής µου, στο Παρίσι είχαµε ιδιαίτερες σχέσεις µε τον Σιράκ όταν ήταν ∆ήµαρχος της Γαλλικής Πρωτεύουσας αλλά και αργότερα όταν ανήλθε σε πολιτειακά ανώτατα αξιώµατα.  Επίσης µε τον πρωθυπουργό Ροκάρ. Εκεί συνάντησα τον Λεχ Βαλέσα όταν διαφώνησε µε το Κουµµουνιστικό καθεστώς της Πολωνίας και αρκετές φορές τον Πρόεδρο της τότε Τσεχοσλοβακίας µετά τη «βελούδινη επανάσταση», Βάτσλαβ Χάβελ.  Επίσης µε τον Κωνσταντίνο Καραµανλή που σύχναζε στην Πρεσβεία µας. Μάλιστα την 15η Ιουλίου 1974, ηµέρα του Προδοτικού Πραξικοπήµατος, ο Καραµανλής µου τηλεφώνησε ενωρίς το πρωί και µου ζήτησε σχετική ενηµέρωση. Τον ενηµέρωσα  και του ζήτησα να προβεί σε υποστηρικτική δήλωση προς τον Πρόεδρο Μακάριο, πράγµα το οποίο έπραξε. Την 23η Ιουλίου 1974, όταν πήρε την τηλεφωνική πρόσκληση από τον Γκιζίκη για να πάει στην Αθήνα να ηγηθεί νέας Κυβέρνησης, µου ζήτησε να ενηµερώσω σχετικά τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων χωρίς καθυστέρηση γιατί ο ίδιος «δεν επιθυµούσε» να δοθεί αυτή η είδηση από την Ελληνική Πρεσβεία.

Συγκινητική ήταν κι η συµπεριφορά της Μελίνας Μερκούρη, πολιτικής τότε πρόσφυγας στη Γαλλία.  Τόσο τις ηµέρες του πραξικοπήµατος κι ύστερα της εισβολής ερχόταν καθηµερινώς στην πρεσβεία για να µας παράσχει οποιαδήποτε βοήθεια.

Η φύση των καθηκόντων του διπλωµάτη µου έδωσε την ευκαιρία να συναντηθώ στη Συρία µε τον Τσαουσέσκου, τον Μουαµάρ Καντάφι και στη Βαγδάτη µε τον Σαντάµ Χουσεΐν, που ως συνοµιλητής παρουσίαζε πολύ ενδιαφέρον.

Σήµερα πως περνάτε το χρόνο σας;

Μελετώ, αγιογραφώ και ετοιµάζω βιβλίο µε τις αναµνήσεις και εντυπώσεις µου από τη ζωή.  Επίσης είναι χαρά µου ν’ ασχολούµαι µε τα εγγονάκια µου και να συνοµιλώ µε φίλους.

Τι θέλετε να αφήσει το πέρασµά σας από τη ζωή;

Μια θετική ανάµνηση ότι έπραξα σωστά το καθήκον µου έναντι της πατρίδας και των συνανθρώπων µου που σέβοµαι και αγαπώ.

Ως άτοµο που αγωνιστήκατε για την ελευθερία της πατρίδας µας, ποιες είναι σήµερα οι ανησυχίες κι οι προβληµατισµοί σας για το µέλλον της Κύπρου µας;

∆ικαίως πήραµε τα όπλα κι αγωνιστήκαµε το 1955 ύστερα από την απόλυτη άρνηση των Άγγλων για αυτοδιάθεση.  Αγωνιστήκαµε τέσσερα χρόνια και µας δόθηκε µια ιδιότυπη ανεξαρτησία την οποία όµως αποδεχτήκαµε.

Επιδίωξή µας πρέπει νάναι η εξεύρεση µιας λύσης που να λαµβάνει υπ’  όψη τα νόµιµα δικαιώµατα όλων των κατοίκων της χώρας µας και να εξασφαλίζει την χωρίς προβλήµατα επιβίωση του Ελληνισµού της Κύπρου στη γη των πατέρων του.

Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο 61ο τεύχος του Free Press περιοδικού της πόλης μας L.A Voice το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πιο κάτω σε ηλ. μορφή.