Μάριος Κασουλής: Ο τυφλός καθηγητής που διδάσκει με τα μάτια της ψυχής…

Μάριος  Κασουλής από τον Άγιο Θεόδωρο Λάρνακας:  Ο τυφλός καθηγητής του Γυμνασίου Λευκάρων.   Είχα ακούσει πολλά γι αυτόν, αλλά ποτέ δεν τον είχα γνωρίσει από κοντά. Στο μυαλό μου τριγυρνούσαν χίλιες δυο σκέψεις.  Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα: Να του δώσω το χέρι μου για χειραψία; Πώς θα το καταλάβει αφού δεν το βλέπει; Να του μιλήσω ευθέως για το πρόβλημα ή με πλάγιο τρόπο;

Με  δεκάδες λοιπόν προβληματισμούς κτύπησα το κουδούνι. Μου άνοιξε η μητέρα του. «Καθίστε. Ο Μάριος κατεβαίνει σε  δύο λεπτά».  Μέχρι να έρθει  πέρασε από την κουζίνα και ο πατέρας του. «Γεια σου, θα μιλήσετε με τον Μάριο;» Ναι απάντησα με λίγη αμηχανία. Δεν πέρασαν όμως πολλά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως ο μόνος που ένιωθε αμήχανα ήμουν εγώ. Ένα παιδί ξάπλωνε χαλαρό στον καναπέ και έβλεπε τηλεόραση. Όλοι συνέχιζαν το πρόγραμμα τους  χωρίς  να είναι προσκολλημένοι στη διαφορετικότητα του Μάριου.

Όλες οι σκέψεις και οι προβληματισμοί όμως διαλύθηκαν όταν ήρθε ο ίδιος. Μου πρόταξε ο ίδιος το χέρι για χειραψία. Ζεστά και εγκάρδια. Με οδήγησε ο ίδιος στο σαλόνι και πιάσαμε την κουβέντα.
Κατάλαβε πως ηχογραφούσα από τον τρόπο που μιλούσα. Τον επηρέασε λίγο. « Δεν είμαι πολύ συνηθισμένος σε αυτά, αλλά καταλαβαίνω πως είναι η δουλειά σου», μου είπε και χαμογέλασε.

Πόσα χρόνια διδάσκετε; 

Εδώ και έξι χρόνια. Τα τελευταία από αυτά είμαι φιλόλογος στο Γυμνάσιο Λευκάρων.

Πώς πήρατε την απόφαση να γίνετε καθηγητής, δεδομένου του προβλήματος με την όρασή σας;
Μπορεί ως παιδί και ως μαθητής να μην πίστευα πως μπορούσα να το κάνω. Όμως σιγά σιγά άρχισα να το θέλω.  Το πρόβλημα μου με πείσμωσε. Και με παρότρυνση των καθηγητών μου κατάλαβα σταδιακά πως ήταν απλά ένα εμπόδιο, που δεν ήταν όμως αρκετό να σταματήσει τα όνειρά μου.

Πώς αντιμετωπίζετε τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν στην τάξη λόγω του γεγονότος ότι δεν βλέπετε;
Μέσα στην αίθουσα δεν είμαι μόνος μου. Έχω βοηθό, ο οποίος πληρώνεται από το Υπουργείο Οικονομικών.

Πώς σας αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι σας και τα παιδιά; Είναι για παράδειγμα πιο άτακτα γιατί δεν τα βλέπετε.
Εγώ νιώθω ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά. Η μόνη διαφορά που υπάρχει είναι στον τρόπο διαβάσματος. Απλά εγώ διαβάζω από βιβλία που είναι τυπωμένα στο σύστημα για τυφλούς  Μπρέιλ.

Πώς διορθώνετε για παράδειγμα τα διαγωνίσματα;
Τα διαγωνίσματα τα σκέπτομαι  εγώ και τα γράφω στην γραφή Μπρέιλ. Ακολούθως  τα λέω στην βοηθό μου,  τα γράφει και μετά τα εκτυπώνουμε. Στην συνέχεια στην διόρθωση μου διαβάζει τι έχει γράψει ο κάθε μαθητής και στην συνέχεια της λέω εάν η απάντηση είναι σωστή ή λανθασμένη και τι βαθμολογία πρέπει να πάρει.
Δεν άργησα να καταλάβω πως τα πρακτικά  προβλήματα μπορούν να τύχουν αντιμετώπισης.   Και προφανώς δεν είναι και τα πιο ουσιαστικά για ένα καθηγητή. Τι γίνεται όμως  με πιο βαθιά ζητήματα. Όπως η επικοινωνία με τα παιδιά χωρίς την οπτική επαφή;

Πώς καταφέρνετε να επικοινωνήσετε με τα παιδιά χωρίς τα μάτια; Δεν τα βλέπετε όπως οι υπόλοιποι καθηγητές.
Αντιλαμβάνομαι αυτό που λέτε. Όταν όμως το δουλέψεις, τέτοιου είδους προβλήματα μπορούν να τύχουν αντιμετώπισης. Μπορείς για παράδειγμα να καταλάβεις ένα μαθητή και από τον ήχο της φωνής του. Και κάποιες φορές αυτός ο τρόπος να είναι και πιο αποδοτικός από τον συμβατικό.
Ο τρόπος και το ύφος που μιλούν τα παιδιά λέει πολλά. Και εγώ λόγω του προβλήματος της όρασης τα ακούω πολύ πιο βαθιά.

Πώς είναι οι σχέσεις με τους συναδέλφους;
Οι σχέσεις είναι άριστες.

Έχετε βιώσει ρατσισμό; Είτε από παιδιά είτε από γονείς;
Οι μαθητές δεν εξωτερικεύουν εύκολα αυτό που νιώθουν. Σπάνια με ρωτούν για το πρόβλημα μου. Το αποφεύγουν. Αν το έκαναν δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να το συζητήσω μαζί τους. Η κυπριακή κοινωνία είναι όμως κλειστή και μπορεί κα ντρέπονται να το αναφέρουν.

Ισχύει το ίδιο και με τους γονείς;. Υπήρξαν κάποιοι που δεν ήθελαν να κάνετε εσείς μάθημα στα παιδιά τους γιατί δεν βλέπετε;
Σε γενικές γραμμές δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο. Μόνο μία φορά στο δεύτερο χρόνο που έπιασα δουλειά, με κάλεσε η διευθύντρια και μου είπε ότι κάποιοι γονείς είχαν παράπονο από εμένα ότι δεν εξηγούσα καλά το μάθημα. Δεν ξέρω όμως εάν αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος που έκαναν  παράπονο στη διευθύντρια. Θα μπορούσε να είχε να κάνει και με το πρόβλημά μου.
Εάν όμως υπάρχει ρατσισμός είναι από ελάχιστα άτομα. Η πλειοψηφία δεν είναι έτσι.

Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στα παιδιά που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, που είναι διαφορετικά από τα άλλα;
Θα ήθελα να πω σε αυτά τα παιδιά να μην το βάζουν ποτέ κάτω. Να το παλέψουν. Ακόμα κι αν τους έρχονται αναποδιές στο δρόμο τους πρέπει να τα τις προσπερνούν. Εάν παλέψουν για τα όνειρά τους και πιστέψουν σε αυτά, θα  τα καταφέρουν.

Θα  στείλω στους δικούς σου τη συνέντευξη  να σου την διαβάσουν, είπα  κλείνοντας το μαγνητόφωνο.  «Δεν χρειάζεται» μου είπε. «Μπορώ και σερφάρω μόνος μου στο διαδίκτυο. Η τεχνολογία σήμερα έχει προχωρήσει πολύ. Ακόμα και για ανθρώπους που δεν βλέπουν» μου είπε χαμογελώντας.
Έχεις και facebook; Ρώτησα αυθόρμητα. Όχι, αλλά γιατί δεν θέλω μου απάντησε. Όχι γιατί δεν μπορώ…

Το μαγνητόφωνο είχε ήδη κλείσει. Και πιάσαμε απλά την κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Για κόμματα, για πολιτική, για τους νέους, για την κοινωνία. Μπορεί και σε κάποια να διαφωνούσαμε. Όχι όμως γιατί ήταν τυφλός, απλά γιατί ήταν πολύ ξεχωριστός άνθρωπος με τις δικές του απόψεις και κοσμοθεωρίες, διαμορφωμένες μέσα από τα δικά του βιώματα.

Έτσι και αλλιώς φεύγοντας είχα πια ξεχάσει εντελώς πως μιλούσα με έναν άνθρωπο που ήταν τυφλός.  Ίσως κάποια πράγματα να τα έβλεπε πολύ καλύτερα και πιο καθαρά από εμένα…

Tου Νίκου Προκομμένου
Πηγή: reporter.com.cy