Το χρυσό κορίτσι της ρυθμικής αποκαλύπτει το δράμα που βίωσε

Το χρυσό κορίτσι της ρυθμικής γυμναστικής, η Διαμάντω Ευριπίδου, έγραψε το όνομά της με λαμπερά γράμματα στην αθλητική ιστορία της Κύπρου. Δυνατότερη και με πίστη στις ικανότητές της, η 18χρονη πρωταθλήτρια επέστρεψε από τους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες της Αυστραλίας, κρατώντας τέσσερα χρυσά, ένα αργυρό και ένα χάλκινο μετάλλιο.

Ο «Φ» τη συνάντησε στο γήπεδο όπου προπονείται τον τελευταίο χρόνο. Ο δρόμος της δεν ήταν πάντοτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Ακροβάτησε ανάμεσα σε επιλογές, πόνεσε σωματικά και ψυχικά, τσαλακώθηκε, σκέφτηκε να τα παρατήσει και τελικά μέσα από τις δυσκολίες της αναγεννήθηκε και έλαμψε.

Η Διαμάντω γεννήθηκε και μεγάλωσε με τη ρυθμική γυμναστική. Ήταν μωρό μικρότερο ενός έτους, όταν η μητέρα της Ρεγγίνα, επίσης αθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής -ως προπονήτρια τότε- την έπαιρνε μαζί της στο γήπεδο. Κοιμόταν στα στρώματα και έπαιζε με τα στεφάνια και τις κορύνες. Εικόνες που τη σημάδεψαν ανεξίτηλα.

Στα τέσσερά της χρόνια ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στη ρυθμική γυμναστική, κάνοντας και η ίδια προπονήσεις. Όπως σχολίασε, το πρότυπο και η αφορμή για να μπει στον χώρο ήταν η μητέρα της και οι μαθητές της. «Είμαι ανταγωνιστικός χαρακτήρας», είπε χαμογελώντας.

Μέχρι τα εφτά της χρόνια, από τον Ασκά, όπου ζει με την οικογένειά της, μεταφέρονταν στο Παλαιχώρι για να κάνει προπόνηση. Έπειτα συνέχισε στη Λευκωσία. Το πρόγραμμά της ιδιαίτερα απαιτητικό. Το πρωί στο σχολείο και μετά στο γήπεδο, όπου μελετούσε, έτρωγε, ξεκουραζόταν και προπονείτο με τη μητέρα της.

Τον τελευταίο χρόνο ξεκίνησε να πηγαίνει και στο κλειστό γήπεδο της οικογένειας Τρικωμίτη, κάνοντας προπόνηση με την Χρυσταλλένη Τρικωμίτη, αλλά και τη μητέρα της, η οποία ποτέ δεν σταματά να είναι και προπονήτριά της, όπως διευκρίνισε.

Για να αυξήσει τις ώρες προπόνησής της για τους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες, η Διαμάντω αποφάσισε να παγώσει τη φοίτησή της στη Γ’ Λυκείου. Δυσκολεύτηκε να αποφασίσει να αφήσει μια τόσο σημαντική σχολική χρονιά. «Έπρεπε να τα πάω καλά μετά από αυτό, αλλιώς, κάποιοι θα έλεγαν ότι κακώς έκανα αποχή από το σχολείο».

Όνειρο οι Ολυμπιακοί Αγώνες

Όπως αφηγήθηκε η Διαμάντω, το ταξίδι στην Αυστραλία ήταν πλούσιο σε εμπειρίες και συγκινήσεις.

«Ήταν σοκαριστικό όταν στον έλεγχο διαβατηρίων του αεροδρομίου υπήρχε διάδρομος μόνο για τους αθλητές. Τότε κατάλαβα πόσο μεγάλο ήταν εκείνο που επρόκειτο να ζήσουμε. Λίγο αργότερα έμαθα ότι το γήπεδο χωρητικότητας 60.000 ανθρώπων, είχε ξεπουλήσει τα εισιτήριά του. Αγχώθηκα!».

Η πρώτη μέρα ήταν το σύνθετο ομαδικό. Συνυπολογίζεται η συνολική επίδοση και των τριών αθλητριών που συμμετείχαν από την Κύπρο.

«Πήγαμε πίσω στο χωριό και περιμέναμε. Όταν κατάλαβα ότι θα ήμασταν πρώτοι έβαλα τα κλάματα», είπε και πρόσθεσε: «Βλέπεις τη σημαία να ανεβαίνει και ακούς τον εθνικό ύμνο, από το ψηλότερο βάθρο. Είναι ανατριχιαστικό».

Η δεύτερη μέρα στο σύνθετο ατομικό ήταν ακόμη δυσκολότερη και σίγουρα πιο απαιτητική, άλλωστε είχε ανέβει ο πήχης. «Στο στεφάνι είχα κάποιες αστοχίες. Πείσμωσα τότε! Στην κορδέλα ήμουν πολύ προσεκτική και ήρεμη. Συγκεντρωμένη σε εκείνο που ξέρω. Όταν τέλειωσα βάλαμε τα κλάματα. Κι εγώ και η Χρυσταλλένη, ξέραμε ότι θα ήταν το χρυσό».

Πριν βγει, η προπονήτριά της, η οποία ως αθλήτρια είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα στους Κοινοπολιτειακούς, της ψιθύρισε: «Κάνε το για μένα», αποκαλύπτει. Η Διαμάντω θριάμβευσε. Δεύτερη φορά στο υψηλότερο βάθρο. Την επομένη ακολούθησαν τα όργανα ξεχωριστά. Στο στεφάνι και στην μπάλα, έφτασε το χρυσό. Κορύνες έβαλε το χάλκινο και κορδέλα κατέκτησε το αργυρό.

«Ήταν πολύ συγκινητικό. Ήταν το τελευταίο». Πλέον η πρωταθλήτρια στοχεύει στους Μεσογειακούς Αγώνες, ενώ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, είπε πως πρόκειται για ένα όνειρο.

«Πριν δύο χρόνια τα πόδια μου κατέρρευσαν»

Μέσα σε διάστημα ενός έτους, η Διαμάντω βρέθηκε και με τα δύο πόδια της σπασμένα. Τον Μάιο του 2016 το δεξί πόδι καταρρέει από την υπερπροπόνηση και τον Δεκέμβρη το αριστερό.

Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα (αδιάψευστος μάρτυρας ο φακός στη φωτογραφία κάτω), ενώ περιέγραφε τις στιγμές που ένιωθε ότι δεν θα τα καταφέρει, που θεωρούσε ότι δεν είναι αρκετά καλή για να συνεχίσει.

Δεν το έβαλε κάτω. «Το πρώτο πόδι μπήκε σε νάρθηκα. Ήξερα ότι σε περίπου πέντε μήνες θα περάσει», σχολίασε.

Αμέσως μετά την ανάρρωσή της, έμελλε να χτυπήσει ξανά. «Το δεύτερο σπάσιμο ήταν πιο σοβαρό και μπήκε αμέσως σε γύψο, ώστε να επανέλθει γρήγορα».

Θεωρούσε ότι τη στιγμή που της αφαιρούσαν τον γύψο θα περπατούσε κανονικά και θα ήταν καλά. «Το πόδι μου ήταν
μαύρο. Ήταν μόνο ένα κόκαλο, δεν είχε ούτε έναν μυ, δεν μπορούσα να το μετακινήσω», εξομολογείται βουρκωμένη.

«Εκείνη η στιγμή ήταν απελπιστική. Δεν θα τα καταφέρω, σκέφτηκα. Ντρεπόμουν ακόμη και να περπατήσω. Είχα πάρει κιλά. Δεν ήμουν πια η Διαμάντω, η καλύτερη της Κύπρου».