Γιωργαλλίδης: «Στο σχολείο φοβόμουν να μιλήσω»

«Ξέρω πώς νιώθει ένα παιδί όταν φοβάται να πει την ανάγνωση στην τάξη, ξέρω πώς νιώθει ένας έφηβος όταν φοβάται να μιλήσει στην παρέα ή να προσεγγίσει ένα κορίτσι στην αυλή του σχολείου, ξέρω πολύ καλά πώς νιώθει ένας στρατιώτης την ώρα που βγαίνει στην αναφορά και δυσκολεύεται να μιλήσει».

Λόγια του Αντώνη Γιωργαλλίδη σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» και τη συνάδελφο Μαριλένα Παναγή. Ο τερματοφύλακας της Ομόνοιας μιλά για τον τραυλισμό για τα δύσκολα παιδικά χρόνια που βίωσε και την πρωτοβουλία για ίδρυση συνδέσμου προσώπων που τραυλίζουν.

Αυτούσιο το δημοσίευμα του Φιλελεύθερου
Πολύ πρόσφατα ανακοινώθηκε η πρωτοβουλία τριών ατόμων να ιδρύσουν τον Σύνδεσμο Προσώπων που Τραυλίζουν και Φίλων. Πρόκειται για τη λογοπαθολόγο Μαρία Παφίτη, τον μαθητή Αντρέα Κυριακίδη και έναν ποδοσφαιριστή, τον διεθνή τερματοφύλακα Αντώνη Γιωργαλλίδη.

Στόχος τους να βοηθηθούν τα ενήλικα πρόσωπα που τραυλίζουν να το αποδεχθούν, να βοηθηθούν οι οικογένειες των ατόμων αυτών να ενημερωθούν σωστά ώστε να δημιουργήσουν ένα υποστηρικτικό περιβάλλον γύρω τους, να υπάρξει διαφώτιση σχετικά με το θέμα της πρώιμης παρέμβασης. Όσο πιο νωρίς ξεκινά ένα παιδί κατάλληλο θεραπευτικό πρόγραμμα, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να τραυλίζει στην ενήλικη ζωή του.

Ο Αντώνης Γιωργαλλίδης, ως ο πιο γνωστός της ομάδας, αποφάσισε να «τσαλακωθεί». Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος χαριτολογώντας, έχει ακούσει τα χίλια-μύρια από την κερκίδα για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει όταν στηθεί μπροστά στην κάμερα μετά από ένα αγώνα και δυσκολεύεται να πει δυο φράσεις σωστές.
Το αποφάσισε, λοιπόν, και πλέον, όπως σταματά την μπάλα πριν περάσει τα δίκτυα του, άρχισε να προσπαθεί να σταματήσει και την προκατάληψη πριν αυτή τραυματίσει τις ψυχές των παιδιών που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με αυτόν, τον τραυλισμό.

«Ξέρω πώς νιώθει ένα παιδί όταν φοβάται να πει την ανάγνωση στην τάξη, ξέρω πώς νιώθει ένας έφηβος όταν φοβάται να μιλήσει στην παρέα ή να προσεγγίσει ένα κορίτσι στην αυλή του σχολείου, ξέρω πολύ καλά πώς νιώθει ένας στρατιώτης την ώρα που βγαίνει στην αναφορά και δυσκολεύεται να μιλήσει».
Ο Αντώνης άρχισε να καταλαβαίνει ο ίδιος το πρόβλημά του γύρω στα 6 του χρόνια. Οι γονείς του επίσης αναγνώρισαν ότι το παιδί είχε προβλήματα στην ομιλία του και γι’ αυτό από πολύ νωρίς αναζήτησαν βοήθεια σε λογοπαθολόγο.

«Η βοήθεια από τη λογοπαθολόγο ήταν τεράστια», λέει ο Αντώνης. Ωστόσο, τονίζει, «εγώ άρχισα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου όταν ένα πρωί ξύπνησα και αποφάσισα ότι αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω. Ήμουν γύρω στα 12 τότε. Για αυτό, λέω πάντοτε ότι το πιο σημαντικό κομμάτι είναι να το αποδεχτεί το ίδιο το παιδί το πρόβλημα».

«ΕΙΧΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΥΛΙΣΜΟ»
«Στο σχολείο φοβόμουν να μιλήσω. Ήξερα τις απαντήσεις, δεν είχα κανένα πρόβλημα στο να καταλάβω το μάθημα, αλλά δεν ήθελα να σηκώσω το χέρι μου γιατί ένιωθα ότι δεν θα μπορούσα να μιλήσω και οι άλλοι θα γελούσαν. Το πιο τραγικό, ήταν στην ανάγνωση.

Οι δάσκαλοι μας έβαζαν να διαβάζουμε με τη σειρά. Εγώ από τη στιγμή που άρχιζαν οι άλλοι να διαβάζουν έτρεμα διότι θα ερχόταν και η δική μου σειρά και ήταν ένα βασανιστήριο, διότι για να διαβάσω μια πρόταση χρειαζόμουν ένα λεπτό με χίλια ζόρια, και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό προκαλούσε γέλιο στα άλλα παιδιά.
Στην παρέα επίσης, καθόμουν και άκουγα τους άλλους να μιλούν. Ήθελα κι εγώ να μιλήσω αλλά επειδή φοβόμουν το τι θα ακολουθούσε, έλεγα “άστο, καλύτερα μην πεις τίποτα”. Τελικά όπως σας είπα, γύρω στα 12 μου ξύπνησα ένα πρωί άλλος άνθρωπος. Μέχρι να φθάσω στο στρατό, ευτυχώς, είχα μάθει να ζω με τον τραυλισμό.

Αν δεν είχα αποδεχθεί το πρόβλημά μου, δεν θα τα κατάφερνα στον στρατό. Ήταν απίστευτο να βγαίνεις στην αναφορά και να λες “στρα, στρα, στρα” μέχρι να καταφέρεις να πεις το στρατιώτης. Ήμουν όμως μέσα μου ήρεμος και δεν με πείραζαν τα σχόλια των άλλων.

Στην πορεία μέχρι το στρατό, και αφού δέχθηκα τη δυσκολία μου, είχα μάθει να αυτοσαρκάζομαι κιόλας και έτσι τα κατάφερα μια χαρά στο τέλος. Τώρα, επειδή εγώ τα κατάφερα και είμαι μια απόδειξη του ότι ο τραυλισμός δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να πετύχεις στη ζωή σου, θέλω να βοηθήσω τα υπόλοιπα παιδιά με τραυλισμό».

Κάποιοι από τους αναγνώστες ενδεχομένως να διερωτώνται πώς ο Αντώνης Γιωργαλλίδης κατάφερε να δώσει αυτή τη συνέντευξη και πόση ώρα θα μας πήρε μέχρι που να την ολοκληρώσουμε.
Δικαιολογημένη η απορία. Αλλά, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα άτομα με τραυλισμό δεν υστερούν έναντι των υπολοίπων. Απλά δυσκολεύονται να πουν αυτό που θέλουν. Από τους άλλους, το μόνο που χρειάζονται είναι λίγη καλή διάθεση. Και μια φράση από τον ίδιο τον Αντώνη: «Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι απλώς έχει ένα πρόβλημα στην ομιλία του και πρέπει να το δεχτεί, όπως ο συμμαθητής του που έχει πρόβλημα στα μάτια του πρέπει να δεχτεί τα γυαλιά του».

ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ο τραυλισμός είναι μία πολύπλοκη διαταραχή επικοινωνίας, η οποία επηρεάζει την ομαλή ροή της ομιλίας. Χαρακτηρίζεται από επαναλήψεις λέξεων, συλλαβών ή ήχων, επιμηκύνσεις ήχων, μπλοκαρίσματα, επαναδιατυπώσεις λέξεων ή φράσεων, παρεμβολές ήχων.

Παρουσιάζεται συχνότερα σε αγόρια και σε παιδιά που μπορεί να έχουν διαγνωσθεί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής / Υπερκινητικότητας  ή με νοητική υστέρηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα τα άτομα που τραυλίζουν, υστερούν νοητικά.

Απλά ο τραυλισμός παρουσιάζεται και σε άτομα τα οποία δεν έχουν κανένα πρόβλημα λόγου ή ομιλίας ή οποιαδήποτε άλλη διαταραχή.