“Η δοµή της οικογένειας έχει αλλάξει και δεν υπάρχει επιστροφή”

Γράφει η ΠΑΥΛΙΝΑ ΧΑΓΙΑΝΝΗ

ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ – ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΟΣ

Η πολύτεκνη οικογένεια είναι το κοινωνικό κύτταρο που ενισχύει πληθυσµιακά µια χώρα και αποτελεί σηµαντικό κεφάλαιο της κυπριακής κοινωνίας, ιδιαίτερα για τη διατήρηση των δηµογραφικών ισορροπιών.  Το πρόβληµα της πολυτεκνίας συνδέεται άµεσα µε το δηµογραφικό πρόβληµα και είναι ένα πολυπαραγοντικό πρόβληµα που θέλει πολλαπλό πλησίασµα.

Το πρόβληµα έχει να κάνει µε τον τρόπο ζωής όχι µόνο των κυπρίων πολιτών, αλλά και τον τρόπο ζωής γενικά των δυτικών χωρών.  Είναι ένα πρόβληµα που αντιµετωπίζουν οι εξελιγµένες κοινωνίες  και αυτό γιατί ο τρόπος ζωής των δυτικών κοινωνιών έχει αλλάξει ριζικά και εξαρτάται από πολυπαραγοντικές παραµέτρους, όπως είναι η οικονοµία, η ευχέρεια για καλύτερη ποιότητα ζωής, η επιλογή.  Έχει να κάνει µε την κουλτούρα, έχει να κάνει µε την θρησκεία.

Το δηµογραφικό πρόβληµα δεν θα το λύσουν οι πολύτεκνες οικογένειες.  Θα το λύσει η ίδια η πολιτεία όταν ενσκήψει στα µεγάλα προβλήµατα της σύγχρονης εποχής.  Στους νέους και στις αντιλήψεις για τη ζωή, στις οικονοµικές δυσκολίες που αντιµετωπίζει όλος ο κόσµος, στον τρόπο ζωής, στην παιδεία που πρέπει να λαµβάνουν τα παιδιά µας, στην ποιότητα ζωής που πρέπει να απολαµβάνουν.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΟΤΕΚΝΙΑΣ ∆ΕΝ ΕIΝΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ.  Άλλωστε ο µεγάλος βαθµός γεννήσεων ανήκει στα φτωχότερα έθνη. Ο οικονοµικός παράγων είναι πολύ πειστικός σε µια εποχή που τα έθνη εξετάζονται κάτω από το οικονοµικό πρίσµα.  Γι’ αυτό και ορισµένα ηµίµετρα οικονοµικά που εφαρµόζονται, επιδόµατα κυρίως, φέρνουν προσωρινά επιφανειακά αποτελέσµατα.

∆ΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΠΩΣ ΕΝΑ ΕΠΙ∆ΟΜΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΣΟΥ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΨΗΛΟΥ, ΘΑ ΠΕΙΣΕΙ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΡΙΤΟ ΠΑΙ∆Ι, ΓΙΑΤΙ ∆ΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΠΩΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΟ, ΤΟ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ.  ΑΝ ΕΧΕΙ ΞΕΦΤΙΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, ΑΥΤΟ ΜΕ ΑΝΗΣΥΧΕΙ ΤΟΣΟ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ∆ΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Ίσως ένας από τους λόγους που ο µέσος κύπριος δεν αποφασίζει να κάνει περισσότερα παιδιά είναι ο φόβος ως προς τον έλεγχο και την ευθύνη για το µεγάλωµά τους.  Φόβος ως προς τους κινδύνους που παραµονεύουν στη σηµερινή σύγχρονη κυπριακή κοινωνία π.χ. ναρκωτικά, εγκληµατικότητα, κτλ. Οι γυναίκες δεν αποφασίζουν εύκολα να κάνουν πιο πολλά παιδιά, λόγω καριέρας.

Η δοµή της οικογένειας έχει αλλάξει και δεν υπάρχει επιστροφή. Η γιαγιά και ο παππούς δεν µένουν πια µαζί µε τα παιδιά για να τα βοηθήσουν στο µεγάλωµα των εγγονιών και θέλουν κι’ αυτοί την ανεξαρτησία τους. Πολύ συχνά οι πολύτεκνοι, σε µια εποχή εξόντωσης των εµβρύων, κρυφοκαµαρώνουν για τη γενναιότητά τους και µε µια παιδική αφέλεια αναζητούν µια αναγνώριση, ένα έπαινο, που άλλωστε είναι και δίκαιος. Γι’ αυτό νοµίζω επιδρούν κάποια «µέτρα» όπως τα επιδόµατα και οι συντάξεις.

Οι πολύτεκνοι δεν αξίζουν τον έπαινο µόνο γιατί γεµίζουν την Κύπρο µε καινούριους πολίτες, αλλά και γιατί τη γεµίζουν µε πολίτες παραγωγικούς, λιγότερο καταναλωτικούς από το σύνολο των πολιτών και περισσότερο και καλύτερα προσανατολισµένους στις εθνικές και πνευµατικές γενικότερα αξίες. Και αυτό γιατί υπόκεινται λιγότερο στη φθοροποιό επίδραση του υλικού πλούτου και της ακοινωνησίας του µοναχοπαιδισµού.

Ολοκληρώνοντας θα πρέπει να τονιστεί ότι είναι η πολύτεκνη οικογένεια η οποία έχει αποτρέψει ως τώρα τη ρήξη του κοινωνικού ιστού µέσα στη βαθιά και παρατεταµένη οικονοµική και κοινωνική κρίση που πλήττει τον τόπο µας και το λαό µας. Αυτές οι δύο επισηµάνσεις αρκούν αφενός για να καθορίσουν το µέτρο ευθύνης όλων µας απέναντι στην πολύτεκνη οικογένεια και αφετέρου, για να δώσουν την δέουσα απάντηση σ’ όσους υποτιµούν την ανάγκη στήριξης του Κοινωνικού Κράτους ∆ικαίου, κυρίως υπό τις σηµερινές κρίσιµες συνθήκες.