Τι λες σε… μια μητέρα που έχασε το παιδί της; Δυο συμπολίτισσες μας μητέρες που το έζησαν μιλούν για το βίωμα τους

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από το να χάνει κάποιος το παιδί του.

Η θλίψη είναι αφόρητη και ο πόνος αβάσταχτος. Δεν υπάρχουν λόγια, παρά μόνο σιωπή. Βλέπεις την μητέρα και τον πατέρα να θρηνούν και εσύ το μονό που μπορείς να κάνεις, είναι να προσεύχεσαι να είναι δυνατοί. Εύχεσαι να μην είχε συμβεί ποτέ…

Όταν ο γονιός χάσει το παιδί του…

Η ζωή έχει κλείσει, έχει τελειώσει. Το πένθος διαρκεί για πάντα και η φωτιά που του καίει τη ψυχή δεν φεύγει με τίποτα. Είναι αυτές οι στιγμές που αναφωνείς με σπαραγμό: «Θεέ μου!!! Γιατί να χάσει αυτό που η ίδια η ζωή του έδωσε και αυτό που έδωσε ζωή σε εκείνον;».  Άραγε υπάρχει σκληρότερο και βαρύτερο συναίσθημα από το να αντιμετωπίζεις το θάνατο του παιδιού σου;

Τι πραγματικά δίνει δύναμη και κουράγιο σε μια μητέρα που έχασε το παιδί της; Πώς να της μιλήσεις;

Δυο μητέρες που το έζησαν, άνοιξαν τη ψυχή τους. Δεν αναφέρουν το πως συνέβη ούτε το πότε αλλά μόνο όσα νιώθουν. Στέλνουν τα δικά τους μηνύματα και τα λόγια τους συγκλονίζουν…

Η κυρία Γιώτα Θεοφάνους από το Ξυλοφάγου αναφέρει στο ant1iwo:

«Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έχανα τον Άγγελο μου…
Το ήξερα αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω…
Περίμενα ότι θα γινόταν ένα θαύμα, ότι θα νικούσε την ασθένεια. Ήρθε όμως το τέλος και αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει με τίποτα. Χάθηκαν όλες οι ελπίδες μου, τα όνειρα και όλες οι χαρές μου. Ένα απέραντο κενό και θλίψη…

Ήθελα να πεθάνω, να πάω να τον βρω. Πήγαινα στο κοιμητήριο και έκλαιγα με τις ώρες, παρακαλούσα το Θεό να με πάρει κοντά του. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τη ζωή μας χωρίς τον Άγγελο. Ζούσα μόνο με τις αναμνήσεις…

Μέσα στον πόνο μου, άκουγα λόγια που όχι μόνο δεν με παρηγορούσαν αλλά με πονούσαν ακόμα περισσότερο, όπως: «Ο Θεός τον ήθελε κοντά του και τώρα είναι Άγγελος μαζί με τους Αγγέλους», «Ήθελες να βασανίζεται;». Θεέ μου!!! Πόσο πονούσα όταν μου έλεγαν: «Μην κλαις, είναι αμαρτία. Ο Άγγελος σε βλέπει και μαραζώνει, δεν μπορεί να ησυχάσει η ψυχή του» και «Έτσι πληγώνεις και τα άλλα σου παιδιά». Κάθε φορά έλεγα μέσα μου: «Να χάσεις το παιδί σου και να μην κλάψεις επειδή δεν αντέχουν να σε βλέπουν να κλαις;»

Ήταν σαν πραγματικές μαχαιριές…

Όταν μου έλεγαν: «Είναι δοκιμασίες του Θεού αυτές» και «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Εκείνες τις στιγμές ένιωθα ότι η καρδιά μου έσταζε αίμα… Κλαίγοντας έλεγα μέσα μου: «Τι έχω κάνει Θεέ μου και έγινε η ζωή μου κόλαση;». Όταν με έβλεπαν να κάθομαι στο κοιμητήριο μου έλεγαν: «Σήκω να πας στα άλλα σου παιδιά και τα έχεις παραμελήσει». Κανείς δεν ξέρει πόσες θυσίες έκανα για να βλέπω και τα άλλα μου παιδιά όσο καιρό ήμασταν στο νοσοκομείο. Ενδιάμεσα των θεραπειών, ερχόμασταν σπίτι με τον Άγγελο για να βρισκόμαστε έστω και για λίγες ώρες όλοι μαζί σαν οικογένεια.

Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που “έφυγε” ο γιος μου, πολλές φορές τον νιώθω δίπλα μου, ειδικά όταν είμαι στενοχωρημένη. Ακόμα και σήμερα, πολλοί το θεωρούν υπερβολικό το ότι πονώ και μου λένε ότι πρέπει να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου γιατί θεωρούν ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, δεν είναι πάντα όμως…

Ευτυχισμένος είναι ο γονιός που φεύγει πρώτος και όχι πρώτα τα παιδιά του.

Είναι μεγάλη παρηγοριά για μένα να μιλώ για τον Άγγελο με τα παιδιά μου, τα αδέλφια και τον εγγονό μου. Πάντα τους λέω ότι ο Θεός μας αγαπά, δεν μας τιμωρεί. Ο Θεός είναι αγάπη. Μόνο με την αγάπη μπορείς να συνεχίσεις…

Εύχομαι να μην υπάρξουν άλλες χαροκαμένες μάνες…».

Η κυρία Έλενα Σακκά από την Λάρνακα αναφέρει στο ant1iwo:
«Θα μιλήσω για την μάνα που χάνει το παιδί της…
Tην μάνα που το κρατάει 9 μήνες στα σπλάχνα της, που το λατρεύει πριν καν το δει…
Για μια μάνα που “φεύγει” το παιδί της, αρχίζει ένας ατελείωτος Γολγοθάς. Μπαίνει σε ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια και λακκούβες κρατώντας ένα σταυρό ασήκωτο, σε ένα δρόμο που νιώθει ότι περπατά εντελώς μόνη.  Αν υπάρχει κάποιος δίπλα της και θέλει να τη βοηθήσει, απλά δεν μπορεί…
Για μια μάνα που “φεύγει” το παιδί της, αυτόματα φεύγει και η μισή της ψυχή. Αναγκαστικά μαθαίνει να ζει με μισή ψυχή. Κάθε χαρά είναι μοιρασμένη, κάθε χαμόγελο συνοδεύεται με δάκρυ και με ένα «Γιατί;», «Γιατί να μην είναι εδώ το παιδί μου να μοιραστούμε μαζί αυτή τη στιγμή;». Μετά από χρόνια αναρωτιέσαι: «Πως θα ήταν τώρα το παιδί μου;», «Αχ παιδί μου γιατί να μην είσαι εδώ…».

Πρέπει όμως να βρεις δύναμη μάνα να συνεχίσεις, έχεις υποχρέωση και στα άλλα σου παιδιά αλλά και σε όσους σε αγαπούν.

Εμένα με βοήθησε πολύ η πίστη μου στο Θεό. Ήταν πάντα δίπλα μου! Όσες φορές έπεσα Εκείνος με βοήθησε να σηκωθώ και του έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Γέμισα τη ζωή μου με φως και αγάπη, άλλωστε είμαι μία μάνα ενός Άγγελου πλέον… Αλλοίμονο να μην έχω φως στη ζωή μου. Ο γιος μου είναι ο φύλακας Άγγελος μου πλέον, εμένα και της οικογένειας μου.

 Με το πέρασμα του χρόνου…

Έμαθα να ζω όχι με την απώλεια του, αλλά με το να τον έχω μέσα μου. Χρειάζεται χρόνος, υπομονή, ψυχική δύναμη, διαλογισμός και αγάπη για μπορέσεις να φτάσεις σε αυτό το σημείο άλλα μόνο τότε σώζεσαι αγαπητή μάνα… μην αφεθείς στον πόνο…
Προχώρα παραπέρα, το παιδί σου σίγουρα αυτό θα ήθελε γιατί δεν έφυγε μακριά, εδώ δίπλα είναι… μας περιμένουν.
Βαλε μάνα στη ζωή σου την αγάπη και το φως, μόνο έτσι θα νιώσεις τη ψυχή του παιδιού σου γαληνεμένη και τότε θα γαληνέψεις και εσύ…».

Πηγή: ant1iwo.com