Στεφανία Φλωράκη: «Μας έφεραν λιωμένη τη βέρα του, αποφασίσαμε σε δύο μέρες για όλη τη ζωή μας»

Μας έφεραν τη βέρα του λιωμένη
«Ήταν κάτι πολύ ξαφνικό», συνεχίζει συγκινημένη η Στεφανία Φλωράκη. «Η μητέρα μου έπρεπε να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Έπρεπε να αποφασίσει που θα ταφεί και την ίδια ώρα να αποφασίσει που θα ζήσει η ίδια. Κι αυτό διότι είχαν αποφασίσει από κοινού με τον πατέρα μου πως μετά τη συνταξιοδότηση του, θα πήγαιναν να ζήσουν στην Ελλάδα.

«Μέσα σε δύο ημέρες αποφασίσαμε για τη ζωή μας. Μέσα σε πολύ δύσκολες, τραγικές συνθήκες. Τον πατέρα μου δεν τον είδαμε μετά που πέθανε λόγω της κατάστασης της σορού του. Μας ζήτησαν DNA για να βεβαιωθούν πως ήταν αυτός. Μετά από λίγες ημέρες μας έφεραν λιωμένη και τη βέρα του.

Σε όλη τη διαδικασία, από την πρώτη στιγμή ήταν όλοι στο πλευρό μας. Από το πιο εύκολο πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε με τα γραφειοκρατικά, μέχρι το πιο σύνθετο. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο από κανένα, ούτε από την πολιτεία. Όλοι στάθηκαν όπως έπρεπε δίπλα στην οικογένειά μας».

Έβγαζε τη στολή και
γινόταν άλλος άνθρωπος
Η Στεφανία Φλωράκη μοιράστηκε και για τις πιο προσωπικές στιγμές του πατέρα της, όταν έβγαζε τη στολή του Αντιστράτηγου. Ήταν ένας άνθρωπος πράος, ήρεμος, με πολλή χιούμορ.

«Όταν ερχόταν στο σπίτι και έβγαζε τη στολή, γινόταν άλλος άνθρωπος. Δεν ήταν καθόλου καταπιεστικός, όπως νομίζουν πολλοί για τους στρατιωτικούς. Και σε εμένα και στην αδερφή μου, μας έδινε χώρο να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Απλά μας καθοδηγούσε. Πίστευε πως με το να μας δώσει χώρο, αυτό άλλωστε έκανε και με τους στρατιώτες του, και με την καθοδήγηση του θα μας έβαζε στον σωστό δρόμο για να ενταχθούμε ομαλά στην κοινωνία.

Δεν περίμενε τη σύνταξη,
για να ζήσει τη ζωή του
Αυτό που είχαν να πουν όσοι γνώρισαν τον αείμνηστο Ευάγγελο Φλωράκη είναι πως ήταν ένας άνθρωπος με πλούσια συναισθήματα, αίσθηση του χιούμορ, που αγαπούσε τη ζωή και την ίδια ώρα ήταν δίκαιος και αυστηρός όταν και όπου έπρεπε.

Η κόρη του Στρατηγού περιέγραψε την πιο ανθρώπινη πλευρά του πατέρα της. «Ως οικογένεια είμαστε πολύ χαρούμενοι διότι ο πατέρας μου χάρηκε κάθε στιγμή της ζωής του. Δεν περίμενε να πάρει σύνταξη για να ζήσει. Ήταν άνθρωπος που του άρεσε η μουσική, ο χορός, το κρασί με την παρέα. Έβγαινε για έξοδο με την μητέρα μου και επέστρεφαν στις 3 με 4 το πρωί. Και στις έξι πήγαινε στο γραφείο σαν να μην συνέβαινε τίποτα, γεμάτος ενέργεια.

Ήταν ένας άνθρωπος με πολλή χιούμορ. Έχω ακούσει αρκετές ιστορίες για τον πατέρα μου. Ήταν ανήσυχο πνεύμα και αρκετά σκανδαλιάρης από μικρός. Ακόμα και όταν μεγάλωσε και είχε αξιώματα παρέμενε ο ίδιος.

Μια φορά, όταν ήταν υποδιοικητής στην Ελλάδα, πήγε και ξεφούσκωσε τα ελαστικά στο αυτοκίνητο του Διοικητή, διότι ο συγκεκριμένος διοικητής έκανε καψόνι στους στρατιώτες. Ο πατέρας μου δεν δεχόταν το καψόνι και δεν επέτρεπε σε κανέναν να το κάνει.

Με αυτό τον τρόπο υπερασπίστηκε τους στρατιώτες του, ακόμα κι αν η ενέργεια του στράφηκε κατά του διοικητή του που θεωρητικά θα έπρεπε να πάρει το μέρος του. Θυμάμαι που έλεγε πως το χιούμορ είναι καλό, μόνο αν γελάει και αυτός που το δέχεται.

Δεν μπορούσε να ακούει,
«να φέρουμε το μωρό πιο κοντά»
Σπάνια ακούς από το σύνολο των αξιωματικών που συνεργάστηκαν με Αρχηγό της Εθνικής Φρουράς, τόσα καλά λόγια. Ο Ευάγγελος Φλωράκης ωστόσο αποτέλεσε μια φωτεινή εξαίρεση. Όλοι οι αξιωματικοί που συνεργάστηκαν μαζί του έχουν να πουν μια καλή κουβέντα. Ήταν πάντα διατεθειμένος να βοηθήσει όπου υπήρχε πραγματική ανάγκη, αλλά την ίδια ώρα εκνευριζόταν να ακούει παρακάλια από διάφορους για διευκολύνσεις σε Εθνοφρουρούς. Για το συγκεκριμένο ζήτημα λέει η Στεφανία Φλωράκη:

Ο πατέρας μου δεν μιλούσε ποτέ για τα θέματα της δουλειάς στο σπίτι. Έλειπε για πάρα πολλές ώρες καθημερινά και όταν ερχόταν, μιλούσε για οτιδήποτε άλλο εκτός από τα θέματα του στρατού.

Ήταν άνθρωπος που βοηθούσε τους στρατιώτες και νομίζω όσοι τον έζησαν το ξέρουν. Ακόμα και όταν ήταν Αρχηγός καθόταν και άκουγε τα προβλήματα των μανάδων και όπου μπορούσε και θεωρούσε ότι έπρεπε βοηθούσε. Βοηθούσε πολύ τους αθλητές γιατί ήταν και ο ίδιος λάτρης του αθλητισμού, του άρεσε να κάνει τζόκινγκ και να παίζει τένις.

Επίσης βοηθούσε πολύ όπου υπήρχαν προβλήματα υγείας και οικονομικά προβλήματα. Την ίδια ώρα δεν άντεχε να ακούει να του λένε, ”να βοηθήσουμε να έρθει λίγο πιο κοντά το μωρό” και άλλα τέτοια αιτήματα που τον εξόργιζαν».

Ρωτήσαμε στο τέλος την κ. Φλωράκη ποια συναισθήματα συνοδεύουν την ίδια όταν θυμάται τον πατέρα της. «Για τον πατέρα μου νιώθω περηφάνια κάθε ημέρα. Κάθε φορά που πάω στο σουπερμάρκετ ή αλλού και με ρωτάνε αν είμαι η κόρη του Ευάγγελου Φλωράκη και όλοι έχουν ένα καλό λόγο να πουν, νιώθω περηφάνια. Μας άφησε ένα όνομα που είναι η καλύτερη κληρονομιά» απαντά εμφανώς συγκινημένη η κ. Φλωράκη.

Ο Στρατηγός Ευάγγελος Φλωράκης έχασε τη ζωή του μαζί με τον Διοικητή της Διοίκησης Αεροπορίας του ΓΕΕΦ Αντιπτέραρχο Στυλιανό Δεμέναγα, τον Επισμηναγό Πάρη Αθανασιάδη, τον Πλωτάρχη Νικόλα Γεωργίου και τον Σμηναγό Μιχάλη Σιακαλλή.

Και οι πέντε επιβαίνοντες άφησαν την τελευταία τους πνοή στη γη των Κουκλιών, την ώρα που εκτελούσαν το καθήκον τους, σφραγίζοντας με τον τραγικό τους θάνατο το χρέος προς την πατρίδα, κατά τη διάρκεια νυχτερινής άσκησης.

Το ελικόπτερο απογειώθηκε από το στρατόπεδο της Αεροπορίας στη Λακατάμια με προορισμό την αεροπορική βάση Α. Παπανδρέου στην Πάφο. Στις 4 και 20 τα ξημερώματα σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από τη βάση, ενώ πετούσε πάνω από το χωριό Κούκλα κατέπεσε. Ακολούθησε έκρηξη και το ελικόπτερο τυλίχθηκε στις φλόγες…