Το ηχηρό μήνυμα του Αλέξανδρου-«Δεν θέλω να με λυπούνται, θέλω να με σέβονται»

Και μην φανταστείς ότι αυτοί οι άνθρωποι ζητούν κάτι εξεζητημένο. Απλά θέλουν να τυγχάνουν ίσης μεταχείρισης… Όπως εγώ, εσύ και ο οποιοσδήποτε μπορεί να επισκεφθεί μια καφετέρια ή ένα εστιατόριο. Εξάλλου το αξίζουν… Και αυτοί άνθρωποι είναι. Όπως εσύ μπορείς να περπατήσεις σε ένα πεζοδρόμιο ή να σταθμεύσεις κοντά στο χώρο που θέλεις να επισκεφθείς, έτσι και αυτοί.

Σε μια ευρωπαϊκή χώρα, που μόνο η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης την θυμίζει, τα άτομα με αναπηρία υποχρεώνονται να διαβιούν αισθανόμενοι πολίτες δεύτερης διαλογής…

Και ποιος να τους εξηγήσει πως έχουν άδικο και πως δεν είναι έτσι όπως τα λένε; Εσύ; Που σταθμεύεις σε χώρους ΑΜεΑ; Εγώ; Που αφήνω το αυτοκίνητο μου στο πεζοδρόμιο; Αυτός; Που αποφάσισε να φτιάξει μια καφετέρια χωρίς πρόσβαση για ΑΜεΑ; Ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους πει, κοιτάζοντας τους στα μάτια, ότι είναι ίσοι μεταξύ ίσων, εν έτη 2019 στην Ευρωπαϊκή Κύπρο; Κανείς!

Το τροχαίο που άλλαξε τη ζωή και τις σκέψεις του…
Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης, είναι ένα παιδί 25 ετών. Kαθηλώθηκε σε τροχοκάθισμα μετά από ένα τροχαίο ατύχημα στο οποίο ενεπλάκη, το 2013. Tότε, είχε πάρει έξοδο από το στρατό και ανέβηκε στη μοτοσικλέτα ενός φίλου του.

Η μοίρα όμως τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι… Xάθηκε ο έλεγχος της μοτοσικλέτας, με αποτέλεσμα να ανατραπεί. Ο Αλέξανδρος ξύπνησε μετά από 15-20 μέρες, στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Τότε ήταν που έμαθε πως δεν θα ξαναπερπατούσε…

Γνωρίζοντας κανείς τον Αλέξανδρο, λαμβάνει, από την πρώτη στιγμή, το μήνυμα, πως δεν είναι για λύπηση. Αντιθέτως σε κάνει να νιώθεις περήφανος και τυχερός που τον γνωρίζεις και έχεις να μάθεις τόσα πολλά από αυτόν τον μαχητή της ζωής.

Ήταν απόγευμα Τετάρτης, όταν συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε. Με την πρώτη ματιά μου έστειλε το μήνυμα πως θέλει ο κάθε ένας μας να τον αντιμετωπίζει όπως θα αντιμετώπιζε ένα αρτιμελή συνάνθρωπο μας.

Ο Αλέξανδρος άνοιξε την καρδιά του στον REPORTER, ενώ έστειλε το πιο ηχηρό μηνύματα στην κοινωνία.  Σεβασμός… Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερα. Ο Αλέξανδρος, άντλησε κάθε δύναμη που έκρυβε η ψυχή του, και άφησε πίσω το θλιβερό τροχαίο που τον καθήλωσε σε τροχοκάθισμα, καταφέρνοντας να αντιμετωπίσει στα ίσα τη ζωή του. Δεν έκλαψε ποτέ και αποφάσισε να συνεχίσει από εκεί που είχε αφήσει τη ζωή του, πριν το τροχαίο.

«Μετά το ατύχημα είχα κάνει περίπου ένα μήνα στην Εντατική και μετά άλλους τέσσερις, πέντε μήνες στο παραπληγικό τμήμα του νοσοκομείου. Εκεί μου έμαθαν πως να κινούμε κάποιες κινήσεις, πως να είμαι ανεξάρτητος, πως να ντύνομαι…»

«Στην αρχή σκεφτόμουν αν υπάρχει τρόπος να μπω σε ένα μαγαζί. Ειδικά τις πρώτες μέρες μπορεί μια ράμπα να ήταν απότομη και αγχωνόμουν αν μπορώ να ανέβω. Υπήρχαν τόποι που είναι προσβάσιμοι, αλλά δεν είναι προσβάσιμος ο τρόπος για να μπεις. Για παράδειγμα υπάρχει ράμπα σε μια καφετέρια, αλλά μπορεί όταν μπεις μέσα, να υπάρχουν σκαλιά που για μας είναι απροσπέλαστα».

«Στην Κύπρο είμαστε τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω»
Αυτά που βλέπουν τα μάτια ενός ΑΜεΑ, δεν τα βλέπουν τα μάτια ενός αρτιμελούς ατόμου. Εξάλλου, όταν δεν βιώνεις στο πετσί σου ένα πρόβλημα, δεν μπορείς να το αντιληφθείς…

Για παράδειγμα, πότε σκέφτηκες ότι δεν πρέπει να αφήσεις το αυτοκίνητο σου στο πεζοδρόμιο γιατί κάποιος που κινείται με τροχοκάθισμα δεν μπορεί να περάσει; Πότε σκέφτηκες ότι ένα δέντρο μέσα σε ένα πεζοδρόμιο φράσσει το δρόμο σε κάποιους ανθρώπους;

«Στην Κύπρο είμαστε τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω, δεν υπάρχει ίση μεταχείριση. Οι πλείστοι χώροι είναι μη προσβάσιμοι, οι διαβάσεις είναι χάλια, τα πεζοδρόμια είναι χάλια, και κυρίως τα πεζοδρόμια που μπορείς να συναντήσεις αυτοκίνητα, δέντρα, καλάθους… Το τελευταίο διάστημα πολεμάμε αρκετά και προσπαθούμε για να βελτιωθούν κάποια πράγματα… Αλλά, πριν λίγες μέρες σκοτώθηκε ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα στο Καϊμακλί… Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αρχίσουν να μας σέβονται;».

Αυτά τα παραδείγματα είναι όμως, μόνο η κορυφή του παγόβουνου… Τρανταχτό είναι και το παράδειγμα των γηπέδων. Ο Αλέξανδρος μίλησε με εγκωμιαστικά λόγια για το γήπεδο ΓΣΠ, το οποίο επισκεπτόταν συχνά και είναι ένα άκρως ευρωπαϊκό στάδιο, το οποίο παρέχει ανέσεις στα άτομα με αναπηρία. Ωστόσο, υπάρχουν άλλα γήπεδα, τα οποία είναι καινούργια, όμως η κατάσταση τους, μόνο γήπεδα ευρωπαϊκών προτύπων δεν θυμίζουν.

«Υπάρχουν γήπεδα, όπως το καινούργιο γήπεδο της ΕΝΑΔ στον Άγιο Δομέτιο, το οποίο διεξήχθη πέρυσι ο τελικός κυπέλλου μπάσκετ σε τροχοκαθίσματα και δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Υπήρχε ένα σκαλί περίπου δέκα πόντους. Ευτυχώς δηλαδή που είχαμε αρτιμελής μαζί μας και μας βοήθησαν να μπούμε και να βγούμε».

Ο Αλέξανδρος ξέρει να τον αντιμετωπίσει τον ρατσισμό… Οι υπόλοιποι;
Σαν να μην φτάνει που δεν σεβόμαστε τα απλά καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, υποχρεώνονται να βιώνουν και τον ρατσισμό… Ο Αλέξανδρος μπορεί να τον αντιμετωπίσει, αφού ως χαρακτήρας είναι πολύ δυνατός. Ωστόσο υπάρχουν άλλοι, που ίσως λυγίζουν, και φοβούνται.

Σε μια περίπτωση, ο Αλέξανδρος, θυμάται ότι πριν τρία ή τέσσερα χρόνια, την περίοδο των Χριστουγέννων, είχε μεταβεί στο πάρκινγκ, πλησίον του κυκλικού κόμβου του «ΟΧΙ». Εκεί, η κοπέλα που ήταν στο πάρκινγκ και η οποία τον ήξερε, αφού πήγαινε συχνά, του είπε ότι ένας οδηγός λεωφορείου είχε πάρει τον χώρο στάθευσης των αναπήρων και θα πήγαινε να του πει να το μετακινήσει.

«Πήγα και πάρκαρα δίπλα του και περίμενα να το μετακινήσει. Τελικά όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά έσβησε και το αυτοκίνητο. Του κάνω σήμα και αντέδρασε, λέγοντας μου τι θες. Του εξήγησα ότι το πάρκινγκ είναι αναπηρικό και εσύ κρατάς λεωφορείο. Μου είπε δεν πάω πουθενά. Τότε πάρκαρα το αυτοκίνητο μου μπροστά του και μου είπε φύγε να το μετακινήσω. Αμέσως ξεκίνησε το λεωφορείο κι εκείνη τη στιγμή είχε έρθει ένας εξάδελφος μου, ο οποίος του είπε τι θα κάνεις; Θα κτυπήσεις το αυτοκίνητο με το λεωφορείο για να μετακινηθεί; Του απαντά ναι. Αμέσως εγώ κάλεσα Αστυνομία, ήρθε ένας τροχονόμος και του εξήγησα την κατάσταση. Πήγε του μίλησε και επέστρεψε λέγοντας μου, άφησε τον να φύγει και είναι Χριστούγεννα. Από αυτό το περιστατικό καταλαβαίνεις πόσο λάθος είναι το σύστημα στην Κύπρο».

Το όνειρο του Αλέξανδρου, αλλά και ο στόχος του, είναι να κινητοποιήσει τους συμπολίτες μας, ώστε να κατανοήσουν ότι τα άτομα με αναπηρία, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ίσα.

Μπορεί η ζωή να τα έφερε έτσι και να τους καθήλωσε σε ένα τροχοκάθισμα, αλλά δεν τους στερεί το δικαίωμα να ονειρεύονται και να παλεύουν καθημερινά.

Πριν λοιπόν παρκάρεις το αυτοκίνητο σου σε ένα πεζοδρόμιο, θυμίσου τις ανάγκες του Αλέξανδρου και του κάθε Αλέξανδρου. Πριν περάσεις φουριόζος από κάποια διάβαση με πορτοκαλί φανάρι, θυμίσου ότι κάποιος που διασταυρώνει το δρόμο, μπορεί να μην έχει περιθώριο να μετακινήσει το τροχοκάθισμα του για να σε αποφύγει… Σεβάσου τα δικαιώματα του άλλου, όπως θες να σέβονται τα δικά σου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει στο δρόμο μας το αύριο.