Ο Λίβανος και η Λάρνακα.

Του Μάριου Κουκουμά

Το χθεσινό μάθημα της Βηρυτού είναι βροντερό και ξεκάθαρο: όχι επικίνδυνα υλικά και εστίες σε κατοικημένες περιοχές ή γειτνιάζουσες.

Η Λάρνακα έχει πάγιο αίτημα και άμεσο την μετακίνηση των πετρέλαιοδεξαμενών και των χώρων αποθήκευσης καυσιμών και υγραερίου. Ο κίνδυνος μίας “Βηρυτόυ” με μεγαλύτερες συνέπειες είναι πέρα για πέρα ορατός και αδιαμφισβήτητος τονίζεται άλλωστε και απο την Ευρωπαϊκή Οδηγία “Σεβέζο” και τους κύκλους επικινδυνότητας της.
Στην Λάρνακα δεν είναι όμως μόνο οι πιο πάνω εγκατάστασεις είναι και στρατόπεδα που βρίσκονται σε κατοικημένες περιοχές όπως το ΚΕΝ ή το Στρατόπεδο στην Αλυκή τα οποία παραμένουν μια σοβαρή έγνοια (το λιγότερο). Είναι επίσης οι χώροι του Λιμανιού οι οποίοι χρήζουν και ελέγχου και επίβλεψη. Στην Βηρυτό υλικά ξεχασμένα για 6 χρόνια μετά σκόρπισαν τον θάνατο και την καταστροφή.

Θυμάμαι με λύπη και με οργή όταν δημόσιες κυβερνητικές υπηρεσίες με ένοχες τοπικές σιωπές και φωνές ήθελαν να μας πείσουν ότι το βιομηχανικό λιμάνι δεν αποτελεί κίνδυνο ή ότι η φύλαξη και αποθήκευση ραδιενεργών υλικών δεν αποτελούσε πρόβλημα ή το τραγελαφικό που διεθνείς οργανισμοί “σιγόνταραν” την προσπάθεια επιβολής λέγοντας μας γραπτώς ότι το Λιμάνι Λάρνακας βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από την πόλη.

Θεωρώ ότι άμεσα οι αρμόδιες υπηρεσίες αλλά και ο Δήμος Λάρνακας πρέπει να απαιτήσουν την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων μετακίνησης χωρίς οποιαδήποτε “έκπτωση” αλλά και άμεσα την καταγραφή όλων των υλικών που βρίσκονται σε αποθήκες και άλλους χωρους εντός κατοικημένων περιοχών και να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Αυτό ισχύει για όλες τις πόλεις και κοινότητες που γειτνιάζουν ή “φιλοξενούν” όμοιους χώρους.
Οι ζωές δεν σηκώνουν αναβολές.