Mε το δικό του τρόπο ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής Αντώνης Γιωργαλλίδης τοποθετείται για το θέμα της Αμμοχώστου με λόγια που συγκινούν. Ο Γιωργαλλίδης με καταγωγή από την Αμμόχωστο ήταν από τους πολύ λίγους Κύπριους και ο μόνος εξ Αμμοχώστου που έζησε το μεγάλο έπος της Ανόρθωσης απέναντι στην Τραπεζούντα.
Δείτε πιο κάτω την ανάρτηση του…
Κύπρος 2020. Παρακολουθώ τα γεγονότα και νιώθω λύπη. Το ίδιο θα αισθάνονται από ψηλά και οι ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ . ΔΕΝ ξέρω αν υπάρξουν ξανά τέτοιοι ήρωες ….. δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα.
Άραγε είναι αυτή η χώρα που μας άφησαν οι πρόγονοι μας; Οι ήρωες μας; Αυτοί που θυσίασαν τη ζωή τους για τη ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ; Όχι βέβαια.
Θυμάμαι τις ιστορίες που μου’ λεγε ο πατέρας μου (καταγωγή από το Βαρώσι) , οι θειοι μου, για τoν αγώνα 55-59, για την εισβολή του 1974. Ιστορίες πατριωτισμού. Τις έλεγαν με καμάρι και βροντερή φωνή και γω τις άκουγα με προσοχή νιώθοντας χρέος να υπηρετήσω τη χώρα μου.
Ένιωθα ότι το έκανα μέσω του ποδοσφαίρου σε κάθε παιχνίδι της Εθνικής Ομάδας ακούγοντας τον Εθνικό Ύμνο αγωνιζόμενος για το εθνόσημο. Δεν ήταν όμως ποτέ αρκετό.
Τα παιδιά μας άκουσαν αυτό το καιρό πράγματα που δεν μας τιμούν σαν λαός.
1) η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί
2) Οι Τούρκοι άνοιξαν παράνομα την ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ.
Δυστυχώς, ενώ εγώ σε αυτή την ηλικία των παιδιών μου καμάρωνα για τις ιστορίες που μου έλεγαν και ένιωθα δύναμη και χρέος να υπηρετήσω την χώρα μου, τα παιδιά μας τι σκέπτονται άραγε; Ποια ιστορία θα λέω στα εγγόνια μου (αν θα έχω) μετά από καιρό; Ποιες αξίες και ρίζες του τόπου μου θα μεταφέρω στις επόμενες γενεές;
Το 2005 στην Τραπεζούντα βίωσα έντονες στιγμές. Αυτό όμως που θυμάμαι ήταν πόσο ενωμένη ήταν τότε η χώρα μας. Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και ομάδων.
Είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, ταπεινός και πιστός στις ρίζες του, στις αξίες του. Αυτό μου μετέφεραν οι γονείς μου και νιώθω πραγματικά να πω μια συγγνώμη για όλους όσοι θυσιάστηκαν γι αυτή την χώρα γιατί εγώ δεν έκανα τίποτα.
Απλά το μόνο που εύχομαι είναι να βρεθεί αυτός ο ΗΡΩΑΣ που θα ενώσει τον λαό μας.
Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΟ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ