Ο νέος που κάνει περήφανη την Αραδίππου αλλά και ολόκληρη την Κύπρο

Η καλοσύνη είναι αρετή των δυνατών ανθρώπων και αυτός ο νέος είναι πολύ δυνατός… Συγκλονίζουν τα όσα κατάφερε!

Ξεχωρίζει για το ήθος, τις αρχές, την ευγένεια και την αξιοπρέπεια του. Η καθαρότητα στο βλέμμα του στην οποία αντικατοπτρίζεται όλος ο πλούσιος ψυχικός του κόσμος και η άψογη συμπεριφορά του, σε κάνουν να χαίρεσαι διπλά, που στις μέρες μας υπάρχουν τόσο καλοί και σωστοί νέοι.

Δεν μπορούσε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι μαζί του. Δεν του έδωσαν καμία ελπίδα αλλά όταν κανείς έχει πίστη και αισιοδοξία, πολλά μπορούν να αλλάξουν…

Ο Ανδρέας Βασιλείου αναφέρει στο ant1iwo:

«Γεννήθηκα στις 29/8/1994 και είμαι από την Αραδίππου. Την ώρα του τοκετού είχα υποστεί περιγεννητική ασφυξία. Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου ότι δεν είχε επηρεαστεί η λειτουργία κανενός οργάνου, ήμουν καλά. Όταν πέρασαν 40 μέρες, η μητέρα μου άρχισε να ανησυχεί. Είχα διαρκώς λυγισμένα τα δάχτυλα και το κεφάλι να γέρνει πάντα από την μια πλευρά. Δυσκολευόμουν ακόμα και να φάω.

Ο γιατρός που με παρακολουθούσε επέμενε ότι ήμουν εντελώς καλά αλλά οι γονείς μου, θέλησαν να πάρουν και μια δεύτερη γνώμη από ιδιώτη γιατρό. Εκείνος μας έστειλε αμέσως στο Μακάρειο Νοσοκομείο. Διαγνώστηκα με εγκεφαλική παράλυση που μου προκάλεσε αθετωσική τετραπληγία.

Η αθέτωση είναι κυματοειδείς ακούσιες κινήσεις (κυρίως των εξωτερικών δαχτύλων άνω και κάτω άκρων) που επιβάλλουν παράδοξες θέσεις στο σώμα, στα άκρα και στο πρόσωπο.

Άρχισα φυσικοθεραπεία, εργοθεραπεία και υδροθεραπεία. Όταν έγινα 6 χρονών, με πήγαν στην Αγγλία. Εκεί οι γιατροί μας είπαν ότι δεν επρόκειτο να περπατήσω ποτέ. Οι γονείς μου πέρασαν πολύ δύσκολες στιγμές τότε, πόνεσαν, έκλαψαν αλλά δεν έχασαν τις ελπίδες τους. Πάντα πίστευαν ότι η προσπάθεια και η πίστη στις δυνάμεις της ψυχής σε βγάζουν νικητή…

Ένα βράδυ η μητέρα μου είδε όνειρο τον Άγιο Ραφαήλ, τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη. Ήμασταν στο νοσοκομείο και της ζήτησαν να τους δώσει τον ιατρικό μου φάκελο. Όταν τους τον έδωσε, της είπαν: «Ο γιος σου θα περπατήσει όταν γίνει 7 ετών. Πίστη στο Θεό και δύναμη μόνο». Το όνειρο ήταν τόσο ζωντανό που ξύπνησε ταραγμένη. Το επόμενο πρωί, πήγαν μαζί με τον πατέρα μου στην εκκλησία και γονατιστοί προσευχήθηκαν για μένα.

Το όνειρο ευτυχώς βγήκε αληθινό…

Έκανα τα πρώτα μου βήματα στην ηλικία των 7. Βέβαια περπατώ με μεγάλη δυσκολία αλλά για μένα είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου δώσει ο Θεός. Κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσα ποτέ να περπατήσω και να μιλήσω. Τα κατάφερα όμως!!!

Πήγα κανονικά σχολείο και η συνοδός μου, ήταν η μητέρα μου. Τις περισσότερες φορές, με πήγαινε κρατώντας με στην αγκαλιά της για να μην κουράζομαι και μερικές μόνος μου, με την βοήθεια του περιπατητήρα (ΠΙ). Δεν χρησιμοποίησα ποτέ αναπηρική καρέκλα και επειδή δεν μπορούσα να γράψω, έκανα όλες μου τις εργασίες στον ειδικό υπολογιστή.

Ήμουν άριστος μαθητής και πάντα έπαιρνα μέρος στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου. Όταν τελείωσα το λύκειο, έδωσα παγκύπριες εξετάσεις κανονικά όπως όλα τα άλλα παιδιά. Πέρασα ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Δεν μπορείτε όμως να φανταστείτε την χαρά μου όταν έμαθα ότι πέρασα με επιτυχία τις εξετάσεις και των επτά θεμάτων του ECDL.

Κέρδισα υποτροφία λόγω των βαθμών μου και ο Δήμος Αραδίππου με τίμησε 2 φορές δίνοντας μου ως έπαθλο ένα χρηματικό ποσό.

Από την αρχή μέχρι και το τέλος των σπουδών μου, είχα δίπλα μου τους φίλους μου που με βοηθούσαν στα εργαστήρια αλλά και στις εργασίες. Πάντα κοντά μου είχα και την συνοδό μου που με βοηθούσε στο φαγητό, στις μετακινήσεις αλλά και με συμβούλευε. Η κοπέλα ήταν κοινωνική λειτουργός και με ανάλαβε όταν η μαμά μου δεν μπορούσε πια.

Δεν πρόκειται πότε να ξεχάσω έναν καθηγητή μου…

Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Εσύ δεν θα καταφέρεις να τελειώσεις ποτέ, δεν θα πάρεις ποτέ πτυχίο επειδή δεν έχεις τα κατάλληλα εφόδια», τότε μια από τις κοπέλες του είπε: «Κύριε τι είπες τώρα;». Εκείνη τη στιγμή, αποχώρησαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας από την αίθουσα σχεδόν όλα τα παιδιά. Από τότε, ο συγκεκριμένος καθηγητής, όταν με βλέπει σκύβει το κεφάλι.

Έχω τελειώσει τις σπουδές μου και τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου. Στην αποφοίτηση μου, βίωσα την μεγαλύτερη συγκίνηση της ζωής μου. Δάκρυζε όλος ο κόσμος από συγκίνηση και το χειροκρότημα ήταν πολύ δυνατό.

Το παράδειγμα μου ίσως δώσει δύναμη και θάρρος σε όλους τους ανθρώπους, να συνεχίσουν να παλεύουν για τα όνειρα τους και μην λυγίζουν στις δυσκολίες της ζωής. Πρέπει να δίνουμε πάντα αγάπη γιατί όταν δίνεις, παίρνεις πολύ περισσότερα.

Θα ήθελα πάρα πολύ…

Να δημιουργήσω μια παραολυμπιακή ποδοσφαιρική ομάδα αλλά και μια ιστοσελίδα η οποία θα φέρει κοντά όλους τους συνδέσμους, υπηρεσίες που ασχολούνται με τα προβλήματα των ανθρώπων. Σίγουρα ενωμένοι μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο.

Κάποια στιγμή θα ήθελα να φτιάξω και τη δική μου οικογένεια, να ζήσω όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που ονειρεύεται κάθε άνθρωπος στη ζωή του…».

Πηγή: www.ant1iwo.com