«Πολλές φορές είπα μέσα μου καλύτερα ο Θεός να έπαιρνε εμένα αντί εκείνην» Μια συγκινητική ιστορία ενός πατέρα

Γιορτή του πατέρα ή Ημέρα του πατέρα…

Ονομάζεται η ετήσια κινητή εορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής των πατέρων στην κοινωνία.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες παγκοσμίως, αν και σε ορισμένες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει. Στην ουσία είναι μια γιορτή που έχει ως στόχο να δείξει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας δεδομένου ότι πολύ συχνά στην κοινωνία μας οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Η πρώτη γνωστή ιστορικά περίπτωση οργανωμένου εορτασμού της Ημέρας τουΠατέρα έλαβε χώρα στο Fairmont της Δυτικής Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών στις 5 Ιουλίου 1908. Διοργανώθηκε από την Grace GoldenClayton, η οποία ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο, στην αποκαλούμενη Τραγωδία του Monongah Mining disaster μερικούς μήνες πριν στο Μόνονγκα της Δυτικής Βιρτζίνια, το Δεκέμβριο του 1907. Ωστόσο δεν γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση και έμεινε στο περιθώριο για αρκετά χρόνια.

Αν και έγιναν κάποιες σπασμωδικές απόπειρες για επισημοποίηση της γιορτής, μόλις το 1966 καθιερώθηκε επίσημα από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Lyndon Johnson και οριστικοποιήθηκε το 1972 από τον πρόεδρο Νίξον. Στην Ελλάδα η γιορτή καθιερώθηκε από τον σύλλογο διαζευγμένων αντρών, λόγω της απαξίωσης που αντιμετώπιζαν οι πατεράδες από τα δικαστήρια σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών όταν εκδικάζονταν τα διαζύγια.

Είναι κάποιες ιστορίες που σου αγγίζουν την καρδιά…

Η συγκινητική ιστορία ενός άντρα που έχασε τη γυναίκα του από ένα κρυολόγημα και μεγάλωσε μόνος του τα 4 παιδιά του.

O κύριος Σάββας Γεωργίου αναφέρει :

«Γεννήθηκα στις 6/7/1961 στην Λάρνακα. Όταν ήμουν 22 ετών, γνώρισα και αγάπησα τη γυναίκα μου. Η σχέση μας ήταν αγνή και όμορφη, όπως άρμοζε στην εποχή μας. Εκείνη ήταν 15 ετών και ήταν ένα πολύ όμορφο και γλυκό κορίτσι.

Παντρευτήκαμε το 1986 και αποκτήσαμε 4 παιδιά, 2 αγόρια και 2 κορίτσια. Ήταν τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου!!!

Η γυναίκα μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ευγενική, καλοπροαίρετη και γεμάτη αγάπη. Ήταν όμορφη γυναίκα, μοναδική μάνα. Δυστυχώς όμως, δεν πρόλαβε να χαρεί τίποτα, ούτε τα παιδιά της ούτε την οικογένεια της.

Ήταν 19 Μαρτίου του 2009…

Δεν ένιωθε καθόλου καλά και πήγαμε στο νοσοκομείο. Πέρασε ένα βαρύ κρυολόγημα αλλά ήταν από τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει να παίρνουν πολλά φάρμακα και αντιβιώσεις. Μας είπαν ότι από το κρυολόγημα προέκυψε σηψαιμία ( Η σηψαιμία ή βακτηριαιμία, είναι μια πολύ σοβαρή νοσολογική ασθένεια που μπορεί να συμβεί σε όλες τις ηλικίες και χαρακτηρίζεται από την ανίχνευση μικροβίων-βακτηρίων στο αίμα (κυκλοφορικό σύστημα). Νοσηλεύτηκε και ήταν σε καταστολή. Φέραμε έναν γιατρό από το Ισραήλ να την εξετάσει και περιμέναμε ότι θα γινόταν σύντομα καλά. Δυστυχώς όμως…

Στις 21 Μαρτίου, στις 10:30 το βράδυ, έκλεισε τα μάτια για πάντα. Η Εβρούλα έφυγε από τη ζωή. Τίποτα δεν μπορούσε να μας παρηγορήσει, 4 ορφανά και έναν σύζυγο χαμένο στον πόνο και σε ένα τεράστιο «γιατί;», αυτή ήταν η εικόνα.

Ήταν σαν να χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου, αδύναμος να ψάχνω να βρω τρόπους που να με βοηθήσουν να διαχειριστώ την κατάσταση, τον πόνο. Είχε αρχίσει πλέον ένας αγώνας τιτάνιος, σκεφτόμουν ότι, τώρα πια ένας θα πρέπει να παλεύει για όλα. Είχα ένα παιδί 20 ετών, ένα 16, ένα 10 και το μικρό κοντά στα 6. Έπρεπε να είμαι διαρκώς δίπλα τους, να τους συμπαρασταθώ, να τους μεγαλώσω. Ευτυχώς είχα δίπλα μου τους γονείς μας. Βέβαια, περισσότερο, είχα την αδελφή μου την Ελένη, εκείνη στάθηκε στα παιδιά μου σαν μάνα.

Τα πρώτα 3 χρόνια…

Σχεδόν κάθε βράδυ, την ένιωθα συνέχεια δίπλα μου. Νόμιζα ότι η Εβρούλα ήταν εκεί, στο δωμάτιο μαζί μου. Ένα βράδυ που ήμουν πολύ άρρωστος και είχα υψηλό πυρετό, όταν με πήρε κάποια στιγμή ο ύπνος, την είδα στο όνειρο μου. Ήρθε κοντά μου και μου είπε: «Δεν ήρθε η ώρα σου, πήγαινε πίσω». Πολλά βράδια κλεινόμουν στο δωμάτιο μου, για να μην με δουν τα παιδιά μου και έκλαιγα με τις ώρες. Πολλές φορές είπα μέσα μου καλύτερα ο Θεός να έπαιρνε εμένα αντί εκείνην.

Δεν νοιαζόμουν για τον εαυτό μου αλλά μόνο για τα παιδιά μου. Ήμουν και πατέρας και μητέρα. Προσπαθούσα όσο μπορούσα και σήμερα είμαι πολύ περήφανος που έβγαλα σωστά και καλά παιδιά στην κοινωνία. Είμαι σίγουρος ότι και η μητέρα τους θα καμαρώνει από εκεί ψηλά.

Πριν από 2 χρόνια περίπου…

Συγγενείς και φίλοι επέμεναν να ξαναφτιάξω τη ζωή μου αφού τα παιδιά μου μεγάλωσαν. Η αλήθεια ούτε εκείνα ήθελαν να μείνω μόνος. Σήμερα είμαι με μια κοπέλα που τα σέβεται και τα αγαπά, το ίδιο και μένα. Ίσως… να φρόντισε η Εβρούλα να έρθει αυτή η γυναίκα στη ζωή μας.

Σήμερα που είναι η γιορτή του πατέρα…

Εύχομαι σε όλους τους πατεράδες του κόσμου να είναι καλά και να είναι πάντα δίπλα στα παιδιά τους. Τα παιδιά μας και τα μάτια μας! Γιατί στις μέρες μας δυστυχώς μόνο άσχημα συμβαίνουν, πόσα ακούμε κάθε μέρα…

Γονιοί δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε. Και ούτε υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο για το πώς μπορείς να γίνεις καλή μητέρα ή καλός πατέρας. Προσπαθείς με τη βοήθεια του Θεού και την αγάπη. Στις περιπτώσεις μάλιστα που δεν υπάρχει μητέρα, η αγάπη γίνεται ακόμα μεγαλύτερη μήπως καταφέρει να καλύψει τη δική της. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η προσφορά μας στον ψυχικό κόσμο και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών μας είναι μεγαλύτερης σημασίας από τα υλικά αγαθά που τους προσφέρουμε».

Πηγή : Ant1iwo – Χριστιάνα Διονυσίου