Συγκλονιστικά τα όσα περιγράφει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» ο Δήμαρχος Λάρνακας, Αντρέας Βύρας.
Ο Δήμαρχος Λάρνακας, μιλώντας στον δημοσιογράφο Πάμπο Βασίλα, περιγράφει τα παιδικά του χρόνια ως πρόσφυγας από την κατεχόμενη Βατυλή της επαρχίας Αμμοχώστου.
Ο Αντρέας Βύρας αναφέρει πως «όταν έβρεχε καταρρακτωδώς, παιδιά που ήμασταν, νομίζαμε πως η βροχή θα τρυπούσε τους τσίγκους στη σκέπη της πρόχειρης παράγκας και να αρχίσει να μας δέρνει στα πρόσωπα και το κορμί αλύπητα. Πέρασαν σχεδόν 35 χρόνια από τότε και κάθε φορά που ακούω βροχή να πέφτει πάνω σε τσίγκο, μέσα μου τρομάζω. Και θυμάμαι που ζούσαμε μαζί με τις αδελφές μου και τους γονείς μου σε μια ξύλινη παράγκα με στέγη από τσίγκους στην Ξυλοτύμπου.
Το χωριό δίπλα από τον μεγαλύτερο προσφυγικό συνοικισμό μετά το 1974, το σημερινό Δασάκι της Άχνας». Αναμνήσεις ενός προσφυγόπουλου από την κατεχόμενη Βατυλή της επαρχίας Αμμοχώστου, που γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1978 και έζησε σε παράγκα ως μωρό και σε συνοικισμό ως μικρό παιδί. Του Αντρέα Βύρα, σημερινού δημάρχου Λάρνακας, του οποίου το πατρικό σπίτι βρίσκεται στο συνοικισμό Αγίων Αναργύρων Β’, βόρεια της Λάρνακας.
Μιλώντας στον «Φ» ο Αντρέας Βύρας, τόνισε πως «είναι αλήθεια πως τον πρόσφυγα τον νιώθει και τον σέβεται πιο πολύ από όλους ένας άλλος άνθρωπος που βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση και έχει παρόμοια βιώματα μαζί του».
«Να είσαι μωρό 5 – 6 χρονών και να στέκεις σε ουρά στο σχολείο και στον καταυλισμό, γιατί σε λένε προσφυγόπουλο -και ας μην καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό- για να πάρεις συσσίτιο. Γιατί έτσι γινόταν με τα μικρά προσφυγόπουλα. Στέκουν γραμμή με το ποτήρι και το “καππακλί” ή τέλος πάντων με ένα δοχείο. Να έρθει η σειρά τους, να τους δώσουν στο ποτήρι γάλα ζαχαρούχο και στο δοχείο τους ένα κουλούρι ή ψωμί και μπόλιπιφ, ή κορν – μπιφ ή μουρταδέλα της κονσέρβας», αφηγείται ακόμη ο κ. Βύρας, ο οποίος σε δυο περίπου μήνες συμπληρώνει τα 41 του χρόνια.
Το μυαλό γυρνά πίσω, όπως όλων των προσφυγόπουλων της γενιάς του, στις επικές αλάνες μέσα και πέριξ των προσφυγικών συνοικισμών. Όπου ένα κλαδί από δέντρο βαφτιζόταν «όπλο», («μασιήγκα» κατ’ ακρίβεια») για να παίζουν «πόλεμο» τα προσφυγόπουλα, χωρίς βέβαια να γνωρίζουν τις πραγματικές συνέπειες ενός πολέμου, τις οποίες βίωναν εν τη αγνοία τους και τα ίδια.
Θυμάται τις αλάνες των συνοικισμών, όπου τα γόνατα των παντελονιών του έλιωναν από τα παιχνίδια στο χώμα και κυρίως τα «ππιριλιά», (βόλους). Τους Αγίους Αναργύρους Α’ και Β’ και όλους τους συνοικισμούς, όπου τα πρώτα χρόνια μετά από το 1974 και σε τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά οπωσδήποτε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, μέσω των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς Ερυθρού Σταυρού κατέφθαναν πακέτα με μεταχειρισμένα είδη ένδυσης, υπόδησης και παιχνίδια για τα παιδιά, αρκετά από τα οποία μόνο αυτά θα έπαιρναν για την περίοδο των εορτών.
Η προσφυγιά είναι πάντα προσφυγιά και δυσάρεστη εξέλιξη για τη ζωή των ανθρώπων, επισήμανε ο δήμαρχος Λάρνακας. Τόνισε όμως ότι σε σχέση με το τι συμβαίνει γύρω μας σήμερα στον πλανήτη, σε σχέση με άλλες περιπτώσεις προσφύγων, σίγουρα υπήρξαν και υπάρχουν πολύ χειρότερα από τις συνθήκες που βίωσαν οι Ε/κ πρόσφυγες. Χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά, ότι υπάρχει καλή ή κακή προσφυγιά. Από τη στιγμή που κάποιος άνθρωπος για οποιοδήποτε λόγο εξαναγκάζεται να ζήσει σε συνθήκες προσφυγιάς, ένα είναι το χρώμα της, το μαύρο, κατέληξε.
02/01/2019 10:10
