Ο δύσβατος δρόμος της Νικολέτας και το ηχηρό μήνυμα στη διαφορετικότητα

Είναι κάποιοι άνθρωποι που κοιτώντας τους απλά στα μάτια, αισθάνεσαι πως δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις.  Βλέπεις το καθαρό τους βλέμμα και καταλαβαίνεις τον πλούτο της ψυχής τους. Μιας ψυχής που μπορεί να βίωσε δύσκολες και αρκετά ψυχοφθόρες καταστάσεις αλλά παρέμεινε αγνή και άφθαρτη, γεμάτη αγάπη και σεβασμό για όλους.

Αυτοί οι άνθρωποι, ζουν ανάμεσά μας και μπορούν αν θελήσεις να ακούσεις την ιστορία τους να σου δώσουν ένα απ’ τα καλύτερα μαθήματα ζωής. Από εκείνα τα μαθήματα που δεν αγοράζονται και που μόνο οι άνθρωποι με τη δική τους ταπεινότητα και ευαισθησία μπορούν να σου δώσουν. Ίσως γιατί ξέρουν όσο λίγοι τι σημαίνει πόνος και απόρριψη.. Ξέρουν τι σημαίνει ρατσισμός γιατί τον έζησαν. Ξέρουν όμως και την πηγή της πραγματικής ευτυχίας την οποία και θέλουν να μοιραστούν. Μπορεί να μην παλέψουν για να τους αποδεχτείς αλλά θα σου δώσουν τα πάντα εάν τους αγκαλιάσεις με αγάπη…

Ανάμεσα σ’αυτούς τους ανθρώπους και η Νικολέτα Λειβαδιώτη, 27 ετών από το Δασάκι της Άχνας, την οποία γνωρίσαμε μέσα από το ίδρυμα «Χάρισμα». Ένα παιδί διαφορετικό, όχι όμως εξαιτίας του προβλήματος με την όραση της, το οποίο αντιμετωπίζει εκ γενετής, αλλά λόγω του εσωτερικού πλούτου και της δύναμης ψυχής που έχει, που αυτό την κάνει να ξεχωρίζει από όσους τουλάχιστον νομίζουν ότι ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία γιατί είναι αρτιμελείς.

Λίγο καιρό πριν, όταν την συναντήσαμε στο ίδρυμα «Χάρισμα» στο πλαίσιο μιας εκδήλωσης όπου τραγουδούσε, δώσαμε μια υπόσχεση…  Ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα. Έτσι και έγινε…

Ήταν ένα πρωινό Δευτέρας. Η βδομάδα μας δε θα μπορούσε να αρχίσει πιο όμορφα. Η Νικολέτα μας περίμενε με χαρά στη σχολή Τυφλών στη Λευκωσία, γεμάτη ενέργεια και διάθεση για τραγούδι, όπως μας είχε υποσχεθεί. Χαμογελαστή και ταπεινή όπως κάθε φορά, απευθυνόμενη σε μας με πληθυντικό και ας είμαστε στην ίδια ηλικία…

Μας συνόδευσε σε ένα δωμάτιο με πιάνο και κιθάρα. Μας περίμενε πώς και πώς και ένιωθε ευτυχισμένη γιατί θα μας τραγουδούσε και στη συνέχεια θα κουβεντιάζαμε…

«Γεννήθηκα με πρόβλημα όρασης , γλαύκωμα στα μάτια και έκανα 38 επεμβάσεις μέχρι πέρυσι. Ευτυχώς και δόξα το θεό, δεν χρειάστηκε να κάνω άλλη επειδή έχω και εγώ απελπιστεί και τυραννηθεί», μας ανέφερε αρχίζοντας τη συζήτηση μας.

Αν και ο δρόμος της Νικολέτας ήταν δύσβατος ποτέ δεν τα έβαλε κάτω. Τι κι αν έπεσε κάποιες φορές, σηκώθηκε και ξανά περπάτησε. Και δεν έπεσε λόγω του προβλήματός της αλλά από τις συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων…

«Ποτέ δεν θα με βάλει από κάτω το πρόβλημα που έχω γιατί δεν θέλω να με βάλει. Μπορεί κάποιες φορές να με έβαλε από κάτω λόγω κάποιων συμπεριφορών κάποιων ανθρώπων, είτε παραμερίζοντας με, είτε με τις πράξεις τους να με κάνουν να νιώθω διαφορετική ή κατώτερη από αυτούς, αλλά δεν ξέρουν ότι υπάρχει θεός από πάνω και βλέπει. Μου έτυχε να βγάζουμε μαζί φωτογραφίες, να βγάζουν και με άλλους και στο διαδίκτυο για παράδειγμα να μην βάζουν τις δικές μου και να τις απορρίπτουν».

Οι καταστάσεις που βίωσε η Νικολέτα, την ωρίμασαν νωρίτερα, την έκαναν πιο δυνατή και ανέβασαν ακόμη περισσότερο το πήχη των στόχων της με σκοπό να αποδείξει σε αυτούς που την υποτίμησαν και να «απαντήσει» σε αυτούς που έδειξαν τον οίκτο τους.

«Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς δεν είμαστε διαφορετικοί. Μας κάνουν να νιώθουμε διαφορετικοί με τη συμπεριφορά τους. Η χειρότερη αναπηρία στον κόσμο δεν είναι να μην βλέπεις, να μην ακούς να μη περπατάς, να μην μιλάς… Η χειρότερη αναπηρία πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η συμπεριφορά ενός ανθρώπου. Το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι ότι είμαστε όλοι ίσοι και δεν διαφέρουμε. Δεχόμαστε  και ένα άνθρωπο με τροχοκάθισμα στην παρέα μας, δεν περιθωριοποιούμε κανένα γιατί η αναπηρία του άλλου δεν είναι ντροπή να την έχεις στην παρέα σου. Και πάνω από όλα να φωλιάζει η αγάπη μέσα στην καρδιά μας…»