Μαρούλα Βιολάρη-Ιακωβίδου- Πρώτη Κυπρία δημοσιογράφος, αυτόπτης μάρτυρας και γραφέας της σύγχρονης κυπριακής Ιστορίας.

Μαρούλα Βιολάρη-Ιακωβίδου- Πρώτη Κυπρία δημοσιογράφος, αυτόπτης μάρτυρας και γραφέας της σύγχρονης κυπριακής Ιστορίας.

Η σχέση της με την επικαιρότητα, αλλά και την ιστορία, άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημοσιογραφική της ταυτότητα, καταγράφει τη σύγχρονη κυπριακή Ιστορία, όχι μόνο με τη δημοσιογραφική τη πέννα, αλλά και με τις λογοτεχνικές αφηγήσεις της, καθώς και με βιβλία ιστορικού-πολιτικού περιεχομένου, που αποτελούν ανεκτίμητες μαρτυρίες για τον Αγώνα.

—-Στα έργα σας χρησιμοποιείτε το όνομα Νεφέλη. Γιατί;

—-Ήταν το ψευδώνυμό μου στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, όπου είχα την ευλογία να είμαι μέλος.

—-Εσείς το διαλέξατε;

—-Όχι, μας το έδιναν. Μου άρεσε πολύ, όπως και στον συναγωνιστή, συνάδελφο και σύζυγό μου, τον Γιώργο Ιακωβίδη. Και έμεινε στην οικογένεια. Το έδωσε η κόρη μας στην κόρη της.

—Σε ποιους τομείς έχετε υπηρετήσει στον Αγώνα;

—Κυρίως ως σύνδεσμος. Και επειδή, ως δημοσιογράφος, είχα δελτίο ελεύθερης κυκλοφορίας, νομίζω ότι υπήρξα χρήσιμη ιδιαίτερα όταν επιβάλλονταν απαγορεύσεις και δεν μπορούσαν όλοι να κυκλοφορήσουν. Έγραφα επίσης στον «παράνομο» της ΕΟΚΑ, όπως το «Εγερτήριον Σάλπισμα», και εκτελούσα οτιδήποτε άλλο μου ανέθετε η Οργάνωση. « Έκαστος εφ ω ετάχθη».

—Στο βιβλίο σας που κυκλοφορεί μεθαύριο, ταυτόχρονα με την παρουσίαση άλλων δύο, αναφέρεστε στη συμβολή της γυναίκας στον Αγώνα…

—Ναι, γιατί υπήρξε σημαντική και ισότιμη με εκείνη του άντρα. Και επειδή, όπως αναφέρει ο Διγενής:

«Με παραδειγματικήν αυταπάρνησιν ανέλαβε και εξετέλεσε, κατά τρόπον αξιοθαύμαστον, πάσαν αποστολήν, μη ορροδήσασα προ ουδενός κινδύνου»

—Εξ ου και ο τίτλος: « μη ορροδήσασα»…

—Ακριβώς. Αλλά και για να κάμω μια ταπεινή εισήγηση, να μελετηθεί, δηλαδή, και να καταγραφεί η συμβολή της γυναίκας ολοκληρωμένα. Κάτι που χρειάζεται έρευνα, την οποία, λόγω υγείας και ηλικίας, δεν είμαι πια σε θέση να αναλάβω.

—Αρχίσατε τη σταδιοδρομία σας το 1955 από την ημερήσια εφημερίδα «Εθνος». Τί θυμάστε;

—Tα πάντα. Και τους πάντες.

—Πώς υποδέκτηκαν οι άντρες δημοσιογράφοι ένα νεαρό κορίτσι, που μόλις σηκώθηκε από το θρανίο;

—Αριστα. Με εκτίμηση. Ηταν μια υπέροχη ομάδα. Στο γραφείο και το τυπογραφείο. Μόνο που η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να βλέπει ένα κορίτσι να κυκλοφορεί μα άντρες και μάλιστα τις νύκτες, όπως απαιτούσε η δουλειά μου.Δεν λύγισα, όμως, επειδή οι αγαπημένοι γονείς μου απαντούσαν στα σχόλια ότι μου είχαν εμπιστοσύνη, αφού με έμαθαν να σέβομαι τον εαυτό μου και τους γύρω μου.

—Ανοίξατε δρόμους. Πως βλέπετε σήμερα τη γυναίκα στα ΜΜΕ;

—Xαίρω που με ακολούθησαν τόσες πολλές. Τις καμαρώνω. Για πολλές είμαι και πολύ περήφανη.Τις παρακολουθώ κι αγαπώ αυτό που κάνουν. Έχουν αποδείξει πως διαθέτουν και γνώσεις και τόλμη. Οι γυναίκες που υπηρετούν στα ΜΜΕ δεν υστερούν.

—Ενα μεγάλο μέρος της σταδιοδρομίας σας ήταν στο ΡΙΚ.

—Από την ανεξαρησία ως συνεργάτης κι αργότερα, μέχρι το 1997, ως στέλεχος.

—Το ΡΙΚ είναι πολύ ξεχωριστό μέρος της ζωής και της μνήμης μου. Όχι μόνο γιατί υπηρετούσα εκεί κατά τα πιο παραγωγικά μου χρόνια, αλλά γιατί είναι ο φορέας που κατέγραψε την Ιστορία του τόπου. Σε στιγμές ειρήνης, αλλά και συγκρούσεων και πολέμου. Είναι αξιομνήνευτο το γεγονός ότι ήταν η μόνη επικοινωνία ανάμεσα  στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στην τραγωδία του 1974. Και είναι με πολλή συγκίνηση που παρακολουθώ τη φωτισμένη προσπάθεια να ολοκληρωθεί η ψηφιοποίηση που γίνεται και να παραδοθεί στην Ιστορία όλη η δημιουργία του ΡΙΚ για να παραμείνει κτήμα εσαεί.

—Πριν μερικές μέρες σας είδαμε στα αποκαλυπτήρια μνημείου για έναν ήρωα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου…εκατόν χρόνια μετά…

—Πρόκειται για τον θείο μου Χρυσόστομο Κλεάνθη Ιερείδη. Πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια, όταν περιήλθε στη γνώση μου ότι ο Καθηγητής Πέτρος Παπαπολυβίου έκανε έρευνα για τους εθελοντές των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, τον παρακάλεσα να με ενημερώσει αν συναντούσε  κάτι σχετικό.  Τύχη αγαθή, το 2014, εκατόν χρόνια από την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου,  ο κ. Παπαπολυβίου ανακάλυψε ότι ο θείος μου είναι θαμμένος στο στρατιωτικό κοιμητήριο της Μίκρας  στη  Θεσσαλονίκη. Μαζί με τ’ αδέλφια μου και τον Καθηγητή, πήγαμε και προσκυνήσαμε τον τάφο και τελέσαμε τρισάγιο. Φέτος, εκατόν χρόνια από τη λήξη του Πολέμου, το Κοινοτικό Συμβούλιο Σπηλιών, η γενέτειρά μας, τέλεσε το πρώτο επίσημο μνημόσυνο του. Έγιναν επίσης τα αποκαλυπτήρια μνημείου έξω από  το σπίτι που γεννήθηκε. Εκατόν ακριβώς χρόνια μετά τη θυσία του. Έπεσε στις 2 Νοεμβρίου 1918.

—Έχετε ιδιαίτερη ευαισθησία στην Ιστορία.

—Είναι δάσκαλος η Ιστορία. Κι η γνώση  κι η μελέτη της είναι σήμερα επιβεβλημένη παρά ποτέ, αφού οι καιροί είναι πάλι δύσκολοι.

—Την Τρίτη 20 του μηνός, παρουσιάζονται τα βιβλία σας «Αντιφώνηση» και «Το δωμάτιο 22».

—Ναι, πρόκειται για μια μικρή ποιητική συλλογή, αφιερωμένη στα τέσσερα εγγόνια μου κι ένα πεζογράφημα, αυτοβιογραφικό θα έλεγα. Το πεζογράφημα συμπληρώνει, κατά ένα τρόπο, την αυτοβιογραφία «Νεφέλη» που κυλοφόρησε το 2004. ‘Εκτοτε άργησα να ξαναγράψω. Οι δυνάμεις μου με κατέλιπαν μετά την εκδημία του συζύγου μου. Κάποτε, όμως,  ξαναπήρα δύναμη από τα εγγόνια μου και ξαναβρέθηκα με την πέννα στο χέρι.

—Και το επόμενο πνευματικό σας παιδί;

—Bρίσκεται στο «Εν Τύποις». Ελπίζω να γεννηθεί σύντομα.