Ω, είναι ωραία στον Παράδεισο…;!

Γράφει ο Πολίτης Lame

Είναι εκπληκτικό με πόσες απορίες μπορεί να γεμίσει το κεφάλι μας μετά από μια συζήτηση με ένα φίλο, ένα γνωστό ή άγνωστο. Το ιδανικό είναι μέσα από μια συζήτηση να επιλύονται αυτές, όμως δεν είναι ακόμα πιο εποικοδομητικό όταν μέσα από την κουβέντα προκύπτουν καινούριες, δίνοντας περισσότερο χώρο για σκέψη, έρευνα και αυτοκριτική; «Κουραστικό», θα σκεφτεί κάποιος. Σωστά. Εξουθενωτικό, κάποτε. Πώς αλλιώς όμως θα γυμνάσουμε και θα «γραμμώσουμε» το πιο σημαντικό μέρος του σώματος μας..;

Οι αράδες γράφονται με αφορμή πρόσφατη συζήτηση με φίλο, κατά την οποία επιδοθήκαμε στην ανταλλαγή επιχειρημάτων προς υποστήριξη των αντίθετων θέσεων μας. Δεν οδήγησε κάπου δυστυχώς, όμως ως θέμα είναι τεράστιο (και σιγά μην το λύναμε….).

Είναι ή δεν είναι η Κύπρος ένας επίγειος παράδεισος;

Η συζήτηση είναι τεράστια και ο καθένας μπορεί να πει το μακρύ και το κοντό του. Και δεν θα εξετάσω αυτό. Προσωπικά υποστηρίζω ότι απέχουμε κατά πολύ από το να είμαστε επίγειος παράδεισος. Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα που μου καρφώθηκε στο μυαλό, η μεγάλη μου φοβία, είναι: Τι συμβαίνει αν η εκάστοτε Κυβέρνηση, θεωρεί ότι είμαστε;!!!;

Πόσο επεμβατικός, δραστήριος, ορεξάτος μπορεί να είναι ένας Πρόεδρος, ένας βουλευτής, ένας Γεν. Διευθυντής Υπουργείου, ένας υπάλληλος, ένας πολίτης, αν θεωρεί ότι ζει στον επί Γης Παράδεισο;! Και κάπου εκεί με πιάνει ένα σφίξιμο στον λαιμό. Από που να το πιάσω και να μην πονάει;

Με έπιασε απροετοίμαστο αυτό το ενδεχόμενο διότι ήταν το μόνο που δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό. Για τους κυβερνώντες πάντα λέμε ότι δεν κάνουν αυτό, δεν κάνουν το άλλο, κάνουν αυτό επειδή θέλουν εκείνο κλπ….. (δεν μπορώ να αναλύσω περαιτέρω…). Δεν σκέφτηκα, όμως, ΠΟΤΕ ότι δεν έχουν πραγματική εικόνα της χώρας τους…. Πραγματικά, ΠΟΣΟ τρομακτικό μπορεί να είναι αυτό;

Και αν το σκεφτεί καλά κάποιος, είναι πολύ πιθανό. Αν πραγματικά γνώριζαν πώς ζει το μεγάλο μέρος του πληθυσμού, δεν θα κοιμόντουσαν τη νύχτα. Πώς μπορούν πραγματικά να κατανοήσουν; Οι ίδιοι που περιμένουμε να τραβήξουν τη γραμμή την οποία θα ακολουθήσει η κρατική μηχανή για να βελτιώσει την υγεία, την παιδεία κλπ, επιλέγουν παντού και πάντα ιδιωτικά. Είναι σαν να είμαι διευθυντής στο μπεργκεράδικο της γειτονιάς και να τρώω McDonald’s….

Φυσικά υπάρχει και η άλλη, εξίσου τρομακτική σκέψη: ότι κατανοούν το τι συμβαίνει στον κόσμο όμως δεν γνωρίζουν πώς να το διορθώσουν. Και τότε βλέπουμε σπασμωδικές κινήσεις, χωρίς μακροπρόθεσμο πλάνο, χωρίς λογική, καταδικασμένες να σκάσουν σε κάποια φάση στα μούτρα μας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Η ουσία είναι ότι δεν θέλουν όλοι να είναι πλούσιοι! Όμως ΠΡΕΠΕΙ  οι 7 ώρες δουλειάς τη μέρα να φτάνουν για ένα σπίτι, αυτοκίνητο, εκπαίδευση, σύστημα υγείας, ποιοτικό χρόνο, ένα ψώνισμα. Αν πιστεύει κάποιος ότι αυτό είναι παράλογο και η φτώχεια ακόμα και ενός ατόμου είναι αποδεκτή, τότε καλύτερα να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί πώς στο καλό κατάντησε έτσι.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι το πρόβλημα δεν είναι ΜΟΝΟ οι εκάστοτε πολιτικοί. Είναι ένα τεράστιο μέρος αυτού, φυσικά, διότι δεν σου επιτρέπεται να αυτοαποκαλείσαι ηγέτης αν δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια του κόσμου σου, να ηγηθείς, να θέσεις όρια, να εκπαιδεύσεις, να εμπνεύσεις με το όραμα σου, να σπάσεις, επιτέλους τα αυγά. Πέραν αυτού, όμως, φοβάμαι ότι πολύς κόσμος δεν θέλει να δει γύρω του τον πόνο και τη δυστυχία. Επειδή ακριβώς δεν είναι αναίσθητοι (ελπίζω), επιλέγουν να κλείνονται. Επιπλέον, η ζωή μας έχει καταντήσει τόσο πολύπλοκη και οικονομικά δύσκολη που δεν έχουμε την ενέργεια να ασχοληθούμε με κάτι άλλο πέραν του καλού της οικογένειας μας. Και εδώ φτάνουμε στα άκρα, όπου δεν διστάζουμε για το καλό τους να πατήσουμε επί πτωμάτων.

Πόσοι από μας σκεφτήκαμε «ρε φίλε εγώ είμαι καλά, δεν χρειάζομαι το τάδε επίδομα ή τη δείνα βοήθεια κλπ, είναι άνθρωποι που την χρειάζονται περισσότερο». Ή όταν, γενικά, αντιμετωπίζουμε μια δυσκολία, πόσοι από μας σκεφτόμαστε πόσοι άλλοι βρέθηκαν ή  βρίσκονται στην ίδια με μας κατάσταση αλλά με 2 παιδιά περισσότερα, ή χωρίς σπίτι διαμένοντας στους γονείς τους ή χωρίς δικηγόρο λόγω έλλειψης χρημάτων ή με κάποια αναπηρία ή, ή, ή…. Ελάχιστοι. Δεν είναι θέμα να κάνεις τον ήρωα. Δεν θέλουμε άλλους ήρωες. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε όσους θυσιάστηκαν περήφανους φτιάχνοντας μια κοινωνία που να μην χρειάζεται ήρωες. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε και αυτό που δεν σκεφτόμαστε είναι ότι μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε και να βρεθούμε κι εμείς σε παρόμοια θέση αυτών των ανθρώπων ή και σε ακόμα χειρότερη. Τουλάχιστον ας σκεφτόμαστε αυτό. Τουλάχιστον.

Σίγουρα ο καθένας έχει τις δυσκολίες του, όμως, πραγματικά, δεν έχουν όλες την ίδια βαρύτητα.  Τι κάνουμε, λοιπόν; Κάποιοι επιλέγουν να μην το πιστεύουν, κάποιοι έχουν από κοντά ανθρώπους και ομάδες με επιρροή για να τους βοηθούν στις δουλειές τους και να έχουν μια βοήθεια εάν και εφόσον τη χρειαστούν, με το αντίστοιχο αντίτιμο, και πάει λέγοντας. Δυστυχώς ελάχιστοι αναγνωρίζουν και χωνεύουν ότι κοινωνικά είναι απαίδευτοι, ότι αυτή η φούσκα, διότι περί φούσκας πρόκειται μέσα στην οποία ζουν οι περισσότεροι από εμάς, σε κάποια φάση θα σκάσει. Και πρέπει να σκάσει για να δημιουργηθεί ένα Κοινωνικό Κράτος Δικαίου. Δεν είναι θέμα δεξιάς και αριστεράς, ποσώς με ενδιαφέρουν.

Είναι θέμα ανθρωπιάς, ευσυνειδησίας, αυτοκριτικής και σεβασμού. Ας μην είμαστε υποκριτές, πρωτίστως προς τον εαυτό μας. Ας πούμε (στον εαυτό μας) ότι κάνει λάθη. Καθημερινά κάνει λάθη. Και δεν πειράζει. Ας πούμε ένα συγγνώμη και ας μην φταίμε. Ας καταπιούμε μια φορά τη γλώσσα μας και ας έχουμε και δίκιο (θυμίζει κάτι από την Καινή Διαθήκη αυτό; Δεν φτάνει μόνο να σταυροκοπιόμαστε). Ας απαιτήσουμε, όμως, από τον έχων την εξουσία να είναι σωστός, ανθρώπινος, έντιμος και αδιάφθορος. Ας προστατέψουμε τον «αδύνατο». Ας πιέσουμε τον προϊστάμενο μας να προσφέρει στον υφιστάμενο μας. Ας μην ποστάρουμε μια φωτογραφία από τις διακοπές μας, αν γνωρίζουμε ότι κάποιοι φίλοι μας είναι κλεισμένοι σπίτι λόγω οικονομικών δυσκολιών. Δεν σε φιμώνει κανείς, εσύ καλά την έχεις. Ας αποδεχτούμε τους εαυτούς μας, πρωτίστως, γι’ αυτό που είμαστε και έτσι θα αποδεχτούμε και τον πλησίον.

Και κάπως έτσι, προσωπικά έφτασα στο συμπέρασμα ότι δεν είμαστε επίγειος παράδεισος, και όχι συγκρίνοντας μας με άλλους λαούς, διότι η σύγκριση είναι επικίνδυνη. Βλέπουμε μόνο τα κακά που δεν έχουμε και βολευόμαστε. Παραβλέπουμε το έστω και ένα καλό που «κλέβοντας» το θα διορθώσουμε ένα πρόβλημα, διότι αυτό μας ενοχλεί, μας ξεβολεύει, μας αναγκάζει να σηκωθούμε και να απαιτήσουμε, να αλλάξουμε, να στερηθούμε και να αποβάλουμε, να ρισκάρουμε, να βάλουμε κάτω δουλειά, σκέψη και κυρίως χρόνο. Αχ, αυτός ο χρόνος….. Το μόνο αγαθό με ζήτηση χωρίς προσφορά, που αποτιμάται ευτελώς.

Nobody wins unless everybody wins – Bruce Springsteen

Πολίτης Lame