Πού είναι οι γονείς; Όχι – πού είναι το κράτος;

Μα, κύριε Χαρτσιώτη, δεν είστε παρατηρητής αλλά Υπουργός Δικαιοσύνης.
Και οι πολίτες δεν χρειάζονται δημόσιες συστάσεις. Χρειάζονται κράτος. Η Πολιτεία υπάρχει ακριβώς για να καλύπτει τα κενά. Όχι για να τα κατονομάζει εκ του ασφαλούς. Η νεανική παραβατικότητα είναι κοινωνικό φαινόμενο.
Απαιτεί σοβαρές πολιτικές πρόληψης, επανένταξης, στήριξης. Θέλει πολιτική βούληση. Όχι επικοινωνιακές νουθεσίες»

Γράφει η Άνδρεα Θεολόγου Μανώλη (PhD, MA, LLM, LLB (Hons))
Υποψ. Διδάκτωρ σε θέματα Δικαιωμάτων του Παιδιού και Εγκληματολογίας.

Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Συμβαίνει κάτι σοβαρό, κοινωνικά επικίνδυνο, και η παρούσα κυβέρνηση αντί να κοιτάξει τον καθρέφτη, ψάχνει άλλοθι. Αυτή τη φορά, ο Υπουργός Δικαιοσύνης αποφάσισε ότι για τη νεανική παραβατικότητα φταίνε οι… γονείς. Οι γονείς που δεν ήξεραν πού ήταν τα παιδιά τους στις λαμπρατζιές, οι γονείς που δεν απέτρεψαν τις μολότοφ, τις
εκρήξεις, τους τραυματισμούς και τον θάνατο ενός 22χρονου.

Είναι εύκολο να δείχνεις το δάχτυλο στους πολίτες. Είναι βολικό να κατασκευάζεις ένοχους όταν η δική σου απουσία είναι κραυγαλέα. Γιατί, αλήθεια, πού ήταν το κράτος το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και κάθε βράδυ; Διότι για τη βία στα γήπεδα μας είπατε φταίνε οι οπαδοί! Για τα
επεισόδια, ιδιαίτερα στη Λάρνακα μεταξύ μεταναστών; Εκεί θα μας πείτε φταίει η κακιά η ώρα; Για τις δραπετεύσεις έφταιγαν άλλοι όχι ο Υπουργός!
Πότε φταίει δηλαδή ο Υπουργός Δικαιοσύνης; Πότε φταίει το κράτος; Διότι η κοινωνία έχει ευθύνη, αλλά η Πολιτεία έχει υποχρέωση.

Όταν το 2024 καταγράφονται πάνω από 400 συλλήψεις ανηλίκων και η κυβέρνηση ακόμα «διερωτάται», το πρόβλημα είναι βαθιά συστημικό. Το βλέπουμε καθημερινά στη Λάρνακα, με επεισόδια σε γειτονιές, μεταξύ νεαρών, μεταναστών και ντόπιων. Το βλέπουμε στα σχολεία και στις δομές στήριξης που μένουν υποστελεχωμένες και χωρίς επαρκή στήριξη. Το βλέπουμε σε κάθε γωνιά που η Πολιτεία έχει παραδοθεί στην αδράνεια, κουνώντας το δάχτυλο στην κοινωνία.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που το ζούμε αυτό. Το είχα επισημάνει δημόσια και πριν λίγους μήνες, με αφορμή την αυξανόμενη παραβατικότητα ανηλίκων και τη γύμνια των θεσμών πρόληψης και αποκατάστασης. Τότε, είχα τονίσει — και το επαναλαμβάνω σήμερα — πως οι νόμοι και οι μηχανισμοί παραμένουν στα χαρτιά, ενώ οι τοπικές κοινωνίες παλεύουν μόνες τους με τις συνέπειες. (Δες: «Ανήλικοι παραβάτες και Δικαιοσύνη: Οι νόμοι που
μένουν στα χαρτιά», PhileNews, 11/01/2024 https://www.philenews.com/apopsis/paremvaseis-ston- f/article/1562994/aniliki-paravates-ke-dikeosini-i-nomi-pou-menoun-sta-chartia/ )

Η τακτική είναι παλιά: φταίει ο δάσκαλος, ο δημοσιογράφος, ο πολίτης, ο γονιός. Όλοι, εκτός από το κράτος. Και ο Υπουργός, αντί να σχεδιάζει πολιτικές κοινωνικής πρόληψης και να θωρακίζει τις κοινότητες, κουνά επιδεικτικά το δάχτυλο.

Μα, κύριε Χαρτσιώτη, δεν είστε παρατηρητής αλλά Υπουργός Δικαιοσύνης.
Και οι πολίτες δεν χρειάζονται δημόσιες συστάσεις. Χρειάζονται κράτος. Η Πολιτεία υπάρχει ακριβώς για να καλύπτει τα κενά. Όχι για να τα κατονομάζει εκ του ασφαλούς. Η νεανική παραβατικότητα είναι κοινωνικό φαινόμενο.
Απαιτεί σοβαρές πολιτικές πρόληψης, επανένταξης, στήριξης. Θέλει πολιτική βούληση. Όχι επικοινωνιακές νουθεσίες.

Γιατί αν το ερώτημα είναι «πού είναι οι γονείς», το δικό μας ερώτημα είναι: «πού είστε εσείς;» Η ρητορική της μετατόπισης ευθυνών είναι επικίνδυνη και πρέπει να σταματήσει! Ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του επιτέλους.