Τρία χρόνια από τη φονική πυρκαγιά στην ορεινή Λάρνακα: «Μαυρίζει η ψυχή μας»

Πηγή: sigmalive.com

Αιζάτ Σαλάμα Γιούσεφ, πατέρας δύο παιδιών, Μαρτζούκου Σορτί Μαρζού, πατέρας τεσσάρων παιδιών, Ναγκίτ Ναμπίλ Γιουνάν και Ελιάς Μιλάτ Φαρούκ.

Τέσσερις άνδρες που ήρθαν στην Κύπρο από την Αίγυπτο, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή αλλά κάηκαν ζωντανοί στα βουνά της ορεινής Λάρνακας στις 3 Ιουλίου του 2021.

Ο Χριστάκης Κωνσταντίνου εργοδότης των τεσσάρων εργατών θυμάται και αφηγείται στην κάμερα του Σίγμα τις δραματικές στιγμές που έσπειραν τον όλεθρο.

Όπως μας αναφέρει, «τίποτα δεν ξεχνάς από την καταστροφή, τίποτα. Όλο το βράδυ τους έψαχνα, όλο το χωριό τους έψαχνε. Την άλλη μέρα τους βρήκαμε στις 8:00 το πρωί πάνω στο βουνό. Ήταν η δυσκολότερη εμπειρία, ήταν η δυσκολότερη της ζωής μου. Στη ζωή υπάρχουν γεγονότα που σε στιγματίζουν και αυτό ήταν ένα από εκείνα».

Το σπίτι των τεσσάρων Αιγύπτιων παραμένει το ίδιο και απαράλλακτο, αφού ακόμη η μνήμη στοιχειώνει τον κ. Χριστάκη, μέχρι και σήμερα.

«Θα το διορθώσω σε κάποια στιγμή, αλλά δεν μπορούσα τώρα. Ερχόμουν κάθε πρωί στο υποστατικό, ωστόσο μετά την πυρκαγιά δεν μπορώ να έρχομαι εδώ πάνω», μας λέει ο κ. Κωνσταντίνου.

Οι μνήμες είναι ακόμα νωπές

Οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από εκείνο το μαύρο Σάββατο της 3ης Ιουλίου του 2021.

Τρία χρόνια μετά, το «ΣΙΓΜΑ» και η εκπομπή «Μεσημέρι και Κάτι», θυμάται τη μεγάλη καταστροφή και με ένα οδοιπορικό στις πληγείσες περιοχές φέρνει στο φως όσα έγιναν, αλλά κι όσα εκκρεμούν.

Ξεκινήσαμε με τον εικονολήπτη Κυριάκο Δρουσιώτη το ταξίδι μας από τον Αρακαπά. Τα σημάδια στη φύση μαρτυρούν την ανεξέλεγκτη πορεία της φωτιάς.

Βρεθήκαμε στο σημείο μηδέν της καταστροφικής πυρκαγιάς, με τον τέως κοινοτάρχη του χωριού, τον Βάσο Βασιλείου, ο οποίος εμφανώς συγκινημένος μας διηγήθηκε τα όσα εκτυλίχθηκαν τις πρώτες ώρες που ξέσπασε η πυρκαγιά.

«Τώρα που βρισκόμαστε στο σημείο εδώ, όπου ξεκίνησε η πυρκαγιά, είμαι πολύ συγκινημένος διότι θυμάμαι εκείνες τις μέρες, τις ώρες που ξεκίνησε η πυρκαγιά. Θυμάμαι εκείνο το κακό όλο, τον αέρα που υπήρχε και έκανε τη φωτιά να πετά. Καλά καλά δεν καταλάβαμε τι συνέβαινε, η φωτιά μπήκε μέσα στο χωριό. Οι θύμισες είναι πολύ δύσκολες, μαυρίζει η ψυχή μας», μας δηλώνει ο κ. Βασιλείου.

Συνεχίζει λέγοντας, πως τα χειρότερα ήρθαν μετά την κατάσβεση της πυρκαγιάς, όταν συνειδητοποίησαν τη ζημιά που έγινε και είδαν τα σπίτια και τα ζώα που κάηκαν.

Στον τραγικό απολογισμό της φωτιάς, πέραν των τεσσάρων νεκρών, είναι 55 τετραγωνικά χιλιόμετρα καμένης γης, ζώα που καταβροχθίστηκαν από τις φλόγες, και δεκάδες κατεστραμμένα σπίτια και επιχειρήσεις.

Ο Κώστας Κωνσταντίνου, γεωργός από τον Αρακαπά, διηγείται το πώς μέσα σε 15 λεπτά η πυρκαγιά κατέστρεψε τους κόπους μιας ζωής.

«Ήταν μόλις είχα πάει σπίτι για να ξεκουραστώ λίγο και άκουσα τον ποταμό που βούιζε, τα καλάμια και έτρεξα γρήγορα να δω τι συμβαίνει και είδα τη μεγάλη πυρκαγιά. Ήταν και ο τρομερός αέρας όλα αυτά είχαν γίνει μέσα σε 15 λεπτά», μας τονίζει.

Αυτό που λυπεί τον κ. Κωνσταντίνου, είναι ότι έχουν καεί όλες οι μανταρινιές του Αρακαπά και δεν έχουν ανακάμψει, καθώς ήταν το κύριο εισόδημα των κατοίκων της περιοχής. Αντ’ αυτού στη θέση τους, υπάρχει μόνο καμένη γη.

Δεν ξεκίνησαν ακόμα οι εργασίες κατασκευής του Πυροσβεστικού Σταθμού Επταγώνειας

Επόμενος μας σταθμός η Επταγώνεια. Αδιανόητο ότι τρία χρόνια μετά, δεν έχουν ξεκινήσει καν οι εργασίες για ανέγερση του Πυροσβεστικού Σταθμού, που είχε γίνει στάχτη κατά τη φονική πυρκαγιά.

Μιλώντας στο ΣΙΓΜΑ, ο κοινοτάρχης Επταγώνιας, Παναγιώτης Τσολάκης, ανέφερε πως το έργο το είχε αναλάβει το Τμήμα Δημοσίων Έργων και δεν έκανε τίποτα.

Ωστόσο, όπως μας είπε έλαβε διαβεβαιώσεις από τους αρμοδίους ότι θα προκηρυχθεί διαγωνισμός και θα ξεκινήσουν σύντομα οι εργασίες.

Προσωρινά το προσωπικό στεγάζεται στο κοινοτικό συμβούλιο Επταγώνειας, με ελλείψεις ως προς τις δομές και τον εξοπλισμό.

Τότε, στον κατεστραμμένο πυροσβεστικό σταθμό βρισκόταν σταθμευμένο του πυροσβέστη Δημήτρη Θεοδούλου, ο οποίος έδινε μάχη με τους συναδέλφους του.

Η στιγμή που έμεινε χαραγμένη στον πυροσβέστη είναι όταν μια οικογένεια, έκλαιγε αγκαλιασμένη έξω από το καμένο σπίτι της.

«Όταν έφυγε η πυρκαγιά από τον Αρακαπά με κατεύθυνση προς την Επταγώνεια, κατευθυνόμασταν και εμείς πλάι της πυρκαγιάς. Έξω από το χωριό είδαμε μια οικογένεια στην αυλή να κλαίει αγκαλιασμένη και γύρω τους καπνοί. Το σπίτι ήταν έτοιμο να παραδοθεί στις φλόγες.  Εκείνη τη στιγμή με την οικογένεια και τα παιδιά να κλαίνε ήταν συνταρακτική», μας αφηγείται ο κ. Θεοδούλου.

«Αντί να στολίζουμε γαμπρό, τρέχαμε τις πυρκαγιές»

Τελευταίος σταθμός η Οδού. Φτάσαμε στην πλατεία του χωριού και εκεί συναντήσαμε τον πάτερ Αντρέα.

«Έχω δέκα  παιδιά και ακριβώς την ημέρα της πυρκαγιάς θα πάντρευα τον γιο μου τον μεγάλο. Αντί να στολίζουμε γαμπρό, τρέχαμε τις πυρκαγιές. Ο γάμος αναβλήθηκε, έγινε μετά. Είναι θλιβερό πράγμα η φωτιά. Εγώ έχασα τα θερμοκήπια μου, ήμουν έτοιμος για να κόψω ντομάτες για να κόψω το εισόδημα μου και χάθηκε μονομιάς», μας αναφέρει ο πάτερ Ανδρέας.

Φεύγοντας από την Οδού, αντικρίσαμε το μνημείο των τεσσάρων ανθρώπων που βρήκαν τραγικό θάνατο.

«Αγαπημένοι μας, εσείς ποτίσατε με τον ιδρώτα σας τη γη μας για να ανθίσει. Εμείς ποτίζουμε με το δάκρυ μας τις ψυχές σας. Οι καρδιές μας, πάντα κοντά σε εσάς και στις οικογένειες σας. Αιωνία ας είναι η μνήμη σας».

Και με αυτό το μήνυμα μέσα στην καρδιά μας κατηφορίσαμε τον γυρισμό προς τη Λευκωσία, ευχόμενοι να μην ξαναγίνει τέτοιο μεγάλο κακό…